[:en]
Από την ανεργία …… στην ανεργία. Ένα άλμα που κρατά 5 μήνες. Εργαζομένοι εκτός εργατικού δικαίου. Χωρίς άδειες. Χωρίς δώρα. Χωρίς δικαίωμα στην απεργία.Χωρίς επιδόματα. Χωρίς προστασία σε περίπτωση ατυχήματος. Χωρίς εκπροσώπηση. Χωρίς φωνή.
Ας βρεθούμε κι ας μιλήσουμε.
Στο στενό του οαεδ.
Τετάρτη 07/10/15 18:00
[:]
This gallery contains 1 photo.
[:en]«Αλληλεγγύη στην πράξη» γράφει το φυλλάδιο για το πρόγραμμα «επισιτιστικής και βασικής υλικής συνδρομής». Πάνε να την κουρελιάσουν την αλληλεγγύη, ξανά και ξανά, όσο εμείς την κάνουμε πράξη στην καθημερινότητα μας, τόσο αυτοί τη μασάνε, την φτύνουνε, την κοπιάρουν, την … Continue reading
[:en]Η ταινία δανείζει, όχι τυχαία, τον τίτλο της στη θεματική για την ανεργία. Είχε προβληθεί από το Στέκι στην πλατεία και θα ταίριαζε πολύ για προβολή μέσα στο Νεώριο τώρα με την απεργία. Γιατί η ταινία ξεκινά με πλάνα συγκρούσεων των απεργών του ναυπηγείου της πόλης Gijon με την αστυνομία το 2000. Κι ύστερα ακολουθεί τις ζωές μιας παρέας απολυμένων εργατών.
Ο Σάντα, ο Χοσέ, ο Λίνο, ο Ρίκο, ο Αμαδόρ και ο φίλος τους ο Σεργκέι, ρώσος μετανάστης. Η ταινία δείχνει όλες τις πλευρές της ζωής τους μετά την απόλυση. Την προσπάθεια να επανενταχθείς στην κοινωνία των εργαζομένων, το άγχος, τον ιδρώτα πριν την συνέντευξη, την απελπισία, τον τζόγο, την εγκατάλειψη, τον Θεό, την ενοχή, την Αυστραλία, την εξιδανίκευση του «Αντίποδα», το λιμάνι, τις απολύσεις, τον μύθο για τα τζιτζίκια και τα μυρμήγκια, το αλκοόλ, την φιλία, το χιούμορ, τον σαρκασμό, την συντροφικότητα, τον έρωτα, το φλερτ, την αγάπη, την εγκατάλειψη, τον γραβατάκια της τράπεζας, τον θυμό, το «δεν έχουμε τίποτα», τον οαεδ, το να κοιτάς τον άλλο και να βλέπεις σε εκείνον τον εαυτό σου, τα δάκρυα που εσύ κρατάς να κυλάνε στο πρόσωπο αυτού που προηγείται από εσένα στη σειρά, τη σιωπή στο ζευγάρι, την αξιοπρέπεια, το πένθος, την αρπαγή, την κλοπή, την παρανομία, το δίκιο, την μάχη, τον συμβιβασμό, την αλληλεγγύη, την ήττα όταν μας διασπούν..siempre..
Το κλειστό ναυπηγείο είναι συχνά στο φόντο. Ο Σάντα και ο Χοσέ περνάν από εκεί, παρατηρούν ότι έμεινε πίσω, στο χώρο όπου πριν δούλευαν. Σαν νοσταλγοί, δεμένοι κι αποκομμένοι με το ναυπηγείο ταυτόχρονα, μπορούν να δουν κι αυτό που έρχεται, δίχως να μπορούν να το αλλάξουν.
