[:en]λίγες ανάσες…[:]

Posted on July 2, 2015 by aura

[:en]προσπαθώ να συντάξω ένα κείμενο, αλλά πώς αφού και οι σκέψεις περνούν η μια μετά την άλλη…

οι τελευταίες εξελίξεις στην κεντρική πολιτική σκηνή έχουν αναδείξει αρκετά την υπάρχουσα πραγματική πολιτική και κοινωνική κατάσταση, την πολιτική της καθημερινότητας και των σχέσεων….πολύς φόβος, πολύς ατομικισμός, πολύ εκμετάλλευση, πολύ μαυρίλα….

ξεκίνησα για να γράψω αυτά που με έχουν εξοργίσει…όμως έχω ανάγκη, πραγματική ανάγκη για κάτι θετικό, για πολλά θετικά… για αναζήτηση της χαράς της ύπαρξης…και αυτό μόνο στην συντροφιά το βρίσκεις…..θέλω να μοιραστούμε τέτοια πράγματα….αν κάποιος διαβάζει παρακαλώ ας μοιραστούμε…

ξεκινώ με κάποια που γνώρισα μαζί με συντρόφους (ναι θα την χρησιμοποιήσω τώρα αυτή τη λέξη…) και τους ευχαριστώ

Εντουάρντο να΄σαι καλά όπου και αν βρίσκεσαι…:-)

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=quAhaHw8o-E[/youtube]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Frn50DFxM3U[/youtube] (πατήστε στους υπότιτλους για να εμφανιστούν)

από την αγαπημένη Ursula Le Quin και τον “Αναρχικό των δύο κόσμων”

“Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές.
Κι έτσι θα ‘χαμε δικαιοσύνη. Έτσι, εμείς που βγάζουμε πάντα το φίδι απ’ τη τρύπα για τους άλλους, θα μπορούμε επιτέλους να σκεφτούμε και τον εαυτό μας.
Να κτίζουμε σπίτια που να ανήκουν σε μας… να ζούμε μια ζωή που θά ‘ναι ολότελα δική μας. Να ζούμε σαν ολοκληρωμένοι άνθρωποι τέλος πάντων. Να ζούμε σ’ ένα κόσμο που η επιθυμία σου να γελάσεις, ξεσπά από μέσα σου σαν γιορτή, η επιθυμία να παίξεις και να γιορτάσεις… κι επιτέλους να κάνεις μια δουλειά που να σ’ ευχαριστεί… σαν κανονικοί άνθρωποι κι όχι σαν ζώα που ζούνε και υπάρχουνε χωρίς χαρά και φαντασία.”

Ντάριο Φο

ας μην φοβόμαστε…ούτως ή άλλως στα παράλληλα σύμπαντα δεν υπάρχει θάνατος …ας διατηρήσουμε την ενέργεια μας καθαρή…

κάποιοι φοβούνται τα συσσίτια…τουλάχιστον τότε θα είμαστε συν-τροφοι…(ελπίζω…)

θέλω να πώ πόσο χαίρομαι για τους ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμαστε…ευχαριστώ

στην προσπάθεια και γω….

αύρα[:]

[:en]Περι Πολιτιστικης πρωτεουσας….[:]

Posted on June 19, 2015 by nikos

[:en]

Το μενού έχει: πολιτιστική πρωτεύουσα

Η γαρνιτούρα

Εδώ και δύο χρόνια η τοπική ειδησεογραφία μας βομβαρδίζει με το σχέδιο της υποψηφιότητας της Ερμούπολης για την πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης το 2021. Δημοτική αρχή, επιχειρηματίες, ΜΜΕ, εθελοντές και υπεύθυνοι πολίτες προωθούν το σχέδιο της υποψηφιότητας. Η κοινωνία μας, όμως από την άλλη, έχει μάλλον πιο πεζά και «μίζερα» πράγματα να ασχοληθεί: ανεργία, απλήρωτη και μαύρη εργασία, διάλυση υγείας και εκπαίδευσης και δεν δύναται να συμμετάσχει προς το παρόν στους μεγαλεπήβολους στόχους της πεφωτισμένης μας πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας. Η δε ρητορική που προβάλλεται υπέρ της υποψηφιότητας συνοδεύεται με την εναντίωση στη «μιζέρια» μας – που δεν κατανοούμε το «καλό» μας και είμαστε γκρινιάρηδες – και, ουσιαστικά ακολουθεί τη γνωστή πολιτική: «ή είσαστε μαζί μας ή είσαστε εχθροί μας και εχθροί της κοινωνίας μας ευρύτερα». Για αυτό το λόγο προβάλλεται μάλιστα η ανάγκη μίας πατριωτικής/πανσυριανής κίνησης που θα αναλάβει την υλοποίηση αυτού του σημαντικού έργου.

Με την αλλαγή της δημοτικής αρχής δεν υπάρχει καμία υποχώρηση από τη Μεγάλη αυτή Ιδέα, παρόλο που ο σημερινός «τεχνοκράτης» Δήμαρχος, αν ακολουθούσε τη λογιστική του μικροπολιτική, που σε άλλα θέματα – αιτήματα κοινωνικών αναγκών- την έχει ευαγγέλιο, θα έπρεπε πολύ απλά να καταλήξει ότι δεν βγαίνει αυτό το σχέδιο από πλευράς εσόδων/εξόδων και ισοζυγίου πληρωμών για το Δήμο. Με εξαίρεση τις δημοτικές παρατάξεις της αριστεράς¹, οι υπόλοιπες θεωρούν πως το ποσό των 20 εκατομμυρίων² τουλάχιστον, για τη διοργάνωση αυτή ή/και το ποσό των 200.000³ ευρώ μόνο για την υποστήριξη της υποψηφιότητας δεν θα μας λείψουν, αφού έτσι και αλλιώς δεν θα δίνονταν στην κοινωνία αλλά στους επιχειρηματίες για να μας ταΐσουν ανάπτυξη… Η αντιστροφή είναι σταθερή και μόνιμη τα τελευταία χρόνια: Δεν ταΐζουμε με την εργασία μας τους από πάνω, αλλά αυτοί – οι από πάνω – είναι, που μας κάνουν τη χάρη να δημιουργούν θέσεις εργασίας, για εμάς τα ορφανά.

Ε!! λοιπόν για αυτές τις θέσεις εργασίας πρέπει να τους βοηθήσουμε και να τους δώσουμε ακόμα λίγα φράγκα…

Βέβαια ακόμα και σε τεχνοκρατικό επίπεδο οι παραιτήσεις από το δίκτυο 20.21 (οι εθελοντές χομπίστες της προώθησης της υποψηφιότητας) θα έπρεπε να μας προβληματίσουν. Όπως και η ανάθεση του φακέλου της υποψηφιότητας σε αμφίβολης ποιότητας γερμανικής εταιρείας ,η οποία στελεχώνεται με άτομο που επίσης προωθεί την αντίπαλη υποψηφιότητα της Καλαμάτας⁴ (και στην πολιτιστική εργολαβία υπάρχουν φαίνονται μονοπώλια…).

Το κύριο πιάτο

Βέβαια αν και ο τίτλος παραπέμπει σε πολιτισμό το βασικό επιχείρημα υπέρ του εγχειρήματος αναφέρεται στην «τουριστική προβολή» του νησιού. Σε μία εποχή που ο τουρισμός ανάγεται σε ατμομηχανή της εθνικής ανάτασης από το κεντρικό πολιτικό σκηνικό και οι όποιες άλλες παραγωγικές επιλογές ακυρώνονται. Ο πολιτισμός δηλαδή μεταφράζεται άμεσα και χωρίς περιτυλίγματα σε business as usual και σε φράγκα, και όλα τα άλλα είναι απλώς παράπλευρες απώλειες.

Ακόμα και το πολυδιαφημισμένο φεστιβάλ Αιγαίου της κλασσικής μουσικής (με μόνιμο ωφελούμενο αρχιμουσικό, που εκμεταλλεύεται νέους μουσικούς από το εξωτερικό), καταλήγει φέτος να αυτονομείται πλήρως από το Δήμο⁵. Συνεπώς τα κέρδη της παραγωγής – με μεγάλη αύξηση των εισιτηρίων, και κατάργηση της ανοιχτής δωρεάν συναυλίας στην πλατεία – μονοπωλούνται από ιδιώτες.

Να σημειώσουμε επίσης ότι το σχέδιο της υποψηφιότητας συμπεριλαμβάνει τουλάχιστον και την Τήνο και Μύκονο και ίσως ακόμα περισσότερα νησιά, κάτι που σημαίνει ότι οι επιπτώσεις, συνέπειες και κοινωνική συναίνεση που απαιτείται για αυτό αφορά περισσότερο πληθυσμό από αυτόν της Σύρου.

Βέβαια το πλεονέκτημα της νησιωτικότητας και της συμμετοχής ακόμα και όλων των Κυκλάδων, σκοντάφτει στην σπανιότητα (ιδίως ενδοκυκλαδικών δρομολογίων) και αθλιότητα των ακτοπλοϊκών γραμμών και στα πανάκριβα εισιτήρια τους.

Ο λόγος περί πολιτισμού ως πλεονεκτήματος της υποψηφιότητας της Σύρου πιθανώς να προβάλει το ιερό νησί της Δήλου (αλλά μάλλον θα παραβλέψει το καθεστώς των συμβασιούχων φυλάκων αρχαιολογικών χώρων/ συντηρητών αρχαιοτήτων του υπουργείου πολιτισμού , πρωτοπόρο ιστορικά σε νέες εργασιακές σχέσεις κατακερματισμού εργαζομένων). Πιθανώς θα συνεχίσει ο λόγος περί πολιτισμού και θα αφηγηθεί την αρμονική συνύπαρξη ορθόδοξων και καθολικών. Το πολιτισμικό απόθεμα της συνύπαρξης καθολικών και ορθοδόξων στη Σύρο οδηγείται στον πατριάρχη του ρεμπέτικου Μάρκο Βαμβακάρη. [Ερώτηση: στο αντίστοιχο ρεμπέτικο αφιέρωμα, θα ακουστεί και το άσμα «μάγκες πιάστε τα γεφύρια, μπάτσοι κλάστε μας τα αρχίδια»; ή μάλλον θα πρέπει να ραφιναριστεί λιγάκι το ρεμπέτικο σαν πραγματικός πολιτισμός των από κάτω που δεν μπαίνει όπως είναι στα λουσάτα σαλόνια.] Και βεβαίως δεν ξεχνάει και την πλούσια θεατρική και χορευτική παράδοση του νησιού με τις υπάρχουσες δραστήριες πραγματικά ομάδες , που όμως δεν έχουν και που να στεγαστούν.

Η σαλάτα;

…Και εδώ αγκιστρώνεται και το δόλωμα για τις δομές που ίσως και να αναβαθμιστούν ή/και να οικοδομηθούν νέες.

Αν μπει κάποιος στον κόπο και διαβάσει το επίσημο site του θεσμού⁶ και δεν εφησυχάσει σε εταιρείες συμβούλων⁷, θα δει ότι δεν υπάρχει εξασφαλισμένη χρηματοδότηση ή προϋπολογισμός για τις πόλεις που αναλαμβάνουν, αλλά μονάχα ιδέες, συμβουλές, παραινέσεις και ουσιαστικά παραπομπές σε υπάρχουσες χρηματοδοτήσεις της ευρωπαϊκής ένωσης και προγράμματα⁸ που δεν απαιτούν να είσαι η πολιτιστική πρωτεύουσα για να τις πάρεις. Αν τις πάρεις βέβαια και με τι ανταλλάγματα. Η πιο εξασφαλισμένη χρηματοδότηση που δίνεται μόνο λίγους μήνες πριν από την έναρξη του έτους της πολιτιστικής πρωτεύουσας και εάν και εφόσον πληρούνται οι προϋποθέσεις είναι ένα βραβείο που ανέρχεται στο ποσό του 1.5 εκ.ευρώ (δηλαδή στο 5% περίπου του προϋπολογισμού του Δήμου), ενώ και ο συντηρητικότερος προϋπολογισμός της διοργάνωσης των 20 εκατομμυρίων⁹αντιστοιχεί στα 2/3 ενός ετήσιου προϋπολογισμού του Δήμου. Συνεπώς το μόνο που μένει είναι ακριβά εισιτήρια, αλλά καθώς και αυτά δεν φτάνουν πάμε σε χορηγούς , σπόνσορες κλπ¹⁰. Η δημιουργική πολιτισμική παραγωγή από τους ίδιους τους κατοίκους μπαίνει συνήθως μόνο ως τσόντα και αυτή είναι και η συνηθισμένη κριτική από κύκλους ντόπιων καλλιτεχνών και ακτιβιστών στις αντίστοιχες διοργανώσεις προηγούμενων πολιτιστικών πρωτευουσών, μαζί με τις κακοτεχνίες και την μηδενική θετική επίδραση στην καθημερινότητα των κατοίκων (Ρόττερνταμ, Μπρυζ, Γλασκώβη, Mons κλπ.)¹¹. Ακολουθούν επίσης οι καταγγελίες για την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και των αντιστοίχων προνοιακών δομών και για την κατάληψη της πόλης από τις ελίτ. Γιατί η αστική ανάπλαση και ο εξευγενισμός της (gentrification) – προϋποθέσεις και αποτελέσματα της διοργάνωσης – έχουν ουσιαστικές συνέπειες για την κοινωνία και την εκδίωξη των κατώτερων τάξεων από την πόλη. ¹²

Τελικά τελευταίο πιστωτικό εργαλείο που απομένει είναι οι συνηθισμένες τράπεζες και τα δάνεια (όσο και αν δυσκολεύονται να δώσουν οι καημένες τώρα τελευταία), υποθηκεύοντας την ανάπτυξη (αναφέρεται πιο κάτω τι είναι αυτή η ανάπτυξη και τουριστική προβολή). Ανάπτυξη που όμως δεν θα συνοδευτεί και με αύξηση των δημοτικών εσόδων από τις επενδύσεις (εκμετάλλευση και απαλλοτρίωση κοινωνικού πλούτου) για την αποπληρωμή των δανείων. Οι επενδύσεις στην εποχή μας πετάνε από περιοχή σε περιοχή μέσα σε λίγα λεπτά, αφορολόγητες. Δεν θα υπάρξει πραγματική ανταποδοτική επένδυση – έστω και με αστικούς χρηματικοοικονομικούς όρους. Με την έννοια της επιστροφής έστω μέρος των χρημάτων που θα σκορπιστούν στην προσέλκυση αυτής της επένδυση στην τοπική κοινωνία (αν και ποια είναι αυτή η τοπική κοινωνία και ποιες είναι οι ταξικές και κοινωνικές διαφοροποιήσεις και διαχωρισμούς που την χαρακτηρίζουν, συνήθως δεν αναφέρεται). Εκτός και αν, μέσω φεστιβάλ λουκουμιού, γιατί όχι και αργότερα λουκάνικου και κάπαρης; πιστεύουν ότι θα τονωθεί η παραγωγή και τα αντίστοιχα έσοδα του Δήμου, συν τα παραπάνω τέλη από την οριακή αύξηση των τραπεζοκαθισμάτων. Η φιλοδοξία να μεγαλώσει και να αναγνωριστεί το brand name της Σύρου και της Ερμούπολης στο τουριστικό στερέωμα, επίσης άμεσα δεν φέρνει λεφτά στα δημόσια /δημοτικά ταμεία, και βέβαια για το τι είδους τουριστική βιομηχανία και τις εργασιακές σχέσεις σε αυτή θα αναφερθούμε παρακάτω. Συμπέρασμα: τα σπασμένα θα τα πληρώσουμε πάλι εμείς και σε επίπεδο προϋπολογισμού του Δήμου…. (π.χ. οικονομική αποτυχία πολιτιστικής πρωτεύουσας Βίλνιους – πόλη με μεγάλη πολιτιστική παράδοση, ιστορία και τουρισμό – σε εποχή αντίστοιχης οικονομικής κρίσης της Λιθουανίας και Ω!! τι έκπληξη μη προσέλκυσης τουριστών). ¹³

Τώρα αν ορισμένοι ευελπιστούν ότι στη σημερινή περίοδο το κεντρικό κράτος θα είναι ο βασικός χρηματοδότης, όπως στις προηγούμενες ελληνικές περιπτώσεις (Θεσσαλονίκη), μάλλον ζούνε σε άλλον πλανήτη… π.χ. Η Πάφος στην Κύπρο έπεσε εκτός προϋπολογισμού και καλούσε τους βουλευτές της να πείσουν το κράτος να δώσει κάτι…^.14

Επίσης αν ελπίζουν σε τσάμπα εργασία εμπνευσμένων εθελοντών, τότε σίγουρα χρειαζόμαστε μαζική ψυχανάλυση… γιατί σίγουρα ορισμένοι, ελπίζουμε ελάχιστοι, θα προσφερθούν.

Ο καφές της παρηγοριάς!!!

Επίσης αν τελικά προχωρήσει ο Δήμος σε δημιουργία νέων δομών το ερώτημα είναι αν τελικά θα υπάρξει αναβάθμιση, ανακαίνιση ήδη υπαρχουσών ή αν θα έχουμε ένα νέο «αναπτυξιακό» τσιμέντο στο ήδη επιβαρυμένο νησί. Και αν η οποιαδήποτε φαραωνική κατασκευή θα συνεχίσει να χρησιμοποιείται από εμάς που θα την φτιάξουμε με την εργασία μας ή θα «χρηματοδοτήσει» επίδοξους αετονύχηδες που θα αναλάβουν την «αξιοποίησή» της μετά το τέλος του θεσμού. Αν θα αποδοθούν για την κάλυψη πραγματικών κοινωνικών αναγκών ή αν τελικά πέσουν σε αχρηστία (ας θυμηθούμε και το κλειστό κολυμβητήριο το χειμώνα και τα σχέδια για προσέλκυση αθλητικού τουρισμού)

Το δικό μας ψωμοτύρι.

Ο πραγματικός πολιτισμός, όπως η τάξη μας τον γνωρίζει, σαφώς και δεν έχει θέση σε αυτό το φεστιβάλ. Η ιστορία του νησιού και οι αντιστάσεις της δεν χωράνε. Το πρώτο εργατικό κίνημα με τις αιματηρές και νικηφόρες απεργίες, η πείνα και ο θάνατος στην κατοχή έως και τη σημερινή εποχή με τις μικρές αλλά σημαντικές κινήσεις, όπως η πορεία των 4.000 το φθινόπωρο του 2011, οι απεργίες στην Περιφέρεια, στο Δήμο και στην εκπαίδευση, η υποδοχή του πρωθυπουργού Γιωργάκη, και με τους εργάτες του ναυπηγείου, του νοσοκομείου και των άλλων μονάδων να αγωνιούν και να παλεύουν, δεν θα μπορέσουν να μπούνε σε κανένα θέατρο Απόλλων.

Έτσι λοιπόν και ο πολιτισμός μας δεν μπορεί να χωρέσει σε καμία γκαλερί, ακόμα και αν οι αστοί τοποθετήσουν ένα κομμάτι του εκεί μέσα, αυτόματα δεν θα αποτελεί μέρος του πολιτισμού μας όπως π.χ. με τις τουαλέτες του dada

που χάσανε το σαρκασμό τους και την κριτική τους μπαίνοντας στα μουσεία.

Ο πολιτισμός μας: από το ρεμπέτικο του λιμανιού και όχι του μεγάρου, έως τα γκράφιτι και την παρλάτα hip hop, είναι δικός μας πολιτισμός και δεν απαλλοτριώνεται, όσο και αν προσπαθούν να τον αφομοιώσουν για δικό τους κέρδος.

Σε μία εποχή μαζικής φτωχοποίησης και διάλυσης των ψηγμάτων της αναπαραγωγής της τάξης μας (παιδεία, υγεία, και ναι και Πολιτισμός κλπ) δεν θεωρούμε ποτέ πολυτέλεια τη προώθηση πολιτιστικών εγχειρημάτων – άλλωστε η ιστορία : από την επαναστατική Ρωσία, που σε περιόδους πείνας και εμφυλίου, δημιούργησε από τα πιο πρωτοποριακά και σημαντικά καλλιτεχνικά κινήματα του 20^ου αιώνα (σουπρεματισμός, κονστρουκτιβισμός, ρωσικός φουτουρισμός, ρωσική πρωτοπορία) και το θέατρο στην ελεύθερη Ελλάδα του βουνού τη δεκαετία του 40 ή ακόμα και στη Γυάρο από εξόριστους κόντρα στους «αναμορφωτικούς» χορούς του διοικητή, σε συνθήκες επίσης πολέμου και πείνας, έως τους εξεγερμένους μεξικανούς που σε συνθήκες σύγκρουσης με στρατό και φεουδάρχες ζωγραφίζουν τοιχογραφίες με ζαπατίστας και χρυσαφένια καλαμπόκια ή ασημένια φεγγάρια, αντί να επισκευάζουν μόνο τις καλύβες τους, και την κατάληψη της Λυρικής σκηνής και τις δράσεις πολιτισμού μέσα στις φλόγες του Δεκέμβρη του 2008 στην Αθήνα, αποδεικνύει ότι μόνο οι από κάτω παράγουν τέχνη και πολιτισμό, οι από πάνω απλώς την αποσπούνε όπως κάνουν και με την εργασία μας. Ακόμα και όταν οι αστοί παρήγαγαν τέχνη την κάνανε ως επαναστατική τάξη κάποτε, και τότε πάλι κάποιοι μαικήνες την αγοράζανε.

Τα συνοδευτικά / πλαϊνά πιάτα

Η συνύπαρξη καθολικών και ορθοδόξων ως πολιτισμικό πλεονέκτημα προβάλλεται και από την υποψηφιότητα της Ξάνθης. Και η εκεί συνύπαρξη μουσουλμάνων (ποτέ Τούρκων) και χριστιανών αυτόματα από θέμα/πρόβλημα εθνικής συνοχής, όπως το ξέραμε από την κυρίαρχη ιδεολογία, μετατρέπεται σε πολιτισμικό προτέρημα – βρε τι σου κάνει ο πολιτισμός!!! Και ΝΑΙ και η Ξάνθη θέλει να μπει στο χορό και άλλες πόλεις από την Ελλάδα και ας σημειώσουμε και ποιες περιοχές παίζουν: Θράκη (Ξάνθη) και Κυκλάδες, Πειραιάς (Λιμάνι, Cosco, Μαρινάκης κλπ) που επίσης έχουν αναφερθεί και για το καθεστώς των Οικονομικών Ζωνών που πολύ ωραία μπορεί να ντυθεί με πνεύμα και θέαμα αν και τώρα τελευταία έχει ψιλοξεχαστεί από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, τουλάχιστον. Επίσης η Καλαμάτα με την ευγενική χορηγία του εφοπλιστικού/ξενοδοχειακού κεφαλαίου Costa Navarino, και της οικογένειας του πρώην πρωθυπουργού Σαμαρά, η Καβάλα, τα Ιωάννινα (μας τελείωσαν οι αλβανοί μετανάστες και ψάχνουμε νέες αρπαχτές), ο Βόλος με τον πολύ δήμαρχο μαφιόζο Μπέο, η Λάρισα (περίπτωση: μας τελειώνουν οι αγροτικές επιδοτήσεις), η Τρίπολη και το Ναύπλιο που και οι δύο επενδύουν στα 200 χρόνια της ελληνικής επανάστασης;;; (έ, ότι έχει ο καθένας ), η Ρόδος (με μεγάλη εμπειρία στην τουριστική εκμετάλλευση ξενοδοχοϋπαλλήλων), το Ναύπλιο και τα αθηναΐκά προάστια της Σαλαμίνας (βάλε και λίγο ναυμαχία γαρνιτούρα) και της Ελευσίνας (εκεί κοντά στις καμένες σάρκες των εργαζομένων των ΕΛΠΕ)…. και ακόμα μία τελευταία η Σάμος!!!! Α!! μου σφυρίξανε ακόμα και το Μεσολόγγι…. Πήξαμε , μπορεί και να ξεχάσαμε και καμία, ή και να προστεθούν στο τέλος και άλλες.

Καλή μας χώνεψη

Οπότε σε αυτό που πραγματικά εναντιωνόμαστε είναι στο νέο(?) μοντέλο παραγωγής και εργασίας που προωθείται μέσω αυτού του σχεδίου και τελικά αφορά την κερδοφορία ολίγων συμφερόντων, την διαιώνιση πελατειακών σχέσεων, που ιδίως στην επαρχία είναι ο πολιτικός στυλοβάτης, και στον πολιτισμό του άρτου και θεάματος που ο πτωχός συγγενής θα καταναλώσει απλά, στην καλύτερη περίπτωση.

Σε αυτό εναντιωνόμαστε: στο ότι η ίδια μας η εργασία κατευθύνεται σε αύξηση τιμών βασικών αγαθών (αύξηση ΦΠΑ, φορολογίας ενέργειας, ΔΕΚΟ), στο ότι το νοσοκομείο σε λίγο δεν θα θεωρείται ούτε κέντρο υγείας, στο ότι οι πανάκριβες ακτοπλοϊκές γραμμές λιγοστεύουν όλο και περισσότερο, στο ότι ο Δήμος ενοικιάζει εργαζόμενους – συγνώμη επωφελούμενους – , στο ότι το νεώριο έχει κηρύξει μονομερή στάση πληρωμών στους εργάτες, στο ότι η εργασία μας άμεση και έμμεση εν ολίγοις υποτιμάται και όλο και περισσότεροι περισσεύουμε, στο ότι τα πάντα ιδιωτικοποιούνται και εμπορευματοποιούνται (βλέπε π.χ. Βαρβαρούσσα).

Όταν αναπτύσσονται σχέδια για διαχείριση του νερού με αμιγώς ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, που εξυπηρετούν αντίστοιχα ιδιωτικά συμφέροντα. Όταν ο Δήμος όχι μόνο διοχετεύει την κεντρική ταξική πολιτική στο τοπικό επίπεδο, αλλά και δεν τολμά να ασκήσει πολιτική ενίσχυσης των από κάτω. Είτε με στεγαστική πολιτική – πόσα άδεια ακίνητα έχει ο Δήμος; – , είτε με ουσιαστικές δομές και κινήσεις για άνεργους, φτωχούς , ανθρώπους με προβλήματα ψυχικής υγείας κλπ και όχι με χυδαίες φιλανθρωπίες. Αλλά μάλλον το αντίθετο: ενισχύει τους από πάνω με διευκολύνσεις για την επιχειρηματικότητα, επενδυμένη με ρητορική και πανηγυρικούς για τη σύμβαση π.χ. του Νεωρίου για τις δεξαμενές του πολεμικού Ναυτικού (τώρα βέβαια αν συνεχίζεται η μη καταβολή μισθών μετά από ένα μικρό διάλλειμμα μερικής αποπληρωμής είναι μάλλον ένα τεχνικό(sic) πρόβλημα).

Αλλά ακόμα και στο επίδικο θέμα του πολιτισμού ο Δήμος δείχνει πως τον εννοεί: με την πολιτική απαξίωσης/υποτίμησης της Φιλαρμονικής ορχήστρας και τη συνέχεια όσον αφορά του κλεισίματος της Παιδικής Βιβλιοθήκης και μάλλον την δρομολόγησή της προς χέρια ιδιωτών.

Δηλαδή μας ζητάνε να σκύψουμε περισσότερο γιατί η πολιτιστική πρωτεύουσα είναι ακόμα περισσότερο σκύψιμο και τίποτε άλλο.

Είναι ακόμα περισσότερο ανάπτυξη και “success story”, είναι μία νέα τοπική ολυμπιάδα 2004, με τις μίζες της, την αδιαφάνεια, τις νέες εργασιακές σχέσεις π.χ. απλήρωτης εργασίας (εθελοντές), είναι ο νέος τοπικός μύθος αντίστοιχος των εθνικών: ΕΟΚ, Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρώ, Εκσυγχρονισμός, Ολυμπιάδα κλπ. Μύθος απαραίτητος για να τρώνε ορισμένοι και οι πολλοί να σκύβουνε.

Και κατεψυγμένα, και ληγμένα…

Συνεπώς καταλήγουμε στον μύθο της τουριστικής προβολής, μίας προβολής που σημαίνει: μισά μεροκάματα σε ξενοδοχεία και εργοδοτική τρομοκρατία (απολύσεις λόγω συμμετοχής σε απεργία ΓΣΕΕ, ξυλοδαρμός ξενοδοχοϋπαλλήλων από νταβραντισμένα αφεντικά σε πολλές περιπτώσεις σε ολόκληρη την επικράτεια), ανασφάλιστα γκαρσόνια, νέους/ες εργαζόμενους/ες που πρέπει να ανέχονται σεξιστικές συμπεριφορές, νέους/νέες εργαζόμενους/ες από χώρες της ανατολικής Ευρώπης σε συνθήκες επίσημης δουλεμπορίας, σχέδια για εγκαθίδρυση πληρωμάτων ασφαλείας στην ακτοπλοΐα, ώστε έστω και η ιδέα πραγματικής απεργίας να θεωρείται αδύνατη. Και προχωράει με την ομπρελοποίηση, εμπορευματοποίηση παραλιών ή /και την αναγκαστική απαλλοτρίωσή τους, το ξεπούλημα των πάντων.

Και αν ακόμα ο τουρισμός στη Σύρο δεν σημαίνει μόνο μεγαλοξενοδοχείο αλλά και μικροιδιοκτήτες ας αναλογιστούμε: πόσοι από αυτούς θα αντέξουν ακόμα μέχρι να γευθούν τα αποτελέσματα της «ανάπτυξης» μετά από τόσα χρόνια ταξικής επίθεσης και κάθετης πτώσης πραγματικών αξιών στα ακίνητά τους; Πόσο θα συνεχίζουν να εξυπηρετούν τα δάνεια της προηγούμενης περιόδου; Πόσο θα συνεχίζουν τελικά να δουλεύουν εργολαβικά για μεγάλους πράκτορες/tour operators και θα νομίζουν ότι είναι και οικονομικά αυτόνομοι και ανεξάρτητοι; Πόσοι από αυτούς θα βλέπουν τουρίστες με βραχιολάκια από πακέτα all inclusive και κρουαζιερόπλοια απλώς να τους προσπερνάνε; Πόσοι από αυτούς θα βρεθούν στη θέση των σημερινών δούλων τους απλήρωτοι και χωρίς δικαιώματα; Πόσοι τελικά καθημερινά θα αναπαράγουν, και χειρότερα ακόμη από τα μεγαλοαφεντικά, πρακτικές έντασης της εργασίας μας και της εξαθλίωσης για να κερδίσουν χρόνο στο όνειρο που τελειώνει; Πρέπει τελικά και αυτοί να αναλάβουν τις ευθύνες τους, να αποτινάξουν τα μικροιδιοκτησιακά, υπό εξαφάνιση, συμφέροντά τους, όχι για λόγους ηθικής και αφηρημένης δικαιοσύνης αλλά απλά επειδή και το δικό τους μέλλον δεν θα σωθεί από την συγκέντρωση του κεφαλαίου, όσο και αν ευελπιστούν ότι οι πελατειακές σχέσεις θα τους διασφαλίσουν και πάλι.

Η τουριστική προβολή μέσω της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας, θα προσανατολιστεί κυρίως στους ικανούς καταναλωτές πολιτισμού με το αντίστοιχο πολιτισμικό κεφάλαιο, άρα και ταξικά προνομιούχους¹⁵. Σε αυτούς, δεν θα τους αρκεί το ταβερνάκι και το απλό δωματιάκι αλλά η ζήτησή τους θα προσαρμόζεται στην προσφορά ακριβών εξεζητημένων υπηρεσιών, εξορίζοντας ουσιαστικά το μέσο έλληνα και ευρωπαίο επισκέπτη που στηρίζει τη μικρή τουριστική βιομηχανία του νησιού (ας θυμηθούμε και την αντίστοιχη εκδίωξη της εναλλακτικής κουλτούρας και του προλετάριου νέου από τον Γαλησσά με την οικοδόμηση μεγαλοξενοδοχείου και καζίνου στην πόλη όπως και μαρίνων για ιστιοπλοϊκά).

Η τουριστική προβολή επίσης, φαίνεται πως δεν χωράει τους εργάτες της ασθμαίνουσας βαριάς βιομηχανίας του νησιού, τους αόρατους μετανάστες στα θερμοκήπια, ενώ η Ερμούπολη οφείλει να περιορίζεται στους ρυθμούς των βαποριών και του βλαχομπαρόκ του Αγ. Νικολάου, ενώ π.χ. τα Καμίνια μάλλον καλό θα είναι να εξαφανιστούν.¹⁶

Ο μύθος της τουριστικής προβολής ζητάει πρώτα από όλους από τους ίδιους τους εκμεταλλευόμενους, από τα ίδια τα γρανάζια της μηχανής που πολλά από αυτά πλέον δεν τα χρησιμοποιούνε πια, να δείξουν το μέγιστο ενδιαφέρον για αυτή τη μεγαμηχανή του κέρδους. Ζητάνε από τους εργαζόμενους ακόμα μία φορά να συναινέσουν, να αντέξουν, γιατί η «ανάπτυξη είναι κοντά» και θα φάνε και αυτοί κάποια ψίχουλα, να σκύψουνε πάλι στην ηγεμονία τους. Να ρίξουν στο πυρ το εξώτερο και να καταδικάσουν όποιον αμαυρώσει το νησί του «πολιτισμού», είτε με την απεργία του, είτε με τον αγώνα του, είτε με την υπεράσπιση του δημόσιου χώρου και του περιβάλλοντος – απαραίτητου για την αναπαραγωγή της τάξης μας και μη συμβατό με την έννοια της καπιταλιστικής ανάπτυξης και συσσώρευσης έτσι και αλλιώς. Να μην ανεχτούνε καμία καραβιά παράνομων εργατών – «λαθρομεταναστών» στο λεξιλόγιό τους- να τους χαλάσει την φιέστα. Θέλουν δηλαδή να νομίζουμε ότι μεγαλώνοντας την πίτα με τον ιδρώτα μας κάτι θα φάμε και εμείς, ή μάλλον καλύτερα χτίζοντας τη φυλακή μας πιο ισχυρή θα νιώθουμε πιο ευτυχισμένοι ασφαλείς κατάδικοι. Για χρόνια να υπάρξει η συναίνεση και η σιγή του νεκροταφείου στην κοινωνία των Κυκλάδων και να μην ανεχτούνε κοινωνικές αντιστάσεις που είναι πολύ πιθανόν να ξεσπάσουνε με την ολομέτωπη επίθεση που ασκούνε και με τη δυναμική που ήδη έχει καταδείξει η περιοχή, έστω αυτή τη μικρή και ανοργάνωτη, αλλά σίγουρα υπάρχουσα.

Για να μαζέψουμε τα ψίχουλα από το τραπέζι

Όμως για να αντιμετωπίσουμε την εντεινόμενη επισφάλεια και υποτίμηση ακριβώς αυτό τον ρόλο του γραναζιού οφείλουμε να ξεπεράσουμε. Πρέπει να υποσκάψουμε τις πελατειακές σχέσεις και να εναντιωθούμε ακόμα και στο σόι μας ή στον κομματάρχη μας και τον γραφειοκράτη συνδικαλιστή, και στην εκκλησία, και στο «χέρι που μας ταΐζει» – μάλλον στα αφεντικά και στις επιχειρήσεις τους που ταΐζουμε εμείς- σε όλους αυτούς που στηρίζουν και προωθούν αυτό το μοντέλο: από τον μικρομαγαζάτορα γείτονα που δεν ασφαλίζει την μαγείρισσα και το γκαρσόνι, έως τον κουνιάδο που εμπορευματοποιεί την παραλία με τις ξαπλώστρες και αυτούς τους μικρούς να τους στρέψουμε ενάντια στον κατασκευαστή των κανόνων της εκμετάλλευσης και της δικής τους τελικά καταστροφής.

Εμείς τι θα μαγειρέψουμε?

Σίγουρα η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από απογοήτευση και έλλειψη εμπιστοσύνης και αυτοπεποίθησης ενώ η επίθεση εντείνεται συνεχώς. Όσο αχνοφαίνεται μία ελπίδα (χα,χα) στον ορίζοντα, τόσο και τρεμοσβήνει αν δεν την φωτίσουμε και εμείς. Φαίνεται δύσκολο σε μία περίοδο που π.χ. ακόμα και απολυμένοι από εταιρείες δεν αγωνίζονται ενάντια στις απολύσεις ή το κάνουν αποσπασματικά και με μεγάλη απειρία συνδικαλιστικών δεδομένων, να πεισθεί ευρύτερος κόσμος να κινητοποιηθεί για ένα ζήτημα που μπορεί να φαίνεται θολό. Όταν μάλιστα ο «αντίλογος» ενάντια σε αυτόν τον αγώνα επενδύεται με «πολιτισμό» και «ψωμάκι να φάμε όλοι». Όμως αυτή ακριβώς η κίνηση μπορεί να σταθεί και να αποτελέσει και μία γέφυρα επικοινωνίας και σημείο συνάντησης των επιμέρους αγώνων και να σπάσει έτσι και η απομόνωσή τους που αποτελεί και το βασικό πρόβλημά τους. Μπορεί να τεθούν οι ευρύτεροι όροι για την αντιμετώπιση έστω και σε τοπικό επίπεδο της επίθεσης των από πάνω, με όρους που θα είναι και αποτελεσματικοί. Και όχι με όρους μίας μεγάλης αφήγησης ή πολιτικού προγράμματος, αλλά με όρους κινήματος και αγώνα. Το κινηματικό επίπεδο και δυναμικό το νησιού αρκεί για μία αρχή.