Η πρώτη και η τελευταία σκηνή διαδραματίζεται στο φέρι “Lady Espana”. Μια αλληγορία για την χώρα. Η επιβίβαση επιτρέπεται μόνο σε αυτούς που έχουν το εισιτήριο, ο υπάλληλος το ζητάει, ο άνεργος δεν το έχει και, στο τέλος, οι λαθρεπιβάτες σύντροφοι, μόνοι στο “Lady Espana”, ήσυχοι, κάτω από τον ήλιο μιας Δευτέρας.
https://www.youtube.com/watch?v=3XeVUZ3BOYw[:]
[:en]
Κάθε φορά που χτυπά το τηλέφωνο κι ο αριθμός είναι άγνωστος, νομίζω ότι με παίρνουν από κάπου για δουλειά. Νιώθω ένα μούδιασμα. Λες και μέσα στα επόμενα λεπτά χρειάζεται να απαντήσω αν δέχομαι ή όχι. Παρότι αυτή η αφελής υπόθεση διαψεύδεται κάθε φορά, μου συμβαίνει πάντα το ίδιο όταν βλέπω άγνωστο αριθμό. Από πού ξεκινάει αυτή η μάταιη προσδοκία; Θα πρέπει να ‘ναι όλες εκείνες οι φορές που έκανα αίτηση, έστειλα βιογραφικό, πέρασα από συνέντευξη, πήρα τηλέφωνο, αλλά δεν πήρα απάντηση ποτέ. Αυτή η εκκρεμότητα ευθύνεται για όλες τις άστοχες υποθέσεις. Και το «ποτέ δεν ξέρεις». Μου το ΄χουν πει όλοι, σχεδόν, για να με παροτρύνουν κάθε φορά που διστάζω να κάνω κάτι από τα παραπάνω. «Δεν έχω ελπίδες» – «Ποτέ δε ξέρεις». «Θα πάρουν δικούς τους, είναι φωτογραφική η προκήρυξη.» – «Είναι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.». «Κωλοδουλειά, αλλά τι να κάνω;» – «Έχει ο Θεός, ποτέ δεν ξέρεις» (η μάνα μου). Το τηλέφωνο χτυπάει, σέρνομαι, όχι δεν με ενδιαφέρει η προσφορά της cosmote, επιμένει, επιμένει. Πότε να πιασε δουλειά αυτή η κοπέλα εκεί;[:]
This gallery contains 2 photos.
[:en]Όποτε γυρνάει από συνέντευξη καταλήγει θυμωμένη με τον εαυτό της. Που δεν τους τα ‘χωσε, που δεν τους έβρισε κι έφυγε κουβαλώντας όλη τους την απαξίωση. Για θέση γραμματέα στην εφημερίδα «επενδυτής» και ο τύπος στην συνέντευξη της είπε «δεν … Continue reading
[:en]Επίδομα ενοικίου, δεη και σίτισης. Αυτό είναι το πρόγραμμα αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης. Μόνο που ισχύει για όσους αντιμετώπισαν την ανθρωπιστική κρίση το 2013. Οι άλλοι να περιμένουν. Επόμενος… Εμείς οι παλιοί, οι μακροχρόνιοι και όσοι δουλεύουν λίγους μήνες και τους περισσότερους ψάχνουν για δουλειά, την έχουμε ψυλλιαστεί. Παίζει επίδομα; Για να δούμε ποιος θα είναι ο τυχερός. Τα κριτήρια του προγράμματος θα καθορίσουν αν το σύστημα θα σε θεωρήσει αδύναμο αρκετά για να αξιωθείς ενίσχυσης. Αν δούλεψες το 2013 και από τότε μέχρι σήμερα είσαι άνεργος και χωρίς εισόδημα δεν δικαιούσαι τίποτα. Επόμενος… Αν από το 2010 δεν τα βγάζεις πέρα και επέστρεψες στους γονείς και πάλι καλά να λες. Επόμενος… Άλλη μια έξυπνη λογιστική σου κλείνει την πόρτα.