Απαιτείται με συνοπτικό λόγο προς την τοπική κοινωνία να αποκαλυφθεί το παιγνίδι της πολιτιστικής πρωτεύουσας και της αντίστοιχης αναβάθμισης/αριστοκρατικοποίησης/τουριστικής προβολής, όχι με την έννοια συνομωσιών αλλά κίνησης του καπιταλισμού σε δεδομένες ιστορικές συνθήκες που βεβαίως στελεχώνεται και με συγκεκριμένα φυσικά πρόσωπα και στο τοπικό επίπεδο. Να υπάρξει ένας ουσιαστικός αντίλογος στον βομβαρδισμό των κυρίαρχων με τα «ευγενή» τους πολιτισμικά σχέδια.

Να μην ξεχνάμε ότι βασικός παράγοντας εκλογής της πολιτιστικής πρωτεύσας είναι η κοινωνική συναίνεση. Ας μην ξεχνάμε πως η πρώτη επιλογή πλησιάζει τον Οκτώβριο 2015 και μετά από περίπου ένα χρόνο η τελική επιλογή, και η Ερμούπολη φαντάζει φαβορί για τον τίτλο μαζί με κάποια άλλη ταλαίπωρη πόλη της Ρουμανίας. Αν λοιπόν η «πολιτισμένη» επιτροπή του ευρωπαϊκού θεσμού για την επιλογή «σκύψει» στο ηλιόλουστο νησί μας και ανακαλύψει έστω και τους λίγους συνηθισμένους γραφικούς με τα επίσης γραφικά πανό και προκηρύξεις και συνθήματα να εναντιώνονται σε αυτή την υποψηφιότητα, θα το σκεφτούν πολύ. Άλλωστε είναι σίγουρο πως οι δυνατότητές μας αντίστασης στα σχέδιά τους μπορούν να είναι και πιο ευφάνταστες και αποτελεσματικές. Ας θυμηθούμε το επιτυχημένο σαμποτάρισμα του Άμστερνταμ ως ολυμπιακή πόλη – σε εποχές βέβαια με υψηλό κινηματικό επίπεδο και κρατική ανοχή (συνέπεια πάντα κοινωνικού ταξικού ανταγωνισμού) – όπου καταληψίες δώρισαν προφυλακτικά και μπάφους στην επιτροπή, προωθώντας ουσιαστικά τίποτα άλλο, παρά, τα βασικά τουριστικά προϊόντα της πόλης. Αυτές οι επιτροπές είναι ευαίσθητες στην κινηματική δράση παραπάνω από ότι νομίζουμε.

Επίσης σίγουρα θα είναι πολύ ουσιαστικό και ενθαρρυντικό, ένα μήνυμα με πολλούς αποδέκτες αν η υποψηφιότητα ναυαγήσει κάτω από το βάρος των δράσεών μας σε μία περίοδο που η κατίσχυση των από πάνω φαίνεται τρομακτική. Στη σημερινή περίοδο το παγκόσμιο μοντέλο αυτονομεί την πόλη από το εθνικό κράτος, η νέα οικονομική γεωγραφία αναγνωρίζει πόλεις π.χ. Σαϊγκόν και όχι ολόκληρα συνολικά κράτη, πόλεις αφήνονται να χρεοκοπούν π.χ. Ντιτρόιτ, ενώ το κεντρικό κράτος των ΗΠΑ δεν παρεμβαίνει παρόλο που τυπώνει νόμισμα με επιταχυνόμενους ρυθμούς ή από την άλλη πόλεις να δίνουν γη και ύδωρ για την προσέλκυση επενδυτών, να «αναβαθμίζουν» τα κέντρα τους και να δημιουργούνται πόλεις μόνο για πλούσιους π.χ. Λονδίνο, ενώ λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα (βόρεια Αγγλία) οι άνεργοι μετράνε ήδη την τρίτη τους γενιά. Η δράση ενάντια στην αστική «ανάπτυξη» ενός μεμονωμένου χώρου μπορεί να δημιουργήσει μία νέα γεωγραφία αντίστασης και ανατροπής ευρύτερα.

Σε αυτή τη δράση μπορούν να χωρέσουν διαφορετικές κινήσεις και άτομα και συλλογικότητες: Από κατηγορίες εργαζομένων του Δήμου που δεν θα ανεχτούνε την παραπέρα υποτίμησή τους. Από εργαζομένους του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Από συνελεύσεις για την υπεράσπιση του νοσοκομείου από χρήστες των υπηρεσιών του και εργαζομένους σε αυτό. Από κινήσεις για το άνοιγμα της παιδικής βιβλιοθήκης (πολιτισμός που δεν φέρνει φράγκα) και δεν αρκούνται στην ιδιωτική πρωτοβουλία και εθελοντισμό ή στο «υπεύθυνο» άνοιγμα δύο ημερών την εβδομάδα μόνο. Από γονείς που βλέπουν τις σχολικές επιτροπές να πτωχεύουν. Από νεολαία που δεν ανέχεται την περιθωριοποίησή τους και την εξαφάνισή τους από τους δημόσιους χώρους. Από οικολογικές περιβαλλοντικές κινήσεις έως καλλιτεχνικές ομάδες και φοιτητές. Ακόμα ίσως και κόσμο έξω από την περιοχή κλπ. Ο καθένας μπορεί να βάλει την προτεραιότητά του και να συναντηθεί με τους άλλους σε αυτή τη δράση. Θα αποτελέσει και ευθύνη και του κάθε επίσημου φορέα η τοποθέτησή του σε αυτή τη μάχη με ποιο στρατόπεδο θα πάει και ποιο θα αφήσει. Και εδώ θα κριθούν αποφάσεις, συναινέσεις, συμμαχίες και πρωτοβουλίες…

Ακόμα όμως και αν η υποψηφιότητα φτάσει στις Κυκλάδες και δυστυχώς κερδίσει, η μάχη δεν σημαίνει ότι έχει χαθεί.

Μπορεί αυτός ο κόσμος που περιγράφηκε πιο πάνω να συνεχίσει την αντίσταση. Μπορεί με φαντασία και συλλογική δράση π.χ. να αναδείξει τον δικό μας πολιτισμό. Μπορεί να να συνεχίσει να ανατρέπει, να αντιστέκεται, να μπλοκάρει και το θεσμό της πολιτιστικής πρωτεύσουσας και την ευρύτερη πολιτική μας υποτίμιση. Στην τελετή έναρξης και λήξης τους να μας βρουν στο δρόμο και απέναντί τους (η τελετή λήξης της αντίστοιχης διοργάνωσης στο Μάριμπορ της Σλοβενίας ουσιαστικά ακυρώθηκε λόγω διαδηλώσεων ενάντια στο διεφθαρμένο δήμαρχο)¹⁷Ελπίζουμε να επανέλθουμε με προτάσεις συλλογικής αντίστασης και διεκδίκησης, και όχι απλώς μέσω διαδικτύου, αλλά ζωντανά και στους κινηματικούς χώρους.

Ας μην επαναλάβουμε τα λάθη ή μάλλον την παράλειψη του κινήματος σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα, προηγούμενες πολιτιστικές πρωτεύουσες που δεν δόθηκε καν μάχη ενάντια στο θεσμό.

Να μην εμπιστευθούμε τους πολιτικά απαξιωμένους, κληρονόμους της διαφθοράς και των πελατειακών σχέσεων, της χειραγώγησης να μας πουλήσουν «ανάπτυξη» και «νέες θέσεις εργασίας».

Να μην χρησιμοποιήσουν τον πλούτο μας και την εργασία μας πάλι για να παραδώσουν π.χ. αρχαιολογικά μουσεία μετά τη λήξη του θεσμού εκτός αστικού ιστού (πάτρα) και να πουλάνε προγράμματα υπερτιμημένα και ποιοτικά κατώτερα σε σχέση ακόμα και με προηγούμενα φεστιβάλ (βλέπε σύγκριση, πάλι Πάτρας Πολιτιστικής Πρωτεύουσας και προηγούμενου Διεθνή φεστιβάλ Πάτρας κα της ποιότητάς του, ιδίως τα πρώτα χρόνια).

Να μην ξεχνάμε τις συνέπειες της Ολυμπιάδας του 2004 για όλη την Ελλάδα.

Ας εμπνευστούμε από την πάλη παγκοσμίως της τάξης μας ενάντια στις φιέστες τους σε Σεούλ, Πόλη του Μεξικού, Βραζιλία.

Ας ξαναδούμε πως η Βαρκελώνη άλλαξε ριζικά με την Ολυμπιάδα και τι σημαίνει ακόμα και σήμερα για το κίνημα εκεί (εκκένωση καταλήψεων, καταστολή κινήματος αυτονομίας Καταλονίας και Βάσκων, μείωση παροχής κοινωνικής κατοικίας, αύξηση τιμών ενοικίων, εξαφάνιση πληθυσμού Roma, κλπ).

Σίγουρα μία πολιτιστική πρωτεύουσα στη Σύρο δεν μπορεί να έχει την ίδια δυναμική, όμως η λογική και οι επιπτώσεις είναι παρόμοιες.

Ο αγώνας συνεχίζεται, καμία συναίνεση

Να μην επιτρέψουμε η εργασία μας να χρηματοδοτήσει προγράμματα που αναδιανέμουν τον πλούτο από κάτω προς τα πάνω.

Να ξαναδιεκδικήσουμε το συλλογικό δικαίωμα στην Πόλη, όχι μόνο ως πρόσβαση, αλλά και ως συμμετοχή στο σχεδιασμό, στις αποφάσεις, στο σχηματισμό της ιστορίας και της διαδικασίας στο χώρο και χρόνο και στις σχέσεις μας μέσα στην πόλη και το νησί που εργαζόμαστε, παίζουμε, μένουμε, μαθαίνουμε, ζούμε.

Να δοθεί ΤΩΡΑ ο φάκελος της υποψηφιότητας της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας στη Δημοσιότητα

Να σταματήσει η διαδικασία υποψηφιότητας και το κόστος της πρότασης να μεταφερθεί σε δράσεις κοινωνικής πολιτικής που είναι αναγκαίες

Σημειώσεις

Βέβαια επειδή οι κωλοτούμπες μπροστά στην «ανάπτυξη», την «επιχειρηματικότητα», τις «επενδύσεις», και την «υπεύθυνη διαχείριση» κλπ δεν είναι ποτέ απίθανες, ας μην βρεθούμε προ εκπλήξεων αν υπάρχουν αλλαγές…
http://www.koinignomi.gr/news/politiki/politiki-syros/2014/10/22/diarroes-omopsyhias.html
http://www.syrostoday.gr/News/12336-Lefta-yparxoyn-gia-Politistiki-Proteyoysa-tis-Eyropis.aspx, http://www.cyclades24.gr/2014-01-15-09-42-24/2014-01-15-10-12-07/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%B1/item/15562-politistiki-prwteuousa-kalamata,peiraias-kai-syros-trexoun-me-xilia.html

4.http://www.tharrosnews.gr/news/content/%C2%AB%CE%B5%CE%BC%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82%C2%BB-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1

http://www.koinignomi.gr/news/politiki/politiki-syros/2015/03/30/pros-apofygi-zimias.html
http://ec.europa.eu/programmes/creative-europe/actions/capitals-culture_en.htm , http://ec.europa.eu/programmes/creative-europe/actions/documents/ecoc-candidates-guide_en.pdf
Όπως η εταιρεία που έχει αναλάβει την προώθηση της υποψηφιότητας και κάνει business με τη «δημιουργική βιομηχανία» http://kulturexperten.de/ ή / και γνωστούς άλλους συμβούλους ευρωπαϊκών προγραμμάτων http://www.welcomeurope.com/
http://eur-lex.europa.eu/legal content/EN/TXT/?uri=uriserv:OJ.L_.2014.132.01.0001.01.ENG παρ.17
Να σημειώσουμε ότι ο προϋπολογισμός των 20 εκατομμυρίων, θεωρείται πολύ συντηρητικός και θα είναι μάλλον θαύμα να περιορισθεί σε αυτό το ποσό. Βέβαια λένε ότι τα έργα και τα έξοδα θα επιμεριστούν σε όλα τα νησιά… Από την άλλη πολλοί προϋπολογισμοί παρόμοιων θεσμών κουκουλώθηκαν, ή ενισχύθηκαν μυστικά από άλλα κονδύλια.
http://business-review.eu/featured/how-much-money-does-it-take-to-be-a-european-capital-of-culture-72435 . Ιδίως στο κομμάτι Public versus private money. Βέβαια το γιατί, τι, που, πότε και πως μία ιδιωτική εταιρεία χρηματοδοτεί , και από την άλλη αντιθέτως καταδικάζει τη μη χρηματοδότηση και άρα και τη μη υλοποίηση είναι ένα θέμα που πολλές φορές περνάει ασχολίαστο. Συν το γεγονός της εξιλέωσής της στην κολυμπήθρα της «κοινωνικής προσφοράς» που ξεπλένει πολιτικές εκμετάλλευσης, καταστροφής περιβάλλοντος κ.α.
http://www.theguardian.com/artanddesign/2015/jan/13/mons-belgium-european-capitals-of-culture-ikea-nail-in-the-coffin, http://www.amicentre.biz/Marseille-Provence-2013-Cultural.html , http://blog.jordannamatlon.com/post/47050290254/culture-attack-marseille-mp2013 , http://www.academia.edu/1272251/The_impact_of_cultural_events_on_city_image_Rotterdam_cultural_capital_of_Europe_2001 .

Επίσης κλασσική και αξιόλογη κριτική για την ανάπλαση από ποιον και για ποιον στα πλαίσια της Γλασκώβης και του Λίβερπουλ ως Πολιτιστικές Πρωτεύουσες www.labforculture.org/en/content/download/63401/527211/file/Gerry%20Mooney_Cultural%20Policy%20as%20Urban%20Transformation.pdf .(στη συγκεκριμένη σελίδα http://www.labforculture.org υπάρχουν ενδιαφέρουσες απόψεις για την ECOC (European Capital Of Culture).

Και επίσης τα αξιόλογα πρακτικά των συνεδρίων Πανεπιστημιακού Δικτύου των Ευρωπαϊκών Πολιτιστικών Πρωτευουσών http://uneecc.org/conference/proceedings/ . Τα οποία συνέδρια ως τουλάχιστον παράλληλος θεσμός με αυτό τον επίσημο της Πολιτιστικής πρωτεύουσας, δεν χαρακτηρίζεται από αυστηρή κριτική βέβαια, αλλά σίγουρα υπάρχουν αρκετά ερωτήματα στα οποία δεν μπορούν όλοι να στρουθοκαμηλίζουν ή/και είναι αποκαλυπτικοί των πολιτικών επιλογών : π.χ. http://uneecc.ulbsibiu.ro/wp-content/uploads/2015/01/I-LiverpoolProceedings.pdf Minorities, margins, peripheries and the discourse of Cultural Capital (Ana-Karina Schneider), European Capitals of Culture as incentives for local transformation and creative economies: tendencies − examples – assessmen (Jürgen Mittag, Kathrin Oerters), European Capital of Culture: whose culture? Lesbian and gay culture in Liverpool (Helen Churchill, Mike Homfray) ή στο δεύτερο τόμο uneecc.ulbsibiu.ro/wp-content/uploads/2015/01/UNeECC_Forum_Volume_2.doc :Cultural Diversity in the Promotion Rhetoric of European Capitals of Culture (Tuuli Lähdesmäki), Mainstream and the Death of University Culture. Or how the rush for innovation threatens creativity (Wim Coudenys), Does an Open Port Widen People’s Minds? (Knud Knudsen),στον 3^ο τόμο http://uneecc.ulbsibiu.ro/wp-content/uploads/2015/01/III-UNeECC_Pecs_Conference_Proceedings.pdf :Urban development planning and Culture: conditions for osmosis (Anna Arvanitaki) , στον 4^ο http://uneecc.ulbsibiu.ro/wp-content/uploads/2015/01/IV-UNEECC-Proceedings.pdf : Crisis in Culture – Crisis in European Capitals of Culture (Fischer Hatto), Thessaloniki ’97 European Capital of Culture as an establishing mechanism of elite development coalitions: towards a regime approach? (Mantatzis Anestis), στον 5^ο π.χ. Urban development beyond the European Capital of Culture programme. The local project class and local partnerships: allies, rivals or foes? (Katalin Fuzer)

Ας θυμηθούμε στην Ολυμπιάδα του 2014 στην Αθήνα που εκδιώχθηκαν από το κέντρο της πόλης οι μετανάστες, πρόσφυγες, χρήστες, άστεγοι και τα αδέσποτα. Βλέπε επίσης κριτική των mega events όπως Ολυμπιάδες, για ελιτισμό, εμπορευματοποίηση, καταναλωτισμό, και βέβαια εξαφάνιση των φτωχών https://ceasefiremagazine.co.uk/olympics-opportunity-cleanse-city/, http://www.hindawi.com/journals/usr/2011/587523/ http://www.academia.edu/9641008/Sport_mega-events_and_leisure_studies, http://krax.typepad.com/krax/2008/10/mega-events-urban-change-and-gentrification-istanbuls-turn.html, http://www.academia.edu/5259715/Gentrification_in_Working-class_Communities_of_Glasgow,
http://balticreports.com/2009/12/30/capital-of-culture-success-or-failure/
http://www.sigmalive.com/news/local/85591/pafos-ektos-proipologismou-i-politistiki-protevousa-2017
Το πολιτισμικό κεφάλαιο (βλ. Μπουρντιέ κ.α.) αναφέρεται σε κοινωνικές τάξεις που από τα γεννοφάσκια τους, τουλάχιστον καταναλώνουν αν όχι εμβαθύνουν σε εκφάνσεις, εκφράσεις του πολιτισμού. Δηλαδή την ακρόπολη δεν τη βλέπουν μόνο από καρτποστάλ, τον Βιβάλντι δεν τον ακούνε μόνο σε ιδιαίτερες περιπτώσεις, γνωρίζουν να ξεχωρίσουν ένα μπαρόκ από ένα μπαουχάους κτίριο κλπ, και όλα αυτά όχι μόνο από τυπική εκπαίδευση, αλλά από την καθημερινότητά τους, και αυτό σημαίνει ότι ένα παιδί εργατών ή/και μικροαστών όσα και φροντιστήρια και να κάνει αυτό το πολιτισμικό κεφάλαιο δεν αποκτάται από τη στιγμή που στο περιβάλλον του ακούνε συνέχεια σκυλάδικα ή οι συζητήσεις είναι για ποδόσφαιρο μόνο. Άρα οι ανώτερες τάξεις με το αντίστοιχο πολιτισμικό κεφάλαιο είναι και οι ικανές να καταναλώσουν αντίστοιχη τέχνη και πολιτισμό (εικαστικές εκθέσεις κλπ). Ακόμα και στη Σύρο βλέπουμε στις παραστάσεις στον Απόλλωνα τις κυρίες με τα λάχανα στο κεφάλι και όχι τις Βρονταδιώτισες. Συνεπώς και οι επισκέπτες ενός mega event που προσφέρει πολιτισμό, θέλουν και αντίστοιχες υπηρεσίες σίτισης, στέγασης, κλπ. που δεν μπορούν να καλυφθούν από rooms to let ή tzatziki, ας θυμηθούμε και την πρόσφατη επίσκεψη Κομνηνού και Σία, και τι και που καταναλώσανε (αν και να μιλάς για πολιτισμικό κεφάλαιο π.χ. για τον Μελισσανίδη είναι λίγο ανέκδοτο).
Δεν υπάρχουν μόνο τα νεοκλασικά στο νησί αλλά και άλλοι αρχιτεκτονικοί ρυθμοί που «υποβαθμίζονται» γιατί δεν αποπνέουν την πρέπουσα «αρχοντιά» (η λέξη μιλάει από μόνη της). Άρα μόνο τα πλούτη της τότε νέας αστικής και εμπορικής τάξης είναι κατάλληλα προς προώθηση και συντήρηση (αν και τα περισσότερα από αυτά εγκαταλελειμμένα γκρεμίζονται, ενώ ο Δήμος ζητάει πολιτιστική πρωτεύουσα). Βέβαια το κάθε κτίριο με τη δική του ιστορική μνήμη, τον κόπο των εργατών που το χτίσανε, και το μεράκι του κάθε τεχνίτη είναι σεβαστό. Όμως ας μην ξεχνάμε πως ο νεοκλασικός ρυθμός δεν έχει καμία σχέση με την προηγούμενη παράδοση και είναι μάλλον εισαγόμενος με καταγωγή από τον συντηρητικό Ρομαντισμό και Κλασικισμό, και βέβαια αποτέλεσε και την επίσημη αισθητική του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους και της αντίστοιχης αφήγησής του, που προσπάθησε να θάψει παρελθόντα οθωμανικά, λατινικά κλπ. και να προωθήσει συγκεκριμένη εξωτερική πολιτική.

17.https://anavastao.espivblogs.net/2015/05/15/%CE%BC%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9/[:]

[:en]It’s my party![:]

Posted on June 15, 2015 by nikos

[:en]Για να σε σίγουρος ότι θα ‘ρθουν όλοι στο πάρτι σου, κλείνεις τα άλλα μαγαζιά. Στην περίπτωση του –ώτατου Δωρόθεου, τις άλλες εκκλησίες. Πολλοί ήταν αυτοί που ξύπνησαν αυτή την Κυριακή με το πάσο τους, χωρίς καμπάνες και ίσως να μην ξέρουν ότι το χρωστάνε στον –ώτατο Δωρόθεο. Ο οποίος για να τιμήσει το δοξασμένο όνομα του, έκλεισε όλες τις άλλες εκκλησίες και κάλεσε όλους τους παπάδες του νησιού στη δική του.

Τα συνηθίζει κάτι τέτοια πρωτότυπα και εξουσιαστικά ο Δωρόθεος. Όπως με το Ίδρυμα Ευαγγελιστρίας της Τήνου. Πως βάζεις χέρι σε ένα ταμείο που προορίζεται για τον λαό; Τα κανονίζεις με τους φίλους σου τους υπουργούς, περνάει μέσα σε ένα άσχετο νομοσχέδιο η αλλαγή νομικού καθεστώτος και η άλλη μέρα σε βρίσκει ιδιοκτήτη. Μέσα στο διοικητικό συμβούλιο να αποφασίζεις και να ψηφίζεις με την διπλή σου ψήφο να δώσεις λεφτά στον εαυτό σου. Γιατί το ‘χει δηλώσει παλιότερα σε άρθρο του ο Δωρόθεος “l’eglise c’est moi”, δηλαδή «η εκκλησία είμαι εγώ».

Αλλά δεν έχουν τελειώσει όλα. Πες αλεύρι. Οι Τηνιακοί σε γυρεύουν. Και εμείς είμαστε μαζί τους.[:]

[:en]ΚΟΙΝΣΕΠ και η κριτική σε αυτές[:]

Posted on June 2, 2015 by nikos

[:en]Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις: ο Δούρειος Ίππος του Νεοφιλελευθερισμού

Κριτική στις ΚΟΙΝΣΕΠ: ο Δούρειος Ίππος του (νέο-παλαιό)Σταλινισμού

Και μόνο το γεγονός ότι εδώ και δεκαετίες η «αλληλέγγυα οικονομία» στην γερμανική επικράτεια – με τις αντίστοιχες θεσμικές μορφές των συνεταιριστικών επιχειρήσεων – έχει φθάσει ή και ξεπεράσει το 10% του γερμανικού ΑΕΠ, μιλάει από μόνο του. Και δηλώνει ότι σίγουρα αυτή η μετάβαση στην αλληλέγγυα συνεταιριστική παραγωγή δεν έχει οδηγήσει σε καμία προεπαναστατική περίοδο την γερμανική κοινωνία. Ίσως μάλιστα να έχει οδηγήσει σε φθορά και ύφεση την οργάνωση των εργατών, ενώ ακόμα και το κίνημα της αυτονομίας – αρκετά δυνατό μέχρι και πριν από λίγα χρόνια – σε συστημική ενσωμάτωση και αποδυνάμωσή του στο επίπεδο της κοινωνικής κριτικής που ασκούσε και της δυεισδητικότητάς του στην κοινωνία.

Βέβαια επίσης η συμμετοχή στα συνδικάτα, «τις παλιές καλές εποχές», ή ακόμα και σε αυτά που θεωρούνταν από τα πιο δυνατά και μαζικά εργατικά κόμματα παγκοσμίως, της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας του 19ου αιων. αλλά και του κομμουνιστικού του 20ου αιων., δεν οδήγησε στην κοινωνική απελευθέρωση. Συνεπώς θέλει μεγάλη προσοχή ώστε η κριτική να μην βασίζεται απλώς και μόνο σε μία αγοραία αποτελεσματικότητα και να μην λαμβάνει υπόψη τις συνθήκες και μία σειρά παραγόντων, όπως τη δυναμική της ταξικής πάλης και συνείδησης ευρύτερα σε, συγκεκριμένες χωροχρονικές, ιστορικές περιόδους. Έτσι και αλλιώς, είναι δύσκολο να μετρηθούν οι συνέπειες κοινωνικών διαδικασιών σε βάθος χρόνου.

Το γεγονός είναι πάντως ότι ιδίως σε περίοδο κρίσης, πτώσης των κερδών για τους λίγους, απαξίωσης της ζωής των πολλών, αμφισβήτησης δεδομένων κοινωνικών σχέσεων, οι λίγοι από τους λίγους που συσσωρεύουν ακόμα περισσότερο κεφάλαιο – σκοτωμένη εργασία δηλαδή- προωθούν με μεγάλη άνεση τις συνεταιριστικές κοινωνικές επιχειρήσεις. Καταλήγουμε έτσι να διαχειριζόμαστε τη φτώχεια μας, το ίδιο το κράτος ως συλλογική έκφραση του καπιταλιστή να ξεφορτώνεται την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης (υγεία, εκπαίδευση, μετακινήσεις κλπ) και να ρίχνει το κόστος και την ευθύνη σε κάθε εργάτη ατομικά ή συλλογικά μέσα από τα συνεταιριστικά σχέδιά τους.

Ο εργάτης που περισσεύει, βαπτίζεται επιχειρηματίας και προσπαθεί να μοιραστεί τη φτώχεια του μαζί με τους συναδέλφους του, τραβώντας στο λάκκο της υποτίμησης της εργασίας του και ευρύτερες προλεταριακές κατηγορίες που προσφέρανε άμισθη εργασία έτσι και αλλιώς: φοιτητές, νοικοκυρές, άνεργοι, κλπ

Είτε εμπλεκόμενοι στις ΚΟΙΝΣΕΠ είτε όχι, σίγουρα έχουμε ακούσει κωμικοτραγικές ιστορίες, με απλήρωτα μεροκάματα και υπερωρίες, μαύρη εργασία, πονηρούς εργοδότες που αλλάζουν την ιδιωτική τους πρωτοβουλία σε κοινωνική ευαισθησία και ξεφορτώνονται κομμάτι κόστους εργασίας άμεσου και έμμεσου και φορολογίας. Έχουμε ακούσει, είμαστε μάρτυρες ακόμα και αγωνιστών που ανάλογα τα ανατρεπτικά τους εγχειρήματα καταλήξανε σε αγωνιώδη βιοποριστικές επιχειρήσεις. Έχουμε βιώσει τον νεοφιλελευθερισμό και τις ιδιωτικοποιήσεις να μπαίνουν από την πίσω πόρτα βασιζόμενες στις δικές μας δυνάμεις. Ακόμα και αν δημιουργούνται μικρές ρωγμές φαίνεται ότι το κεφάλαιο, ιδίως σε περίοδο κρίσης, αφήνει ανοικτό το πεδίο για αυτά τα συνεταιριστικά επιχειρήματα προκειμένου να μειώσει έστω και σε στατιστικό επίπεδο την ανεργία, να αποπροσανατολίσει πιθανές ενέργειες εργατικής αντιπολίτευσης και ανατροπής και βεβαίως να αφομοιώσει αυτές τις κοινωνικές επιχειρήσεις στον πανταχού παρόντα εμπορευματικό κόσμο.

Σε Συριανό επίπεδο αρκεί να θυμηθούμε τις αντιπροτάσεις του δήμου προς τις διεκδικήσεις για την παιδική βιβλιοθήκη και τη φιλαρμονική, που συνοψίζονταν στη δημιουργία συλλόγου. Αλλά και στην πρόταση για λειτουργία της παιδικής βιβλιοθήκης μέσω ΚΟΙΝΣΕΠ που ουσιαστικά ανοίγει την πόρτα σε λειτουργία της με συνδρομές, χορηγούς, και άμισθη εργασία, ενώ αποτελεί μέρος του μισθού μας που δεν μας πληρώνουν (του έμμεσου μισθού μας, έστω).

Και τελικά, για να μην λιβανίζουμε το θέμα, εδώ και πολλά χρόνια τα έχει πει όλα ο ίδιος ο Μαρξ με την κριτική του στον Προυντόν, και στον Όουεν για τον περιορισμό των εγχειρημάτων αυτοδιαχείρισης στους χώρους εργασίας (και όχι βέβαια της παραγωγής που είναι κάτι ευρύτερο και συνολικότερο) εντός του καπιταλιστικού κόσμου. Αν θέλουμε μάλιστα να φτάσουμε μέχρι και πριν λίγα χρόνια ας θυμηθούμε την κριτική του «αυτοδιαχειριζόμενου» εργοστάσιου κατασκευής ρολογιών της LIP που, αν και έφερε μαζί του όλο το αντικαπιταλιστικό κίνημα της δεκαετίας 60-70, παρέμεινε ένας απλός θύλακας αντίστασης εντός του καπιταλιστικού ωκεανού, ο οποίος ήταν φυσιολογικό στο τέλος να πνιγεί.

Βέβαια, η κριτική απέναντι στους εργάτες που «θέλουν να γίνουν ή που νομοτελειακά θα γίνουν καπιταλιστές» έχει να κάνει και με το «εδώ και σήμερα». Αφορά εγχειρήματα όπως της Ert open και το αν το πρόκριμα είναι μια αυτοδιαχειριζόμενη δημόσια τηλεόραση και ένα βήμα για τους κοινωνικά αδύναμους ή μία κρατική/ξανά κομματική τηλεόραση. Συνεχίζει μέχρι και τη σφοδρή κριτική ενάντια στο εγχείρημα της ΒΙΟΜΕ¹ από ατσαλένιους λενινιστές, και καταλήγει τέλος στην εύστοχη κριτική των ΚΟΙΝΣΕΠ από τον Ριζοσπάστη στην οποία έχει αφιερώσει πολλές σελίδες για να αποκαλύψει τα δόλια σχέδια των καπιταλιστών και την αφέλεια των εργατών. Και καλά κάνει, θα λέγαμε εμείς, αφού συμφωνούμε ότι μόνο η συνολική ριζική ανατροπή είναι η μόνη λύση.

Μήπως όμως, και αυτά τα εγχειρήματα θα μπορούσαν να αποτελούν μέρος της λύσης ακόμα και υπό την αστική θεσμική έκφραση των ΚΟΙΝΣΕΠ; Γιατί στα καπιταλιστικά πλαίσια κάτω από το θεσμικό αστικό μανδύα των ΚΟΙΝΣΕΠ μπορούν να υπάρξουν επίσημα από εργατικές αυτοδιαχειριζόμενες κολλεκτίβες με συνεισφορά στο κίνημα, έως κοινωνικά ιατρεία, που μπορεί να ανοίγουν τις κερκόπορτες στην ιδιωτικοποίηση της υγείας, από την άλλη μπορεί και να προσφέρουν απαραίτητες υπηρεσίες σε περίοδο διάλυσης αυτής της δημόσιας υγείας.

Και γιατί αυτή η κριτική στην αστική θέσμιση της αλληλέγγυας οικονομίας (sic) δεν συνοδεύεται από την αντίστοιχη κριτική στην αστική θέσμιση της πολιτικής οργάνωσης; Όπως τα πολιτικά κόμματα – τα οποία, ειδικά, αυτά του 21^ου αιων. ως ενεργοί μηχανισμοί ενός κορπορατιστικού κράτους ή/και ιμάντες νεοφιλελεύθερης εξουσίας ή/και οικονομικές επιχειρήσεις δεν έχουν καμία σχέση με το κόμμα του 19^ου αιων., το οποίο ήταν αντιληπτό ως παράταξη της αστικής επανάστασης ή/και πρωτοεμφανιζόμενων εργατικών πληθυσμών. Γιατί δεν συνοδεύεται και από την κριτική στην αστική θέσμιση της οργάνωσης της εργασίας στο χώρο της π.χ. συνδικάτα; – τα οποία στην καλύτερη περίπτωση να μην ξεχνάμε αποτελούν τον διαχειριστή της συλλογικής πώλησης της εργατικής δύναμης χωρίς πολλές φορές να έχουν λόγο οι φορείς αυτής, δηλ. οι ίδιοι οι εργάτες. (εδώ βέβαια υπάρχει και η λενινιστική κριτική στον «τρεϊντγιουινισμό» ως συντεχνιακή/μερική έκφραση αν δεν συνοδεύεται και από την πολιτική οργάνωση, για να είμαστε δίκαιοι… -αν και οι υπερασπιστές εγχειρημάτων εργατικής αυτοδιαχείρισης και αυτόνομου συνδικαλισμού είναι αυτοί που βάζουν όλο και πιο έντονα την έννοια του κοινωνικού σωματείου με ευρύ πεδίο δράσης).

Το θέμα είναι όμως ότι κάθε τι κρίνεται στην πορεία του, και το αν ανοίγει δρόμους προς την αντίσταση, ακόμα και όταν αγκαλιάζεται ή/και πνίγεται συγκυριακά από φιλόδοξους ΣΥΡΙΖΑ, ευρωπαϊκά προγράμματα, ή αφελείς αντεξουσιαστές.

Προφανώς η απάντηση αυτής της κριτικής ενάντια στις ΚΟΙΝΣΕΠ είναι ο κεντρικός κρατικός -σχεδιασμός ως συνολική λύση. Αυτός παρουσιάζεται ως συνολική ριζική ανατροπή, και οι θιασώτες του αντιμετωπίζουν αν όχι εχθρικά, τουλάχιστον με συγκαταβατικό χαμόγελο διανοητικής ανωτερότητητας ,στην καλύτερη περίπτωση, κάποιες μεμονωμένες απόπειρες κοινωνικής χειραφέτησης.

Ένας κεντρικός κρατικός σχεδιασμός που από διδακτορία του προλεταριάτου (αμήν και πότε), λειτούργησε συχνά όμως ως διδακτορία επί του προλεταριάτου (άντε πάλι τα ίδια). Όταν η εργατική εξουσία ταυτίζεται με την κατάκτηση της εξουσίας του αστικού κράτους και την διαχείρισή του, τότε ακόμα και αν υπουργός οικονομικών τοποθετηθεί η τελευταία καθαρίστρια, η ουσία αυτού του αστικού κράτους δεν θα αλλάξει. Όταν όλοι οι αντίπαλοι ασχέτως κοινωνικής τάξης και πολιτικής θέσης εφόσον δεν ανήκουν εκεί που πρέπει να ανήκουν– σε μία συγκεκριμένη πολιτική πρωτοπορεία – αποτελούν δυνητικά αντικείμενο της κόκκινης τρομοκρατίας , τότε αυτό το κράτος καταλήγει να μην ασχολείται με τους πραγματικούς εχθρούς. Όταν η βίαιη προσαρμογή – ακόμα και σε περιόδους μη άμεσης εμπλοκής σε πόλεμο -των πιθανών και κοντινών συμμάχων είναι η επιλογή, αντί της προώθησης συλλογικών παραδειγμάτων σε αυτούς, τότε αυτοί οδηγούνται στην αγκαλιά των εχθρών. Ακόμα και αν αργότερα επινοούνται μοντέλα ήπιας ενσωμάτωσής αυτών: των πιθανών και κοντινών συμμάχων – «προδίδοντας» βασικές «επαναστατικές αρχές» -τελικά και αυτοί έχουν γυρίσει την πλάτη στην «εργατική εξουσία» αλλά και οι εργάτες, για τους οποίους υποτίθεται ότι η βίαιη προσαρμογή ήταν υπέρ τους και θέμα επιβίωσης τους. Έτσι οι εργάτες συνεχίζουν να παράγουν και να συσσωρεύουν για το κοινό καλό (την σοσιαλιστική πατρίδα, την κοινωνία κλπ), χωρίς ουσιαστικές διαφορές με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, και χωρίς ουσιαστική συμμετοχή στην εξουσία. Άλλωστε ακόμα και το μοντέλο της κρατικής οικονομίας, υιοθετήθηκε και από τους καπιταλιστές εχθρούς στη δύση μετά την κρίση του 1930 και τους έβγαλε από τα δύσκολα, άρα θα μπορούσε να πει κάποιος – σχηματικά και απλοϊκά- ότι επίσης αφομοιώθηκε.