Υ.γ. Με το δίκιο του εξεγείρεται μέχρι και ο Μαύρος Στράτος από το ηλεκτρονικό βήμα της Χρυσής Αυγής στη Σύρο, το syrostoday. Αν τον έπιανε το πρόγραμμα, δεν θα μιλούσε. Έτσι κάνουν αυτοί.[:]
[:en](το κειμενάκι είχε γραφτεί μόλις βγήκε ο Σύριζα, πριν κάτι μήνες)
Τώρα με τη νέα κυβέρνηση, τώρα που ήρθε επιτέλους η ελπίδα, όλοι περιμένουν κάτι. Να αλλάξει ο τάδε νόμος, να κοπεί το χαράτσι, να πιάσει το παιδί δουλειά, να επαναπροσληφθεί η θεία που μπήκε σε διαθεσιμότητα κλπ. Σκέφτομαι αν θα υπάρξει κάποια ελάφρυνση για τους ανέργους (π.χ. εισιτήρια σε λεωφορεία, πλοία) ή κάποια ενίσχυση. Σκέφτομαι και ενθυμούμαι…
Τα τελευταία δύο χρόνια, δυο φορές αναγγέλθηκαν με τυμπανοκρουσίες επιδόματα για ανέργους. Οι ανακοινώσεις στα μμε έγινε σε περίοδο χριστουγέννων με το απαραίτητο πασπάλισμα χρυσόσκονης και συμπόνιας. Την πρώτη φορά τσιμπάς πιο εύκολα. Στο κάτω – κάτω, είναι το αυτονόητο. Τα κριτήρια, ωστόσο, καθορίζουν ποιος θα ‘ναι ο τυχερός. Οι περισσότεροι μακροχρόνιοι άνεργοι είχαμε αποκλειστεί. Ήμουν στην Αθήνα τότε, ο αδερφός μου δεν ήθελε να το πιστέψει. Τα ήθελε πολύ τα 200€. Πήγαμε μαζί στον ΟΑΕΔ στο Βύρωνα. Η σύμβουλος μας το είπε ξεκάθαρα: «Απάτη»! Έξω, στον τοίχο του ΟΑΕΔ έγραφε με ροζ σπρέι (όπως το θυμάμαι): «με τέτοιο επίδομα ούτε ένα σπρέι της προκοπής δεν μπορείς να πάρεις»…
Αυτά τα χριστούγεννα αναγγέλθηκε το «κατώτατο εγγυημένο κοινωνικό εισόδημα» κι αν έσκασε κανένα χαμόγελο έσβησε γρήγορα. Μόνο ο Βούρτσης γελούσε. Δικό του ήταν το πιλοτικό πρόγραμμα που θα εφαρμοζόταν αρχικά σε 10 δήμους. Η Σύρος μέσα, βεβαίως βεβαίως, κι ας μην έχει κοινωνική υπηρεσία ο δήμος για να γίνουν οι προαναγγελθέντες έλεγχοι των φτωχών αιτούντων από υπαλλήλους που ξέρουν τι θα πει απόρρητο. Απ’ εδώ μάζευε τα ψηφαλάκια ο πρώην υπουργός. Απ’ αυτό το επίδομα αποκλειστήκαμε όλοι. Δεν ξέρω κανέναν άνεργο, απλήρωτο εργαζόμενο, μισθωτό ή ελεύθερο επαγγελματία, χαμηλοσυνταξιούχο που να το πήρε. Αν ήσουν άνεργος και ζούσες με την μάνα σου, μετρούσαν τη σύνταξη της και σε ‘κόβαν. Αν είχες βγάλει 4.000€ όλο το χρόνο σε ‘κόβαν, κι ας έφτανε το νοίκι σου μόνο τα 3.600€.
Αν βγει τώρα κανένα επίδομα, το νου σας στα κριτήρια. Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και… την ψυλλιάστηκα..[:]
[:en]Η αφίσα για την πορεία που έγινε στην Αθήνα για την διεκδίκηση του αυτονόητου.
Η ηλεκτρονική διεύθυνση του ΣΩματείου Βάσης Ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων (ΣΩ.Β.Α.), με ενδιαφέρον υλικό και πληροφορίες για ανέργους.