Αντιθέτως η ιστορία μας δείχνει πως ο αγώνας της πραγματικής εργατικής εξουσίας, και όχι απλώς της αλλαγής προσώπων στο αστικό κράτος, και τα εγχειρήματα εργατικής αυτοδιαχείρισης -ακόμα και εντός καπιταλισμού -πάνε μαζί. Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν ας θυμηθούμε πως τα πρώτα σωματεία στην ευρώπη είχαν τη μορφή ταμείων αλληλοβοήθειας (τα πρώτα – πρώτα, μάλιστα ήταν ταμεία για αξιοπρεπείς κηδείες!!), και πως σε περιόδους κρίσης οι εργάτες συνεταιρίζονταν μεταξύ τους απλώς και μόνο για να επιβιώσουν. Δεν είναι κάτι καινοφανές που το ανακαλύπτουμε τώρα. Ας θυμηθούμε ακόμα και την παραγωγή πολιτισμού από εργατικές ορχήστρες και χορωδίες ως την ανέγερση βιβλιοθηκών από αγράμματους εργάτες ,που δεν περιμέναν καμία κεντρική απόφαση για να γίνουν. Όπως και το συνεταιριστικό κίνημα στην Ελλάδα, το οποίο δεν αφορούσε μόνο τους πασόκους της επαρχίας που τα φάγανε, αλλά έχει τις ρίζες του στις αρχές του 20^ου αιώνα και στους αγώνες των αγροτών.

Συνεπώς η κριτική στις ΚΟΙΝΣΕΠ – καλή και σωστή στην αποκάλυψη του νεοφιλελευθερισμού, της επιχειρηματικότητας και της μερικότητάς τους- όταν καταλήγει όμως στη συλλογική κριτική των εγχειρημάτων αυτοδιαχείρισης και προτείνει σαν μόνη λύση την κεντρικά κρατική σχεδιαζόμενη οικονομία, ουσιαστικά υπονομεύει αυτές τις απόπειρες εργατικής αυτοδιεύθυνσης, έστω εντός του καπιταλιστικού πλαισίου, καθώς θα μπορούσαν και αυτές να λειτουργήσουν εκπαιδευτικά για τον κόσμο του αγώνα, προς το δρόμο των συμβουλίων της εργατικής εξουσίας.

Αυτό έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία λαμβάνοντας υπόψη τις ιστορικές αλλαγές στις παραγωγικές σχέσεις και στα υποκείμενα. Πως δηλαδή η δίψα για εργατική δημοκρατία, όσο και στρεβλά και αν αναπτύσσεται, δεν μπορεί να αγνοηθεί πλέον από κανέναν. Οι πρώτοι βιομηχανικοί στρατοί του 18^ου αιων. π.χ. οι Λουδίτες στην Αγγλία υπακούανε σε έναν άγνωστο και ανύπαρκτο, μυθικό ηγέτη, κάτω από την πίεση της συνομωτικότητας και των συνθηκών δημιουργίας των πρώτων προλεταριακών πληθυσμών. Στη συνέχεια ο στρατός αυτός – με τη μορφή του τυφλοπόντικα που μεθοδικά σκάβει τα θεμέλια του αστικού πολιτισμού – επινοεί μορφές δημοκρατικού συγκεντρωτισμού για την επίθεσή του και την προσπάθεια μεγαλύτερου δημοκρατικού ελέγχου των ηγετών του. Πλέον και ιδίως μετά τη δεκαετία του 1960 ο τυφλοπόντικας μεταμορφώνεται σε φίδι που επιτίθεται, μαζεύεται, κρύβεται και απρόσμενα πάλι τινάζεται για να δαγκώσει. Αντίστοιχα ο εργάτης δεν πείθεται να υπακούσει εύκολα και να αποτινάξει την αυτονομία του για χάρη οποιασδήποτε κεντρικής επιτροπής μακριά από αυτόν. Στην εποχή μας μάλιστα που οι νέες σχέσεις παραγωγής θέλουν να αναπτύσσει ένα κοινωνικά σημαντικό τμήμα των εργατών στη δύση πρωτοβουλίες, πολύ συχνά , αντίστοιχες των νέων τεχνολογιών ², με κινητικότητα και ευελιξία. Στα πλαίσια δηλαδή της νέας παραγωγής, ο καπιταλισμός έχει ανάγκη από μεγαλύτερη και πιο βαθιά συμμετοχή τμήματος των εργαζομένων στην παραγωγή και άρα αφομοιώνει και την όποια εργατική αυτοδιαχείριση, αλλά από την άλλη πλευρά αυτή η νέα παραγωγή επίσης δημιουργεί και τους όρους για την επίτευξη της εργατικής αυτοδιαχείρισης, τον νεκροθάφτη του ίδιου του καπιταλισμού.

Η ιστορία προχωράει μέσα από συγκρούσεις και αντιφάσεις και δεν υπάρχουν συνταγές ανατροπής. Τις ανακαλύπτει η ίδια η κίνηση της τάξης, χωρίς αυτό να σημαίνει πως πρέπει να πέσουμε σε έναν «κινηματισμό» που απλώς ακολουθεί το ρεύμα, χρειάζεται κάποιες στιγμές να κάνουμε κάποια βήματα πίσω για να έχουμε καλύτερη εικόνα. Από την άλλη, η λαϊκή οικονομία με το μοντέλο του αντιμονωπολιακού κράτους των πρωτοπόρων εργατών, θα συμπεριλάμβανε αυτή την κίνηση ή αφού δεν εγγράφεται στα σχέδια δεν πρέπει και να υπάρχει; Αφού όλοι ξέρουμε πως η κίνηση της τάξης και η ιστορία της, ο δρόμος και η πορεία του, θα κρίνουν οποιαδήποτε πρόταση: από τις ολοκληρωμένες και ολοκληρωτικές συνταγές μέχρι το σύνηθες, παιδικό και αυτοκαταστροφικό: βλέποντας και κάνοντας.

Η Ερτ και η ΒΙΟΜΕ αν και μειοψηφικά φαινόμενα, κρίνονται σημαντικά για το συμβολισμό τους αλλά και τη σημασία τους στην κοινωνική συνείδηση ιδίως των αγωνιζομένων και του κινήματος.
Οι νέες τεχνολογίες με τη σειρά τους είναι συνέπεια ταξικής πάλης. Μακριά από εμάς αντιλήψεις τεχνολογικού ντετερμινισμού : η τεχνολογία κινεί την ιστορία – και μονοδιάστατης αστικής επίθεσης : οι κινήσεις των κυρίαρχων (ακόμα και σε επίπεδο τεχνολογικών καινοτομιών) μας αναγκάζουν να αντιδράμε. Η ταξική πάλη κινεί την ιστορία. Το κίνημα είναι αυτό που επιτίθεται και οι «από πάνω» απαντάνε σε αυτές τις επιθέσεις, ακόμα και με αφομοίωση ή π.χ. και νέες τεχνολογίες για μείωση εργασιακού κόστους. Άλλωστε και οι «παραγωγικές σχέσεις» μάλλον έχουν τον τελευταίο λόγο πάνω στις «παραγωγικές δυνάμεις».

[:]

[:en]Το φώς νικά…[:]

Posted on May 23, 2015 by anavastao

[:en]

Το κοινωνικό γεγονός που έχει προκληθεί στο νησί με το ζητήμα της εκμίσθωσης της παραλίας της Βαρβαρούσσας αναδεικνύει το πολιτικό κάθε δράσης.

Η απόφαση που πήρε το δημοτικό συμβούλιο στην συνεδρίαση της Δευτέρας, δεν ήταν θετική όμως θα έλεγα ότι στην συνεδρίαση αυτή υπήρχε μια μικρή πολύ πικρή όμως νίκη. Η νίκη αυτή ήταν το ξεκαθάρισμα της εικόνας για το ποιοί υποστήριξαν την ιδιωτικοποίηση της παραλίας, είδαμε άτομα που συμμετείχαν σε προπαγανδιστικές δράσεις της Χρυσής Αυγής να υποστηρίζουν την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, άτομα που θεωρούν “ξένους” ανθρώπους που ζουν στον ίδιο βράχο θεωρώντας ότι αυτοί δεν έχουν όχι απλά δικαιώματα, αλλά ούτε καν δικαιούνται να τα εκφράζουν και να τα διεκδικούν, άτομα που θεωρούν προσβολή το να πεις κάποιον αριστερό, άτομα που εκφράζουν μια βαθιά φασίζουσα ιδεολογία.

Μέσα σε αυτό το φασίζον παραλήρημα είναι πολύ δύσκολο να αντιπαρατεθείς και να υπερασπιστείς την προστασία του περιβάλλοντος -το σεβασμό δηλαδή και σε άλλες υπάρξεις- και του ελεύθερου δημόσιου χώρου και είναι δύσκολο γιατί θα “αναγκαστείς” να συνδιαλαγείς σε μια ατζέντα εκ των προτέρων πέραν των αξιών σου.

Είναι μια μάχη να συνεχίσεις να μιλάς για το δικαίωμα στον ελεύθερο δημόσιο χώρο, για τον σεβασμό της φύσης, για τον σεβασμό και την υπεράσπιση της διαφορετικότητας των αναγκών διαφόρων κοινωνικών ομάδων. Δεν θεωρώ ότι μπορείς να επιχειρηματολογήσεις και να μεταπείσεις για αυτά κάποιον που επιθυμεί να εξυπηρετήσει ιδιωτικά συμφέροντα, κάποιον που θέλει να κερδοφορήσει καταστρέφοντας, όμως αυτό δεν μπορεί να σε κάνει να σωπάσεις.

Έτσι κάποιοι ενοχλούνται από τις έντονες διαμαρτυρίες του κόσμου που διαφωνεί με την εκμίσθωση της Βαρβαρούσσας, και αναρωτιούνται κιόλας αν αυτοί οι άνθρωποι αγωνίζονται το ίδιο για άλλα “πιο σοβαρά” ζητήματα νιώθω λοιπόν την ανάγκη να απαντήσω σε αυτά όχι γιατί με ενδιαφέρει να μεταπείσω κάποιον αλλά γιατί….

-ο ελεύθερος δημόσιος χώρος είναι εξίσου σημαντικός με την δωρεάν δημόσια υγεία, διότι και τα δυο εκφράζουν επίσης πώς αντιλαμβανόμαστε το κοινωνικό και ατομικό συμφέρον

-γιατί ξέρω ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν βρεθεί στο δρόμο και σε συλλογικότητες για την διεκδίκηση κοινωνικών αγαθών και εργασιακών δικαιωμάτων, για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους απεργούς του Νεωρίου, για να διεκδικήσουν την επαναλειτουργία της παιδικής βιβλιοθήκης με δημόσιο και ελεύθερο χαρακτήρα, για να υπερασπιστούν την λειτουργία της Φιλαρμονικής, για να αντιδράσουν για τα χαράτσια και τις διακοπές ρεύματος…. και πολλά άλλα… είναι αυτοί που συμμετέχουν σε συλλογικές διεκδικήσεις και αναγνωρίζουν τον δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα αγαθών και αγωνίζονται συλλογικά απέναντι στην ατομικότητα

-γιατί όταν έχεις απέναντι σου μια εξουσία αναγκάζεσαι να διεκδικείς όπως μπορείς…

Η Βαρβαρούσσα έχει νικήσει γιατί έχει συγκεντρώσει κόσμο σε μια συλλογική και αγωνιστική διαδικασία, γιατί έχει ενθαρρύνει την επικοινωνία των ανθρώπων στο μάζεμα των υπογραφών, γιατί φύσηξε θαλασσινό αεράκι……

…..όμως για να μην καταλήξει “μάρτυρας” του καπιταλισμού συνεχίζουμε για την διαφύλαξή της……

Αύρα

Ο υπέροχος βυθός της Βαρβαρούσσας, ήσυχος, πριν από τα θαλάσσια σπορ και την τουριστική ανάπτυξη. (copyright Γιώργος Νούνεσης)

[:]

[:en]Η Βαρβαρούσα και η Δημοκρατία/ (εναλλακτικός τίτλος) Οι «μερικοί» και οι 24.000[:]

Posted on May 23, 2015 by mirsini

[:en]Η παρακολούθηση της συνεδρίασης του δημοτικού συμβουλίου στις 18/05/2015, είτε διά ζώσης είτε πλέον μέσα από το βίντεο στα τοπικά ηλεκτρονικά μμε, μπορεί να αποτελέσει ένα εξαιρετικό μάθημα σχετικά με το τι σημαίνει δημοκρατία και τι ενεργός πολίτης. Οι πολίτες που είχαν μαζευτεί ήθελαν με την παρέμβαση τους να ανατρέψουν τα επιχειρηματικά σχέδια για την προστατευόμενη(;) παραλία της Βαρβαρούσσας και το οικοσύστημα της. Πίστευαν ότι με τις υπογραφές που είχαν μαζέψει, το κείμενο παρέμβασης τους, τη φυσική τους παρουσία θα έπλητταν τον πολιτικό αμοραλισμό και τον παραγοντισμό που χαρακτηρίζουν τους περισσότερους, τουλάχιστον, δημοτικούς συμβούλους. Αφελώς, όπως αποδείχτηκε. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεως, συμφωνώ με την κίνηση και πιστεύω ότι πρέπει να βρισκόμαστε εκεί για να νιώθουν το χνώτο μας στο σβέρκο τους. Αν και δεν περιμένω τίποτα από τη διαδικασία που μου προσφέρει το σύστημα για να σταθώ απέναντι του, πιστεύω ότι έστω και έτσι αγωνίζεσαι δίπλα σε εκείνους που πιστεύουν ακόμη στη νομιμότητα αυτών των διαδικασιών. Ευτυχώς, η πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους: αυτή είναι η δημοκρατία.

Η αρχιέρεια αυτής της δημοκρατίας ήταν άψογη στον ρόλο της. Ευγενής και απορριπτική, αποφάσιζε ποιος άξιζε να εκπροσωπηθεί και ποιος όχι και έδειχνε να πιστεύει ότι η ευγένεια της ήταν αρκετή για να καλύψει το ότι έκανε διακρίσεις. Σε κάποια σημεία άσκησε και τη τέχνη της διαστρέβλωσης ως γνήσια δικηγόρος. Όπως, εκεί που ο καθηγητής ζητούσε να τοποθετηθεί και να διαβάσει το κείμενο που έχουν γράψει και υπογράψει οι μαθητές του και εκείνη τον «μάλωσε» έκπληκτη, «Δεν νομίζω να θέλετε να ακουστούν ονόματα ανηλίκων μπροστά στις κάμερες;». Ήταν κι αυτό που οι πολίτες έδειχναν να μην το λαμβάνουν υπόψη τους, αλλά οι εκπρόσωποι έδειχναν να μην το ξεχνούν. Στοιχείο κι αυτό της δημοκρατίας που ευαγγελιζόταν η πρόεδρος. Αυτή είναι η δημοκρατία της αντιπροσώπευσης, των στημένων πλειοψηφιών, της υπεράσπισης του ιδιωτικού κέρδους ενάντια στο δημόσιο καλό. Η δημοκρατία των μμε που έχουν βαφτίσει την υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος, ανάπτυξη και πάλι ανάπτυξη. Η δημοκρατία των πολιτών που πρέπει να σιωπούν όταν ψηφίζουν οι εκπρόσωποι τους και απλά να παρακολουθούν με ποια σχοινιά είναι δεμένα τα χέρια που σηκώνονται.

Η δημοκρατία του προέδρου του συλλόγου Τερψιχόρη, ο οποίος μίλησε επώνυμα και αντιπροσώπευσε όχι μόνο το σύλλογο του αλλά και μία δεδομένη πολιτική κουλτούρα. «Η άλλη πλευρά», όπως παρουσιάστηκε από την πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου. Παρακολουθώντας τον, θυμήθηκα κάποια κείμενα που είχα διαβάσει παλιότερα για τον αυταρχικό πολιτικό λόγο και τον ρατσιστικό λόγο. Η τοποθέτηση του, σύντομη και περιεκτική. Το ύφος προστακτικό σε όλη την διάρκεια. Σώμα σε κλίση, στάση επιθετική. Λόγος που ορίζει τα πράγματα και τις καταστάσεις. «Μην πολιτικοποιείτε τη Βαρβαρούσσα, πολιτικοποιείστε το νοσοκομείο, το νεώριο κλπ». Δηλαδή εγώ μιλάω από θέση ισχύος, εγώ καθορίζω τι είναι πολιτικό και τι όχι. Και τι μου δίνει αυτή την εξουσία; Το ότι είμαι Συριανός. Όλοι οι άλλοι απέναντι του, οι διαφωνούντες, ανήκουν στους «μερικούς». Λόγος που διαχωρίζει. Εμείς και οι «άλλοι». Εμείς οι 25.000 και οι μερικοί. «Εντάξει;». Όχι εντάξει ως: συμφωνείτε; Προχωρώ σε αυτό που θέλω να διατυπώσω; Αλλά εντάξει: σκάστε, συμφωνείστε, εγώ μιλάω τώρα. «Δεν σας διέκοψα δεσποινίς όταν μιλούσατε». Τι πετάγεσαι τώρα εσύ, που σε κατονομάζω, σε προκαλώ, σε κατατάσσω στους «μερικούς», σου σβήνω τη φωνή γιατί εγώ μιλάω στο μικρόφωνο και επώνυμα, εγώ είμαι η διαδικασία, η δημοκρατική διαδικασία, η δημοκρατία.

Κάποιος μπορεί να σκεφτεί ότι ο κύριος αυτός υπεράσπισε τις θέσεις της δημοτικής παράταξης που προωθεί αυτού του είδους τις αναπτυξιακές δράσεις. Ότι δηλαδή λειτούργησε ως δεκανίκι του συστήματος. Παρατηρώντας όμως τις τοποθετήσεις των δημοτικών συμβούλων της συγκεκριμένης παράταξης, διαπιστώνουμε ότι αυτοί υιοθέτησαν τη δική του ρητορική. Τα δικά του επιχειρήματα αναδιατύπωσαν, έστω και με πιο κόσμιο τρόπο. Υποβίβασαν το θέμα, ξανά και ξανά, συγκρίνοντας τα με τα προβλήματα του νοσοκομείου και του Νεωρίου. Μόνο που το θέμα της παραχώρησης της Βαρβαρούσας είναι το μόνο που εξαρτάται αποκλειστικά από την ανάταση των δικών τους χεριών. Αναφέρθηκαν επίσης στους πολλούς, στους 24.000 όπως και ο πρόεδρος του συλλόγου Τερψιχόρη. Το ότι η αναφορά και μόνο στους πολλούς τους εξουσιοδοτούσε να μιλούν αντί αυτών, δείχνει πως αντιλαμβάνονται το πολιτικό τους εγώ. Κάτι του τύπου «εγώ είμαι ο λαός και μιλώ εξ ονόματος του». Το παράδοξο ωστόσο είναι ότι επικαλούνται τους πολλούς για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των λίγων. Επιπλέον, επικαλέστηκαν το νόμο. Ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό, γι άλλη μια φορά.

Παρά ταύτα, είναι παρήγορο το ότι στο δημοτικό συμβούλιο δεν εκφράστηκε μόνο η, κυρίαρχη στην Ελλάδα, αυταρχική πολιτική κουλτούρα. Κάποιοι σύμβουλοι μίλησαν με ήπιο τρόπο, καθώς βαρύτητα είχαν τα λόγια τους κι όχι το ύφος ή το ύψος της φωνής τους, κάποιος υπερασπίστηκε τα δικαιώματα των μειοψηφιών και κάποιος είπε ότι πέρα από μειοψηφίες και πλειοψηφίες είναι ηθικό να προστατευθεί το περιβάλλον.

Το θέμα της Βαρβαρούσσας είναι πολιτικό λοιπόν. Όπως κάθε θέμα γύρω από το οποίο συσπειρώνονται πολίτες, Συριανοί και «ξένοι», για να αντισταθούν. Όπως κάθε θέμα που αναδεικνύει πόσο αδιέξοδη είναι η δημοκρατία της αντιπροσώπευσης για τους πολίτες και λειτουργική για τους οπαδούς της «ανάπτυξης» που καταστρέφει. Όπως κάθε θέμα που αναδύει τις διαφορές πολιτικής κουλτούρας και τον διχασμό που επιφέρουν στις μικρές και τις μεγάλες κοινωνίες.

Μυρσίνη

Ο υπέροχος βυθός της Βαρβαρούσσας, ήσυχος, πριν από τα θαλάσσια σπορ και την τουριστική ανάπτυξη. (copyright Γιώργος Νούνεσης)[:]

[:en]Απεργία εργαζομένων Νεωρίου…[:]

Posted on May 15, 2015 by anavastao

[:en]

Οι εργαζόμενοι στο Νεώριο Σύρου συνεχίζουν για 27η μέρα την απεργία τους.

Η απεργία αυτή έχει κερδίζει ήδη μια μεγάλη νίκη για όλους τους εργατικούς αγώνες καθώς τόσο το Πρωτοδικείο Σύρου όσο και το Εφετείο Σύρου (μετά από προσφυγή από την εταιρεία της πρωτόδικης απόφασης)έκρινε νόμιμη και μη καταχρηστική την απεργία των εργαζομένων.

Ψάχνω στα τοπικά ΜΜΕ για να ενημερωθώ για την πορεία της απεργίας και αναρωτιέμαι, γιατί έχω ανάγκη να πληροφορηθώ από εκεί σε έναν τόσο μικρό τόπο;

γιατί δεν δεν έχουμε συναντηθεί όλον αυτόν τον καιρό -πέραν από την πορεία της Πρωτομαγιάς που και αυτή ήταν μια λειψή συνάντηση αφού το Εργατικό Κέντρο επέλεξε να φυλάει τα ντουβάρια;

υπάρχει απεργιακό ταμείο; πώς μπορεί κανείς να στηρίξει την απεργία;

περιμένουμε κάποια ειδική πρόσκληση;

[:]

[:en]Μάριμπορ – Πολιτιστική Πρωτεύουσα και Εξέγερση 2012[:]

Posted on May 15, 2015 by mirsini

[:en]Tο παρακάτω κείμενο αφορά μία μετάφραση για την αντίσταση των κατοίκων του Μάριμπορ ενάντια στην υποβάθμισή τους ως ευρωπαϊκή περιφέρεια εντός κρίσης, και όχι μόνο, και πως αυτή εκφράστηκε και στο επίπεδο της άρνησης της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης.

ΝΑΙ την πήραν και αυτοί και μετά ψάχνανε το δήμαρχο …

Φυσικά η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται αλλά αντιστοιχίες υπάρχουν πάντα…

Στα πλαίσια της κρίσης, και της περιθωριοποίησης της περιφέρειας της Ευρώπης, τα σχέδια και προγράμματα αστικής ανάπλασης, ακόμα και με το συναινετικό περιτύλιγμα της Ευρωπαϊκής Πολιτιστικής Πρωτεύουσας, μπορούν απλώς να προσθέσουν στην οργή των κατοίκων που συνεχίζουν να βιώνουν ανεργία και εγκατάλειψη, ακόμα και στην ήσυχη, πολιτισμένη και σε καλύτερη μοίρα από τη δική μας, Σλοβενία.

Για περισσότερες πληροφορίες

http://councilforeuropeanstudies.org/critcom/the-slovenian-popular-uprising-within-the-european-crisis/

http://en.wikipedia.org/wiki/2012%E2%80%9313_Maribor_protests

απλώς ενδεικτικά… γιατί για την πολιτιστική πρωτεύουσα και τη σύρο θα επανέλθουμε…

ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΡΙΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΞΕΓΕΡΣΕΩΝ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΣΤΟ ΜΑΡΙΜΠΟΡ

Gal Kirn ανάρτηση Οκτώβριος 2013 / Occupied London issue 5

Εισαγωγή: Μάριμπορ από το 1988 στο 2012

Το Μάριμπορ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σλοβενίας, με περίπου εκατό χιλιάδες κατοίκους, και βρίσκεται στο Βόρειο-ανατολικό μέρος της χώρας , στην περιοχή της Στυρίας που συνορεύει με την Αυστρία. Στη δεκαετία του 1930 το Μάριμπορ έγινε γνωστό ως το «Μάντσεστερ της (πρώτης) Γιουγκοσλαβίας» χάρις στην έκρηξη της βιομηχανίας της υφαντουργίας · και είδε επίσης μία εντυπωσιακή εκβιομηχάνιση την σοσιαλιστική περίοδο. Πάντως η πόλη παρέμεινε αρκετά άγνωστη (εκτός των κοντινών της γειτόνων), μέχρι που βρέθηκε στο επίκεντρο της συζήτησης το 2012: εκείνη τη στιγμή, το Μάριμπορ έγινε η Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης (ΠΠΕ), και ακόμα πιο σημαντικό, όταν στα τέλη Νοεμβρίου του ίδιου έτους, ξέσπασαν μαζικές εξεγέρσεις στην πόλη εναντίον του πολιτικού κατεστημένου και πυροδότησαν μία σειρά από διαμαρτυρίες σε όλη τη Σλοβενία. Οι διαμαρτυρίες αυτές κατέληξαν σε ένα μαζικό κίνημα που πρέπει να το δούμε εντός του πλαισίου των συνεχιζόμενων αγώνων της Ευρωπαϊκής περιφέρειας ενάντια στην κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη διαχείριση της κρίσης από την Ε.Ε.

Αλλά αν η τρέχουσα κρίση αποκτά ένα ακόμα πιο άγριο πρόσωπο στην περιφέρεια, δεν πρέπει να αγνοήσουμε το γεγονός πως η συνεχιζόμενη κρίση και η βαναυσότητα της αγοράς ακολουθούν το Μάριμπορ ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Ας μην ξεχνάμε ότι οι εργάτες του Μάριμπορ έστησαν το σκηνικό των μεγαλύτερων εργατικών διαμαρτυριών στην ιστορία της σοσιαλιστικής Σλοβενίας: τον Ιούνιο του 1988, περισσότεροι από δέκα χιλιάδες εργάτες από όλες τις βιομηχανίες κατέλαβαν τους δρόμους για μία εβδομάδα. Στο παρών κείμενο προτείνω να διαβάσουμε μαζί και για τις δύο εξεγέρσεις στην πόλη – παρόλες τις διαφορές τους σε όρους ταξικής σύνθεσης και πολιτικών αιτημάτων – ως ορόσημα του τέλους συγκεκριμένων ιστορικών περιόδων: Η εξέγερση του 1988 ανήγγειλε την ήττα της σοσιαλιστικής εκβιομηχάνισης, ενώ το 2012 θρυμμάτισε το καπιταλιστικό όνειρο της μετά-βιομηχάνισης. Η ιδιωτική -δημόσια στρατηγική της αποβιομηχάνισης ως σύλληψη ήταν πιο εμφατική από την αποστολή της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας για την αστική ανάπλαση του βιομηχανικού παρηκμασμένου αστικού περιβάλλοντος. Υπήρχε η ελπίδα ότι οι βιομηχανίες της πολιτιστικής δημιουργίας θα νικούσαν την ανεργία (19%) και το αυξανόμενο χρέος της πόλης². Αλλά η πιο πρόσφατη εξέγερση στο Μάριμπορ δεν συνέβη ως απλή συνέπεια της αποτυχίας της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας. Η εξέγερση ήταν, μάλλον, η πολιτική απάντηση σε μία βαθύτερη δομική κρίση. Η θέση μου θα μπορούσε να διαβαστεί παράλληλα με τη θεωρητική παρατήρηση του Andy Merrifield που εύστοχα επιδεικνύει μία διαλεκτική σχέση μεταξύ των δυνάμεων «του στρατηγικού εξωραϊσμού» (εδώ η Πολιτιστική Πρωτεύουσα) και «της ανταρσίας» (εδώ η εξέγερση)

Αυτή η διαλεκτική είναι έμφυτη στην τρέχουσα παγκόσμια-αστική συνθήκη, και οι ανταγωνιστές τρέφονται ο ένας από τον άλλο με δραματικό τρόπο. Είναι και οι δύο έμφυτοι στην αναταραχή της νεοφιλελεύθερης οικονομίας της αγοράς, ακριβώς όπως ο Μαρξ είπε πως ο σχετικά πλεονάζων πληθυσμός ενυπάρχει στη συσσώρευση του καπιταλισμού ·και σε αυτό, δανειζόμενος τα αποχαιρετιστήρια λόγια του Μπένγιαμιν «μπορούμε να αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε τα μνημεία της μπουρζουαζίας ως ερείπια ακόμα και πριν να έχουν καταρρεύσει».

Αυτή η διαλεκτική του «πλεονάζοντος πληθυσμού» και του επιθυμούμενου «στρατηγικού εξωραϊσμού» αναμφισβήτητα λειτουργεί δυνατά στον ιστορικό – αστικό ιστό του Μάριμπορ, αλλά χρειάζεται κάποιος να είναι σε εγρήγορση για τις ιδιαιτερότητές του. Το Μάριμπορ έχει υποστεί μια μακρά διαδικασία αστικής (υπ)ανάπτυξης, η οποία φέρει μαζί την πολύπλοκη αλληλεπίδραση των τροχιών της παρελθούσας σοσιαλιστικής εκβιομηχάνισης και της υφιστάμενης καπιταλιστικής αποβιομηχάνισης. Η συνεισφορά αυτού του κειμένου είναι ότι θα περιγράψει τρεις σημαντικές στρατηγικές που μπορεί να ρίξουν φως στις πρόσφατες εξεγέρσεις: 1. Ο θάνατος του βιομηχανικού πολιτισμού και των υποδομών του Μάριμπορ 2. Η συντριβή του μετα-βιομηχανικού ονείρου μέσω της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας και 3. Η συνεχής εξέγερση της πόλης, με την οποία χτίζεται μια εναλλακτική υποδομή άμεσης δημοκρατίας και διαχείρισης .

1.Ιούνιος 1988: Η διάλυση της σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας στο βιομηχανικό Μάριμπορ

Ο Andreja Slavec έκανε μία σε βάθος μελέτη της εκβιομηχάνισης του Μάριμπορ, η οποία ξεδιπλώνεται σε διαφορετικά στάδια: μετά την πρωταρχική φάση επέκτασης χάρη στις σιδηροδρομικές υποδομές στη δεκαετία του 1850 ( ο σιδηρόδρομος Βιέννη – Τεργέστη ήταν ύψιστης σημασίας για τη μοναρχία των Αψβούργων,) η δεύτερη πιο σημαντική περίοδος ήταν η δεκαετία του 1930, με την έκρηξη της βιομηχανικής υφαντουργίας και των νεοαναγειρόμενων εργοστασίων⁴. Το Μάριμπορ, όμως, αυξήθηκε δραματικά ως πόλη από τη δεκαετία του 1950 όταν εισήλθε στη χρυσή εποχή της σοσιαλιστικής εκβιομηχάνισης. Τρεις βιομηχανικοί κλάδοι ήταν ζωτικής σημασίας για αυτή τη βιομηχανική επιτυχία : του μετάλλου (ανάπτυξη γερανών, Metalna · χυτήρια του Μάριμπορ, παραγωγή αυτοκινήτων και φορτηγών, ΤΑΜ), η κλωστοϋφαντουργία (ΜΤΤ) και η ηλεκτρο-μεταλλική βιομηχανία (Elektrokovina).

H βιομηχανική ανάπτυξη έφερε εργάτες από άλλες αδελφές δημοκρατίες στο Μάριμπορ. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 μία σημαντική εξέλιξη συνέβη στη βιομηχανία καλλυντικών (Zlatorog) και κατασκευών (συναρμολόγηση σπιτιών, Merles). O Slavec σωστά υποστηρίζει ότι το Μάριμπορ ήταν στην πλευρά των κερδισμένων από τη μεταρρύθμιση της αγοράς που έγινε στα 1965⁵. Η μεταρρύθμιση της αγοράς σχεδιάστηκε για να μεταφέρει πολιτική δύναμη στο μικρο- επίπεδο, δηλαδή, στους εργάτες και στις κοινωνικές(σοσιαλιστικές) επιχειρήσεις. Παρά την αντίθετη τάση που δυνάμωσε το ρόλο της διεύθυνσης πάνω στους εργάτες στις επιχειρήσεις, η μεταρρύθμιση τουλάχιστον στο Μάριμπορ μερικώς πέτυχε την παραπέρα ανάπτυξη ανεξάρτητων κεφαλαίων. Ήταν κάτω από αυτή τη συνθήκη που δημιουργήθηκε το αίτημα για πανεπιστήμιο στο Μάριμπορ, το οποίο ιδρύθηκε το 1975. Μιλώντας ευρύτερα, η δημιουργία του πανεπιστημίου απάντησε στην ανάγκη (σε μία φορντιστική μόδα⁶) για την εκπαίδευση των νέων στελεχών στις αναπτυγμένες βιομηχανίες, η οποία επίσης κατέστη δυνατή από την επένδυση στην γνώση για να χρησιμοποιηθεί στη βιομηχανία. Το αστικό τοπίο του Μάριμπορ, με τις κοινωνικές/εργατικές κατοικίες, τα εργοστάσια και άλλες «βιομηχανικές» υποδομές, γεννήθηκε εκείνες τις εποχές – και ζει σήμερα στις μνήμες των παλαιότερων γενεών και στα νέα βιομηχανικά ερείπια, όπως στα κενά εργοστάσια.

Αλλά το παραμύθι της σοσιαλιστικής εκβιομηχάνισης τελείωσε στα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν η Γιουγκοσλαβία υποβλήθηκε σε μία μεγάλη οικονομική κρίση. Ο καλπάζων πληθωρισμός, η αύξηση της ανεργίας και η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης (περισσότερη δουλειά για λιγότερα λεφτά) επέφεραν μία γενική αίσθηση κοινωνικής ανασφάλειας. Οι εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ δημοκρατικών ελίτ ενισχύθηκαν περαιτέρω από τις σκληρές πολιτικές λιτότητας από το ΔΝΤ, πολιτικές που η Γιουγκοσλαβία έπρεπε να εφαρμόσει αν ήθελε να αναχρηματοδοτήσει το χρέος της ⁷. Το μεγαλύτερο πολιτικό γεγονός έλαβε μέρος στο Μάριμπορ το 1988 και ανακοίνωσε την αρχή του τέλους της σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας. Τον Ιούνιο αυτού του χρόνου, μετά από μήνες απολαβών χαμηλών μισθών, οι εργάτες στην ΤΑΜ, τη μεγαλύτερη επιχείρηση, αποφάσισαν να βγουν στους δρόμους. Σε αυτή τους την πορεία εντάχθηκαν και εργαζόμενοι από όλα τα υπόλοιπα μεγάλα εργοστάσια. Ενάντια στην αίσθηση κοινωνικής ανασφάλειας και την επιβαλλόμενη λιτότητα, οι εργάτες ήταν αντιθέτως ικανοί να χτίσουν δεσμούς και το αίσθημα της αλληλεγγύης. Περισσότεροι από δέκα χιλιάδες εργάτες κατέλαβαν τους δρόμους, τις πλατείες, τους σιδηροδρομικούς σταθμούς, και τους στρατηγικούς δρόμους στο Μάριμπορ. Η απεργία συνεχίστηκε για μία εβδομάδα και άσκησε πίεση στις διευθύνσεις των εργοστασίων, οι οποίες αναγκάστηκαν να κάνουν ορισμένες παραχωρήσεις. Αλλά η αντίθεση των εργατών – αν και δυνατή και σημαντική για το μέλλον του συνδικαλιστικού κινήματος – ήρθε αργά. Ας μην ξεχνάμε ότι σε αυτή την περίοδο ολόκληρο το σοσιαλιστικό μπλοκ κατέρρεε. Ήδη τον επόμενο χρόνο σημειώθηκε η πρώτη χρεοκοπία κοινωνικής (σοσιαλιστικής) επιχείρησης. Τα εργοστάσιο υποδημάτων Lilit ιδιωτικοποιείται το 1990, και λόγω των συνεχιζόμενων καθυστερήσεων στους μισθούς, οι εργάτες άρχισαν να καταλαμβάνουν το εργοστάσιο μέρα και νύχτα⁸. To Lilit τελικά έκλεισε · αυτό ήταν η αρχή του τέλους της βιομηχανικής εποχής του Μάριμπορ.