[:en]Έκανα την αίτηση. Πολύ απλό. Είσαι πλέον ηλεκτρονικά φακελωμένη/ος. Με το πάτημα ενός κουμπιού ξέρουν πόσο καιρό είσαι άνεργη/ος, ότι είχες μηδενικό εισόδημα πέρσι, που μένεις, τα πάντα. «Η ασφάλεια ξέρει τη μάρκα απ’ βρακιά μου».
Έκανα την αίτηση. Καθόλου απλό. Γιατί δεν θέλω να πάω αλλά δεν έχω καν επιλογή. Το αστείο είναι ότι χτες που μιλούσα με τη φίλη μου στο τηλέφωνο, έλεγα το ακριβώς αντίθετο. Ο σύντροφος της, δυο χρόνια τώρα άνεργος, βρήκε μια δουλειά με ωράριο 16:00 με 23:00, δουλειά και τα σκ, χωρίς ποτέ ρεπό, για 600€. Δεν δέχτηκε και στην απόφαση του βάρυνε το ότι η φίλη μου και σύντροφος του σχολάει στις 16:00 και κοιμάται στις 23:00. Δεν θα συναντιόντουσαν και θα αφήναν γράμματα ή ηχογραφημένα μηνύματα σαν τον Βέγγο και την Μαντζουράνη στην ταινία «Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι». «Καλά έκανε», είπα στην φίλη μου, «διαλέγουμε και εμείς, όχι μόνο εκείνοι (οι εργοδότες)». Και να σου η διάψευση. Τα 5μηνα. Σαν να κάνεις πρακτική μετά από 20 χρόνια.
Ο πενταμηνίτης φέρει την ντροπή όλης της ελληνικής εργατικής τάξης. Και ο voucherας. Πληρώνουν για όσα χάσαμε όλοι. Το σκυμμένο τους κεφάλι και η δίχως επιλογή εργασία είναι ήττα όλων μας. Είναι η ξεφτίλα του θεσμού, του δημάρχου, του περιφερειάρχη, των διευθυντάδων εδώ και εκεί. Οι πενταμηνίτες είναι δοκιμασία για τους συναδέλφους τους. Η στάση απέναντι τους φανερώνει τις βαθύτερες αντιλήψεις και φοβίες τους. Οι πενταμηνίτες είναι άνεργοι δίχως επιλογή. Γιατί τελικά όσο καιρό κι αν απέφυγες αυτές τις εξαθλιωτικές συμβάσεις, όσο κι αν προσπαθείς, αν δεν έχεις βοήθεια, αν δεν έχει η οικογένεια «λίπος» να σε θρέψει, θα συρθείς…. στα 5μηνα…[:]
[:en]Κάθομαι στο λιμάνι, στο παγκάκι. Η πόλη πίσω από την πλάτη μου βοά, δουλεύει, τρέχει, χαιρετά, φτύνει, κορνάρει. Σκέφτομαι ότι η ανεργία είναι ζωή σε έναν άλλο χρόνο. Όλα γύρω σου τρέχουν κι εσύ προχωράς αργά σαν τη χελώνα της Μόμο. Σκέφτεσαι αργά. Όταν πας να μιλήσεις, συνειδητοποιείς ότι το ‘χεις κάπως ξεχάσει, τα αντανακλαστικά σου είναι μειωμένα για γρήγορους διαλόγους. Αφουγκράζεσαι περισσότερο. Κάθεσαι στον ήλιο συχνά. Είναι ο μόνος που σε καλεί για παρέα κάθε φορά. Είναι ο μόνος που δεν ανοίγει κουβέντες. Ησυχάζεις στον ήλιο. Τα καλά της ανεργίας, αφού βγεις από το στάδιο της ενοχής. “Los lunes al sol”, όπως στην ταινία. Στα παγκάκια στο λιμάνι λιάζονται οι χελώνες της πόλης, άνεργοι και συνταξιούχοι, χαμογελούν, περιμένοντας το mini bus..[:]