Ενάντια στον καθιερωμένο λόγο, ο οποίος μεταχειρίζεται τη Σλοβενία ως “success story” της μετάβασης δίχως νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία, χρειάζεται κάποιος να αναθεωρήσει αυτό το παραμύθι για να καταλήξει στο ότι οι διαδικασίες μετάβασης στην περιφέρεια της Σλοβενίας έδειξαν ένα κτηνώδη πρόσωπο από την αρχή. Η μετάβαση άρχισε ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και μετά, και θα μπορούσαμε ειρωνικά να το αποκαλέσουμε το πρώτο πεντάχρονο πλάνο της απορύθμισης και της αποβιομηχάνισης, που έλαβε χώρα από το 1989 ως το 1994 και είχε καταστροφικές κοινωνικο-οικονομικές συνέπειες για την καθημερινή ζωή της πλειοψηφίας του κόσμου στο Μάριμπορ. Οι περισσότερες από τις προαναφερόμενες βιομηχανίες χρεοκόπησαν και έκλεισαν (π.χ. Lilit, MTT, TA) εξαιτίας της απώλειας της Γιουγκοσλαβικής αγοράς και επίσης λόγω της απώλειας της μερικής ενσωμάτωσής τους στο στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα του Λαϊκού Στρατού της Γιουγκοσλαβίας. Oι λιγοστές επιχειρήσεις που επιβίωσαν εξορθολογίστηκαν και περιόρισαν μαζικά τις οικονομικές τους δραστηριότητες (π.χ. Metalna), ενώ άλλες ξεπουλήθηκαν φθηνά στο ξένο κεφάλαιο (π.χ. η Zlatorog πουλήθηκε στη Henkel). To ποσοστό ανεργίας στο Μάριμπορ έφθασε γύρω στο 25%, και το χειρότερο ήταν ότι γύρω στο 70% αυτού του ποσοστού παρέμεναν επί μακρόν άνεργοι · ότι, δηλαδή, ο Μαρξ θα αποκαλούσε «πλεονάζων πληθυσμός». Ακόμα και στα πρώτα χρόνια μετά το 2000, όταν το ποσοστό ανεργίας άρχισε να πέφτει και η οικονομική κατάσταση να «ομαλοποιείται», οι τριάντα μεγαλύτερες επιχειρήσεις απασχολούσαν λιγότερους εργάτες από ότι μόνο το εργοστάσιο της TAM στη δεκαετία του 1980 (περίπου 9000 εργάτες).

Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στο πως η βιομηχανική υποδομή χειροτέρευσε και μαζί με αυτή, το σύνολο του αστικού τοπίου μεταμορφώθηκε ριζικά. Το Μάριμπορ μετατράπηκε σε μνημείο του παρελθόντος, και για την πρώην Γιουγκοσλαβία, καθώς έφερε μαζί αρκετούς ανθρώπους από όλη την πρώην χώρα, αλλά και για τη βιομηχανική εποχή που κάποτε παρείχε κοινωνικό-οικονομική ευημερία στην πόλη. Πρόσφατα, φάνηκε ότι, δίπλα στο φάντασμα του βιομηχανικού παρελθόντος, η πόλη επίσης στοιχειώθηκε από το όνειρο του μετα-βιομηχανικού μέλλοντός της.

2. Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης: Το όνειρο της αποβιομηχάνισης από τον πολιτιστικό εξωραϊσμό.

Κάθε μεγάλο σχέδιο περιέχει μία υπόσχεση, ή είναι συνυφασμένο με ένα όνειρο για το μέλλον. Για να καταλάβει κάποιος το όνειρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής υπό το φως της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης δεν χρειάζεται να μπει σε μία μακρά ερμηνευτική έρευνα, αλλά απλά να δει στην επιφάνεια, στο πιο διαφανές επίπεδο: το όνειρο-αποστολή της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης (ΠΠΕ) είναι να εμπορευματοποιήσει τον πολιτισμό και να προμηθεύσει την Ευρώπη με νέες αποβιομηχανοποιημένες βιομηχανίες πολιτιστικής δημιουργίας. Όπως γράφεται και στο site της, η ΠΠΕ καλλιεργεί τον τουρισμό στην περιοχή, προωθεί την πολιτιστική ανταλλαγή στην Ευρώπη και πάνω από όλα, λειτουργεί ως μία ανα-διοργάνωση των δημιουργικών δυνατοτήτων⁹. Σύμφωνα με τη μελέτη του Palmer η ΠΠΕ από το 2004 έχει γίνει σημαντικός «καταλύτης» της αστικής αναβίωσης και οι περισσότεροι συνεντευξιαζόμενοι αντιπρόσωποι των τοπικών οργανισμών επιβεβαίωσαν με ενθουσιασμό αυτή τη θέση σε συνεντεύξεις τους¹⁰. Αρχικά φάνηκε ότι επιτέλους το Μάριμπορ θα είχε την ιστορική του ευκαιρία: ανακηρύχθηκε Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης (2012) μαζί με την πορτογαλική πόλη της Γκιμαράες, επίσης ανακηρύχθηκε Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα της Νεολαίας (2013) και της δόθηκε και η διοργάνωση της Χειμερινής Ολυμπιακής Πανεπιστημιάδας (2013). Το τελευταίο σχέδιο – της Ολυμπιακής Πανεπιστημιάδας – απέτυχε λόγω ανεπαρκούς χρηματοδότησης καθώς η ΠΠΕ άρχιζε να λειτουργεί ως το συλλογικό όραμα για το νέο Μάριμπορ. Θεωρήθηκε ως μία δυνατότητα να ξεπεράσει την «περιφερειακή» και περιθωριακή θέση που απέκτησε σε σχέση με το κέντρο (Λιουμπλιάνα). Οι τοπικές πατριωτικές εντάσεις θα ξεπερνιούνται από το ομαδικό πνεύμα, κάτι που θα ήταν επωφελές για την περιφερειακή ανάπτυξη και την αναβίωση του Μάριμπορ η οποία θα προσέλκυε τη νεολαία.

Όμως, η ουτοπική υπόσχεση του αποβιομηχανοποιημένου μέλλοντος εξόκειλε στα βράχια. Η οργανωτική επιτροπή της ΠΠΕ δεν αντιμετώπισε μόνο τις φολκλορικές εντάσεις μεταξύ Λιουμπλιάνας και Μάριμπορ, αλλά και τις προβληματικές τοπικές αρχές, όπως ο πλέον πρώην Δήμαρχος του Μάριμπορ, Franc Kangler, στον οποίο αποδόθηκαν, ήδη από τα μέσα του 2011, 15 διαφορετικές εγκληματικές κατηγορίες. Δεν επιθυμώ να μπω σε συζήτηση για τη συνενοχή της ΠΠΕ και της τοπικής δημαρχίας, αλλά μάλλον να εστιάσω στα αποτελέσματα της πολιτικής της ΠΠΕ, τι πράγματι έφερε στην ίδια την πόλη. Και δεν ήταν όλα αρνητικά.

Ας αρχίσουμε με τις θετικές επιπτώσεις: υπήρξαν ευρέου φάσματος εκδηλώσεις που εμπνέανε και οι οποίες συνδέανε τοπικές πολιτιστικές ομάδες και σχέδια με συναρπαστικούς επισκέπτες από το εξωτερικό. Θα ήθελα να τονίσω ειδικά ένα μακροχρόνιο σχέδιο που πήγασε και πήγε παραπέρα από την αποστολή της ΠΠΕ. Το Urbane Brazde (Αστικά Αυλάκια¹¹) είναι μία κολεκτίβα που υλοποιεί αρκετά σχέδια εντός του πλαισίου του Κέντρου για εναλλακτική και αυτόνομη παραγωγή (ΚΕΑΠ): το σχέδιο επανασύνδεσης αστικών και αγροτικών κοινοτήτων μέσα και γύρω από το Μάριμπορ, σε συνδυασμό με βιώσιμη οικολογική παραγωγή και διανομή (οικολογική φάρμα), ένα σχέδιο βιβλιοθήκης/ τράπεζας για την αποθήκευση παλαιών σπόρων, προγράμματα προώθησης αστικών κήπων και του πολιτισμού του ποδηλάτου, ψηφιακά νομαδικά εργαστήρια για την παραγωγή υλικού video και διαλέξεων και άλλες δραστηριότητες. Τα Αστικά Αυλάκια πάλεψαν με την ξεπερασμένη διάκριση μεταξύ αγροτικών και αστικών κοινοτήτων και προσπάθησαν να οικοδομήσουν μία διαφορετική κοινότητα όπου θα έρχονταν μαζί διαφορετικές γενιές, επαγγέλματα και πολιτικές πεποιθήσεις σε ένα εκ πρώτης όψης παράξενο μείγμα¹². Αυτό είναι ένα σχέδιο το οποίο είναι αυτό-βιώσιμο και θα συνεχίσει την εργασία του σε μακροχρόνια βάση.

Σε αντίθεση με αυτές τις θετικές εξελίξεις, εξετάζοντας κριτικά την αποστολή της ΠΠΕ, φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι οι σημαντικοί της στόχοι, δηλαδή ο δομικός εξωραϊσμός και η ανάπτυξη πολιτιστικών δομών, δεν επιτεύχθηκαν. Αυτό που έγινε αφορά την ενσωμάτωση τεχνών και πολιτισμού στον ιστό της αστικής ζωής, μέσα από την υπαγωγή των κοινωνικών σχέσεων στον καπιταλισμό, ενώ, ο Haussman βρίσκεται σήμερα βυθισμένος σε μία ωραία δημιουργική συζήτηση για τη Florida και δεν χρειάζεται να καταστρέψει τίποτα, αφού τα βιομηχανικά ερείπια είναι πανταχού παρόντα. Το δημιουργικό πλάνο δεν δούλεψε και πολύ μικρή πολιτιστική υποδομή θα μείνει στο Μάριμπορ μετά το τέλος της τοπικής ΠΠΕ. Ότι σχεδιάστηκε για να πυροδοτήσει τις τοπικές και περιφερειακές βιομηχανίες πολιτιστικής δημιουργίας είναι, και αυτή τη στιγμή (ακόμα) ισχύει σε ένα μεγάλο βαθμό, η αυτό-εκμετάλλευση και ο εθελοντικός ακτιβισμός. Τα συναρπαστικά σχέδια πολλών δημιουργικών νέων έμειναν σε συρτάρια γι άλλη μια φορά, δηλαδή υπό την πειθαρχία της αγοράς Η ΠΠΕ δεν εμπόδισε την αύξηση της ανεργίας, η οποία έχει φθάσει στο 19% σχεδόν. Επιπλέον, ορισμένα κονδύλια της ΠΠΕ «χαθήκανε» ή σπαταλήθηκαν σε άγνωστες δημοτικές δραστηριότητες.

Αφού η συνολική αξιολόγηση είναι μάλλον αρνητική, δεν προκαλεί έκπληξη ότι η τοπική οργάνωση της ΠΠΕ ήταν η πιο κραγμένη από όλες όταν στα τέλη του 2012 μαζικές εξεγέρσεις έλαβαν χώρα. Σύμφωνα με μια εξαιρετικά δημοφιλή θέση, η αστική εξέγερση στο Μάριμπορ συνέβη λόγω της αυξανόμενης «αυτοπεποίθησης» και του «πνεύματος» της ΠΠΕ. Από αυτή την άποψη, μοιράζομαι μία κριτική που ξεκίνησε από το φιλόσοφο Boris Vezjak¹³, ο οποίος σωστά κατέδειξε αυτό τον αυτό-επιβαλλόμενο ναρκισσισμό από τους διοργανωτές της ΠΠΕ που ενδιαφέρονταν μόνο να πιστωθούν οι ίδιοι την αστική αναγέννηση. Η θέση μου υποστηρίζει επιπλέον ότι η αστική εξέγερση συνέβη ως παρενέργεια, ή ακόμα και ως αρνητική αντίδραση στην αποτυχία της ΠΠΕ στο βασικό της σκοπό της αστικής ανάπλασης.

3. Νοέμβριος 2012: η εξέγερση στην πόλη όπλισε πάλι

Η παγκόσμια οικονομική κρίση έρχεται με αρνητικές καμπανοκρουσίες στη Σλοβενία. Οι τελευταίες κυβερνήσεις, της κεντροαριστεράς ή της δεξιάς, συναγωνίζονταν στην αναβάθμιση της νεοφιλελεύθερης ατζέντας, ενώ «συστάσεις» από το εξωτερικό απαιτούσαν ακόμη περισσότερη λιτότητα και ιδιωτικοποίηση του μηχανισμού όλης της κοινωνικής αναπαραγωγής μαζί και των κρατικών επιχειρήσεων και των τραπεζών. Η απάθεια ήταν η πιο συχνή έκφραση της διάθεσης των πολιτών απέναντι στα δομικά προβλήματα που η περιοχή και η πόλη του Μάριμπορ αντιμετώπιζε για πολύ καιρό. Δίπλα στη αυξανόμενη ανεργία των τελευταίων ετών, αυτό που είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι το αυξανόμενο ιδιωτικό χρέος, που αναγκάζει αρκετό κόσμο σε εξάρτηση από φιλανθρωπικές οργανώσεις (Ερυθρός Σταυρός, Κάριτας, κλπ.) που διανέμουν φαγητά και ρούχα και είναι ήδη στα όρια της εξάντλησης. Ένα μεγαλύτερος αριθμός κατασχέσεων και χρεωκοπιών μικρότερων επιχειρήσεων έκανε την κατάσταση εξαιρετικά σκληρή. Σε συνθήκες αποτυχίας πολιτιστικού εξωραϊσμού και οικονομικής καταστροφής, το φθινόπωρο του 2012, η τοπική δημαρχία, υπό την ηγεσία του πρώην δημάρχου Franc Kangler, σχεδίασε να εισάγει ένα μαζικό σύστημα από 1000 ραντάρ για όρια ταχύτητας. Ο Boris Vezjak δήλωσε ότι «σε περισσότερους από 20000 κόψανε πρόστιμα ταχύτητας μόλις μέσα σε δύο εβδομάδες – σε μία πόλη 100000 κατοίκων. Υπήρχε η αίσθηση ότι είχαν στοχοποιηθεί οι προϋπολογισμοί των νοικοκυριών των κατοίκων»¹⁴. Η αίσθηση της κοινωνικής αδικίας για τις άμεσες περικοπές συσσωρεύτηκε, όταν διέρρευσαν πληροφορίες για την εταιρεία: επρόκειτο για ένα συγκεκριμένο ιδιωτικό-δημόσιο πρόγραμμα που υλοποιήθηκε μέσω προσωπικών σχέσεων του δήμαρχου, ο οποίος είχε εμπλακεί σε πολλές υποθέσεις διαφθοράς, χωρίς καμία νομική συνέπεια.

Οι άνθρωποι εξοργίστηκαν. Ακόμη και τότε, κανείς δεν περίμενε αυτή η δημόσια οργή να αρθρωθεί ή να υπερβεί το συνηθισμένο στόμφο στις εφημερίδες και την κριτική από τους διανοούμενους. Αυτή τη φορά, όπως και με κάθε πολιτική χειραφέτησης, η απρόβλεπτη διάσταση εκτυλίχθηκε με τους πιο ριζοσπαστικούς τρόπους. Αυτό που ξεκίνησε ως ασήμαντες επιθέσεις, για ορισμένους βανδαλισμούς, στα συστήματα ραντάρ τη νύχτα έφτασε με δύναμη μπροστά από το γραφείο της δημαρχίας, όπου μια μικρή ομάδα ανθρώπων άρχισε να φωνάζει για εξέγερση. Η εκδήλωση, οργανώθηκε μέσω του Facebook και στις τελευταίες εβδομάδες του Νοεμβρίου και στις αρχές Δεκεμβρίου, η κεντρική πλατεία ¹⁵ φιλοξένησε χιλιάδες ανθρώπους. Το σημαντικότερο γεγονός συνέβη στις 26 Νοεμβρίου, όταν 15.000 άτομα συγκεντρώθηκαν και απαίτησαν την παραίτηση του διεφθαρμένου δημάρχου και της τοπικής δημαρχίας. Η εκδήλωση ξεκίνησε ήρεμα, με πλήθος από οικογένειες και παιδιά, αλλά διαλύθηκε βίαια από την αστυνομία που χρησιμοποίησε γκλομπ, υπερβολικές ποσότητες δακρυγόνων και άλλες κατασταλτικές μεθόδους. Αυτό πυροδότησε την εξέγερση, με ομάδες νέων να πιέζουν το γραφείο του δήμου, καίγοντας κάδους απορριμμάτων και χρησιμοποιώντας πυροτεχνήματα. Οι εικόνες κυκλοφόρησαν σε όλη τη Σλοβενία και η δημόσια οργή πολλαπλασιάστηκε εξαιτίας των κυνικών αντιδράσεων από το πολιτικό κατεστημένο. Ότι ήταν μια μικρή λάμψη στα τέλη του Νοέμβρη, εξαπλώθηκε σε όλη τη χώρα και διαμόρφωσε αυτή τη μαζική κοινωνική εξέγερση. Η Σλοβενία αντιμετώπισε την πρώτη μεγάλη εξέγερση από την ανεξαρτησία της, η οποία έγινε χωρίς την οργανωτική βοήθεια κάποιου από τους καθιερωμένους θεσμούς (κόμμα, συνδικάτο, εκκλησία, και ούτω καθεξής). Τον Δεκέμβριο του 2012, και ακόμη και στα μέσα του 2013, η λαϊκή εξέγερση εξαπλώθηκε πάνω σε πολλές μικρές πόλεις της Σλοβενίας¹⁶ και έγινε δεκτή με γενικές απεργίες και υποστήριξη από τα συνδικάτα.

Οι μαζικές διαδηλώσεις δημιούργησαν νέες οργανωτικές πλατφόρμες που συγκλόνισαν ριζικά την τοπική άρχουσα πολιτική τάξη, καθώς παράλληλα συμμετείχαν στον αγώνα της Ευρωπαϊκής περιφέρειας ενάντια στις πολιτικές λιτότητας. Κοιτάζοντας πίσω, μπορεί κανείς να καταλάβει τους λόγους για την εξέγερση υπό το πρίσμα της αργής αλλά επιμένουσας υιοθέτησης νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων από το 2004 και μετά, όταν και οι δύο κυβερνήσεις της κεντρο«αριστεράς» και της δεξιάς ιδιωτικοποίησαν κρατικές επιχειρήσεις και κοινωνικές υπηρεσίες (ότι είχε απομείνει από το κράτος πρόνοιας). Αλλά τα τελευταία χρόνια, η οικονομική κρίση είχε χτυπήσει σκληρά τον πυρήνα της κοινωνίας, και όχι μόνο όσους βρίσκονται στο περιθώριο. Το κεντρικό αίτημα των εξεγέρσεων ήταν αρνητικό: Αρκετά, σίγουρα είναι φτιαγμένα/τα έχουν φτιάξει/κανονίσει (gotovo je, gotovi so ). Οι άνθρωποι απαίτησαν την ανατροπή του συνόλου της πολιτικής τάξης · η συζήτηση μιας εναλλακτικής ατζέντας για τη μετατροπή της τρέχουσας κατάστασης των πραγμάτων συνέβη μόλις πρόσφατα. Αυτό που είναι σημαντικό να αναφερθεί είναι ότι επιτεύχθηκαν οι άμεσοι πολιτικοί στόχοι της εξέγερσης: ο δήμαρχος του Μάριμπορ, Franc Kangler, αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τη δημόσια πίεση ·ακόμη και σε εθνικό επίπεδο, η κυβέρνηση του Janez Janša παραιτήθηκε αργότερα λόγω των μαζικών διαμαρτυριών καθώς οι εταίροι του συνασπισμού άφησαν το βυθιζόμενο σκάφος.

Παρότι επιτεύθηκαν τα άμεσα σημαντικά πολιτικά αιτήματα της εξέγερσης, η πλειοψηφία των ομάδων, παλαιών και νέων πολιτικών οργανώσεων της διαφωνίας, δεν έχουν μια σαφή ημερήσια διάταξη, για το τι θα έρθει μετά. Η οικονομική κρίση είναι ακόμα εκεί και οι μεγάλοι θεσμοί της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας παραμένουν άθικτοι. Η νέα μεταβατική κυβέρνηση, με επικεφαλής την πρώτη γυναίκα , Αλένκα Μπράτουσεκ, έχει υιοθετήσει μια πολιτική λιγότερο επιθετική, ακόμα και με συμφιλιωτικό τόνο που επιχειρεί να ενσωματώσει την κριτική των μαζικών διαδηλώσεων. Παρά τη νίκη και την παραχώρηση από την πλευρά του πολιτικού κατεστημένου, χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι η κατάσταση είναι μόνο προσωρινή και ότι οι νέες πολιτικές πλατφόρμες θα πρέπει να συνεχίσουν να εργάζονται τόσο στο επίπεδο των δρόμων (κοινωνικά κινήματα) όσο και εντός πιο θεσμικών μορφών, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ένα πραγματικό αριστερό κόμμα στη Σλοβενία, και που θα συνέφεραν μαζί: και τα κινήματα και οι θεσμικές μορφές, στους αγώνες στην / της περιφέρειας .

Συμπέρασμα: πως συνεχίζει το Μάριμπορ?

Δεν θα ήταν υπερβολή να συμπεράνουμε ότι οι πολιτικές προσπάθειες και το αποτέλεσμα της εξέγερσης άρχισε να διαμορφώνεται καθαρότερα στο Maribor, στην πόλη που είδε την πρώτη μαζική πολιτική κινητοποίηση μετά από σχεδόν 25 χρόνια. Η πολιτική πλατφόρμα της διαμαρτυρίας ξεκίνησε μέσα από τη διεξαγωγή δύο διαφορετικών και συγκεκριμένων πολιτικών αγώνων: πρώτον, ορισμένες ομάδες οργάνωσαν την υποστήριξή τους σε ένα νέο πρόγραμμα και ανεξάρτητο δήμαρχο. Οι τοπικές εκλογές στα μέσα Μαρτίου έφεραν την εκλογική νίκη του Andrej Fištravec, ενός ανεξάρτητου και κριτικού διανοούμενου, ο οποίος ήταν ήδη παρών στην τοπική σκηνή για χρόνια. Το πρόβλημα παραμένει με το επίσημο δημοτικό συμβούλιο, το οποίο εξακολουθεί να απαρτίζεται από τα μέλη των κατεστημένων πολιτικών κομμάτων. Το Συμβούλιο θα καθυστερήσει αναμφισβήτητα τον εκδημοκρατισμό της πολιτικής διαδικασίας. Δεύτερον, υπήρξε μια σημαντική άμεση δημοκρατική προσπάθεια από την «Πρωτοβουλία για το Δημοτικό Συμβούλιο»¹⁷, η οποία οργάνωσε την περιοχή και άλλες κοινότητες. Αυτές οι νέες δημοκρατικές πλατφόρμες θεωρούνται ως φόρουμ για συζήτηση και πιθανή επιρροή στον δημοτικό προϋπολογισμό και προγραμματισμό, οι οποίες αμφότερες εφευρίσκουν εκ νέου την παράδοση της αυτο-διαχείρισης και δίνουν επιπλέον το παράδειγμα και σε άλλες πόλεις.

Το αν και οι δύο πτυχές της πολιτικής διαδικασίας από τα κάτω και από τις ήδη θεσμοθετημένες μορφές συνεργαστούν και μετατρέψουν την κατάσταση είναι ένα εντελώς διαφορετικό ζήτημα, το οποίο είναι πολύ νωρίς για να απαντηθεί . Αλλά αυτό που είναι σημαντικό είναι ότι η ίδια η πολιτική απομακρύνθηκε από εκείνους που είναι συνένοχοι για την παρούσα κρίση. Η πολιτική επίσης απομακρύνθηκε και από τη νοσταλγία των βιομηχανικών εποχών και από τον νεοφιλελεύθερο ενθουσιασμό των αποβιομηχανοποιημένων ονείρων της ΠΠΕ. Αν το Μάριμπορ προσπάθησε ήδη να απαντήσει το 1988, έχει απαντήσει πάλι, πολιτικά, και το 2012 – ξεκινώντας να επαναπροσδιορίσει τι είναι η πόλη και επίσης, το «δικαίωμα στην πόλη». Αν το Μάριμπορ το 1988 σηματοδότησε την πτώση του σοσιαλισμού που σήμανε επίσης πτώση του κράτους πρόνοιας, μήπως αυτή τη φορά ακούμε τις καμπάνες του νεοφιλελεύθερου θανάτου; Αυτό παραμένει το ερώτημα που έθεσε το νέο Μάριμπορ, αλλά είναι πολύ μεγαλύτερο από ό, τι η ίδια η πόλη. Αυτό που είναι όμως ξεκάθαρο είναι ότι η εξέγερση δημιούργησε το μέλλον ενός διαφορετικού Μάριμπορ που αντιτίθεται τόσο την επιβεβλημένη λιτότητα όσο και τη θέση της περιφέρειας. Απέναντι σε αυτό, ο αγώνας φωτίζει δρόμους στους οποίους η περιφέρεια σήμερα μπορεί να αποτελέσει κέντρο τόσο για την πολιτικά ενεργή σκέψη όσο και για την επαναστατική δράση.

Σημειώσεις

1 Οφείλω να ευχαριστήσω τους Franc Trček καιTomaž Škela για τα αξιόλογα σχόλια στην προετοιμασία αυτού του κειμένου και την Aleksandra Berberih Slana (Μουσείο Εθνικής Απελευθέρωσης , Μάριμπορ) για την άδειά της να δημοσιεύσω φωτογραφίες. Και μερικές ακόμα πηγές.

2 Αυτή είναι η επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία (πηγή Υπηρεσία Εργασίας Σλοβενίας: http://www.ess.gov.si/trg_dela/trg_dela_v_stevilkah/stopnja_registrirane_brezposelnosti).

3 Βλέπε Andy Merrifield http://www.occupiedlondon.org/strategic-embellishment-and-civil-war-more-notes-on-the-new-urban-question/

4 Slavec (1992,Βιομηχανία Μάριμπορ, FF, Λιουμπλιάνα) Το φιλμ ντοκιμαντέρ Fabrika Maribor (σκην. Bojana Rudl, 2009) παρουσιάζει με ωραίο τρόπο τα 160 χρόνια βιομηχανικής ανάπτυξης. Πρόσφατα στα πλαίσια της ΠΠΕ του Μάριμπορ ένα πρόγραμμα βιομηχανικής περιήγησης (David Šalamun) έκανε μία καλή συλλογή φωτογραφιών και μικρών περιγραφών διαφόρων κοινωνικών κατοικιών, εργοστασίων και άλλων εγκαταστάσεων που παρουσιάζουν το βιομηχανικό τοπίο του Μάριμπορ: http://www.industrijskapespot.si/index.html.

5 Έχω ερευνήσει τις περισσότερες αρνητικές συνέπειες της μεταρρύθμισης της αγοράς, η οποία κατέληξε στην ενδυνάμωση του ανταγωνισμού μεταξύ σοσιαλιστικών επιχειρήσεων, την άνοδο των δομικών ανισορροπιών μεταξύ κέντρου και περιφερειακών περιοχών στη Γιουγκοσλαβία, αλλά επίσης την εντατικοποιημένη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Δείτε το PhD μου (2012: 241-319, http://www.ung.si/~library/doktorati/interkulturni/21Kirn.pdf).

6 Μπορεί κάποιος επίσης να ανακαλύψει μία (πρωτο)μετα-φορντιστική διάσταση σε αυτή την διαδικασία, η οποία είδε την άνοδο της τεχνοκρατίας (management) και τη στρατηγική σημασία της γνώσης στις (νέες) βιομηχανίες. Ακόμα και η χρηματοδότηση του Πανεπιστημίου άρχισε να γίνεται μέσω Αυτό-Διαχειριζόμενων Ομάδων Ενδιαφερόντων, οι οποίες αντιπροσωπεύουν κυρίως μεγάλες επιχειρήσεις. Για την τάση της αγοράς στο σοσιαλισμό δείτε επίσης Johana Bockman (2011, Markets in the Name of Socialism: The Left-wing Origins of Neoliberalism, Stanford University Press).

7 Για λεπτομέρειες δείτε Woodward (1995, Balkan Tragedy. Washington DC: The Brookings institution).

8 Βλέπε http://www.muzejno-mb.si/novo/spomenik-mariborski-industriji.html στα Σλοβενικά. Πρέπει να ευχαριστήσω τον Tomaž Škela για ορισμένες αξιόλογες οπτικές αυτών των γεγονότων

9 Αυτός ο, σίγουρα, όχι και πολύ δημιουργικός λόγος πάνω στη βιομηχανία της πολιτιστικής δημιουργίας μπορεί να βρεθεί στο video προώθησης της ΠΠΕ και στο εισαγωγικό σημείωμα http://ec.europa.eu/culture/our-programmes-and-actions/doc413_en.htm

10 Η μελέτη του Palmer έγινε ήδη το 2014 και έδειξε τα θετικά αποτελέσματα της πλειψηφίας των συνεντευξιαζόμενων πόλεων (80%). Βλέπε, http://ec.europa.eu/culture/key-documents/european-capitals-of-culture_en.htm ειδικά το δεύτερο μέρος.

11 Βλέπε http://brazde.org/ στα Σλοβενικά

12 Υπάρχουν πολλά άλλα παραδείγματα θετικών σχεδίων, όπως το Cinema Udarnik, αλλά χρειάζεται να εκτιμήσω αυτές τις συνεισφορές σε άλλη περίπτωση.

13 Για μία πολλαπλώς κριτική αξιολόγηση της ΠΠΕ βλέπε επίσης το νέο νούμερο από το Dialogi http://www.aristej.si/eng/dialogi/index.html .

14 Για λεπτομέρειες δείτε το άρθρο του Vezjak για τους λόγους των εξεγέρσεων http://www.eurozine.com/articles/2013-01-10-vezjak-en.html.

15 Δείτε τη φωτογραφία: η πλατεία Ελευθερίας και στο κέντρο το Μνημείο της Απελευθέρωσης του Λαού, από τον αρχιτέκτονα Slavko Tihec, ο οποίος συμμετείχε στο μοντερνιστικό κίνημα που δημιούργησε νέα μνημεία για την επανάσταση στη Γιουγκοσλαβία.

16 Οι τελευταίοι μήνες των μαζικών αστικών διαμαρτυριών φέρανε μαζί διαφορετικές κοινωνικές ομάδες και άτομα διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων και γενεών, νέοι και γέροι, εργάτες και φοιτητές, queers και επισφαλείς, οικολόγους, αναρχικούς και σοσιαλιστές. Όλοι απαιτούσαν βαθύτερη κοινωνική αλλαγή. Αντί του συνηθισμένου παράπονου από τον καναπέ οι άνθρωποι βαδίσανε στο βασίλειο της δημόσιας διαμαρτυρίας. Για λεπτομέρειες της εμφάνισης του μαζικού κινήματος βλέπετε το κείμενό μου http://www.newsocialist.org/679-a-ghost-is-haunting-slovenia-the-ghost-of-revolution .

17 Βλέπε http://www.imz-maribor.org/ (στα Σλοβενικά μόνο). Πιο γενικά οι στόχοι του είναι: να συμμετάσχει ενεργά στην πολιτική της πόλης και στην πρόληψη της διαφθοράς, να μετατρέψει το σημερινό σύστημα με την οικοδόμηση μιας κοινότητας ενεργών πολιτών που συμμετέχουν σε ευρύτερες λαϊκούς αγώνες, να συζητάνε σημαντικά θέματα, να είναι σε εγρήγορση σχετικά με όλες τις νέες πολιτικές και να επηρεάζει ενεργά μία εναλλακτική ατζέντα. Η πρωτοβουλία ανέπτυξε επίσης πιο συγκεκριμένες στρατηγικές για κάθε περιοχή της πόλης, που θα εκδημοκράτιζε ριζικά τη λειτουργία του δήμου.[:]

[:en]Μάχη αξιοπρέπειας[:]

Posted on May 15, 2015 by mirsini

[:en]

Έληξε η κατάληψη της “Ομάδας Προσβασιμότητας” στην Πρυτανεία του ΑΠΘ. Τα αιτήματα των φοιτητών με αναπηρία ήταν τα εξής:

“η δημιουργία ενός προσβάσιμου πανεπιστημίου, η άμεση λύση για το κεντρικό αμφιθέατρο της Παλιάς Φιλοσοφικής (το πιο ενεργό αμφιθέατρο της σχολής), η αφαίρεση δύο θέσεων σε κάθε αμφιθέατρο του ΑΠΘ, η άμεση πρόσληψη οδηγού, η επισκευή και επαναλειτουργία του δεύτερου βαν, ώστε να λειτουργούν και τα δύο σε πλήρες ακαδημαϊκό ωράριο”

Η Πρυτανεία δεσμεύτηκε για την κάλυψη των αιτημάτων τους.

Πριν από την λήξη της κατάληψης δύο από τους φοιτητές εμφανίστηκαν σε εκπομπή της αυτοδιαχειριζόμενης ετ3 και μίλησαν για την στάση της πρυτανείας απέναντι τους αλλά και των υπολοίπων φοιτητών. έδειξαν επίσης, με τη στάση και το λόγο τους, μια πολιτική κουλτούρα διαφορετική από αυτή που επικράτησε στις φοιτητικές εκλογές του ΑΠΘ

www.youtube.com/embed/5wmyXUtruPQ

(πληροφορίες από: https://athens.indymedia.org/post/1544248/

και http://thes-prosvasimotita.blogspot.gr/ )

[:]

[:en]Περί ατομικότητας….[:]

Posted on May 15, 2015 by anavastao

[:en]

Βράδυ καθημερινής στεναχωρημένη και θυμωμένη από όρια που συγκρούονται, προχωρώ προς το κέντρο της πόλης να συναντήσω φίλους, διασταυρώνομαι στο δρόμο με δύο νέες κοπέλες – μάλλον φοιτήτριες στο νησί-, μου δίνουν την αίσθηση ότι κάτι συζητάνε για ένα θέμα που τις απασχολεί και μάλλον κάπως δεν τους βγαίνει καλά η ροή των πραγμάτων. Ακούω την φράση “αφού η καθεμιά θέλει να τελειώνει….” αυτό είναι σκέφτομαι όλα σε αυτή τη φράση ….

“καθεμιά”, διαχωρισμός, εγώ και εσύ και εγώ και πάει το εμείς, σαν ύπαρξη όμως…….

“να τελειώνει”,τέλος στη χαρά, στη δημιουργικότητα, θάνατος στο τώρα, το άγχος της ολοκλήρωσης και οι στιγμές που περνούν….

έτσι τη χάνουμε τη ροή και χάνουμε και τον μπούσουλα πού να την ξαναβρούμε…..

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=3G_Y_D-grVs[/youtube]

Tο ατομικό συμφέρον πάνω από όλα, με βάση την ανταγωνιστική και ατομικιστική συνείδηση και ιδεολογία που ο καπιταλισμός διαποτίζει εδώ και αιώνες:

ακόμα και η ελευθερία (όχι το συμφέρον) ορίζεται ατομικιστικά, και περιοριστικά: “η ελευθερία μου σταματάει εκεί που αρχίζει του άλλου”, αντί η ελευθερία μου να μεγαλώνει όταν συναντάει αυτή του άλλου.

[:]

αναβασταό(ς)*

*(απ' το τοπικό ιδίωμα της Ιθάκης) η κατάσταση στην οποία α) δεν βαστάω, δεν αντέχω άλλο και β) δεν βαστιέμαι, δεν κρατιέμαι άλλο

Category Archives: Αναβασταός – Απόψεις

[:en]λίγες ανάσες…[:]

[:en]Περι Πολιτιστικης πρωτεουσας….[:]

[:en]It’s my party![:]

[:en]ΚΟΙΝΣΕΠ και η κριτική σε αυτές[:]

[:en]Το φώς νικά…[:]

[:en]Η Βαρβαρούσα και η Δημοκρατία/ (εναλλακτικός τίτλος) Οι «μερικοί» και οι 24.000[:]

[:en]Απεργία εργαζομένων Νεωρίου…[:]

[:en]Μάριμπορ – Πολιτιστική Πρωτεύουσα και Εξέγερση 2012[:]

[:en]Μάχη αξιοπρέπειας[:]

[:en]Περί ατομικότητας….[:]