[:en]Οδυρμός, κακεντρέχειες, και θλίψη στους κύκλους wannabe διαμόρφωσης πολιτικής και πολιτισμού στο μικρό μας νησί. Αυτό που πλανόταν εδώ και μήνες, επιτέλους εμφανίστηκε, πήρε σάρκα και οστά: η Ερμούπολη αποσύρεται και επισήμως από υποψήφια Πολιτιστική Πρωτεύουσα Ευρώπης 2021.
Επισήμως στο δημοτικό συμβούλιο αποφασίστηκε ότι σταματάει η υποψηφιότητα και δεν πετάγονται άλλα λεφτά για αυτή.
Ήδη με συνθήκες μάλλον μυστικότητας, κονδύλια που προορίζονταν για αυτή, είτε με μορφή εκδηλώσεων, είτε με ανάθεση σε εταιρίες συμβούλων είχαν προ πολλού παγώσει.
Λίγο η ατολμία του Δημάρχου, λίγο η «σύνεσή» του ότι δεν βγαίνει με τίποτα οικονομικά, λίγο ο ανταγωνισμός με τους τέως πασόκους (ιστορικά οι πασόκοι ως αναπτυξιολάγνοι και χωμένοι στα διάφορα προγράμματα τρέχουν για mega events αλλά οι κλασσικοί δεξιοί τα κάνουν π.χ. Ολυμπιάδα 2004), λίγο ότι άλλα κοντινά νησιά δεν τζογάρουν στον πολιτισμό αφού έχουν ήδη τουρισμό, λίγο η ανύπαρκτη ενδοκυκλαδική συγκοινωνία – απαραίτητη για την διακυκλαδική υποψηφιότητα, χρεώνονται όλα αυτά μαζί για αυτή την υπέροχη αποτυχία.
Εμείς ελπίζουμε ότι επίσης έπαιξαν ρόλο και οι πιθανές έστω και εκ των υστέρων κοινωνικές διεργασίες αντίστασης που η κυριαρχική εξουσία, έστω και της μικρής μας κοινωνίας, φοβόνταν ότι θα αναδύονταν στην πορεία διεκδίκησης και εφαρμογής της πολιτικής αυτής.
Έχουμε κάθε λόγο να πανυγηρίζουμε για αυτή την αποτυχία. Προσπαθήσαμε και εδώ
περί πολιτιστικής πρωτεύουσας 2021 και Ερμούπολης
για την εξέγερση στο Μάριμπορ – Πολιτιστική πρωτεύουσα 2012
για την Γλασκώβη 1990 και το μοντέλο πολιτικής πολιτισμού ως αστεακή ανάπλαση
να αρθρώσουμε ένα λόγο εναντίωσης και πολιτικής αντιπαλότητας σε αυτά τα σχέδια με βασικό κριτήριο ποιος αποφασίζει για ποια πόλη, ποιος επωφελείται από τέτοιου είδους δράσεις και πολιτικές, τι αποπροσανατολισμός επιχειρείται από βασικές κοινωνικές ανάγκες, τι μοντέλο ανάπτυξης και εργασιακών σχέσεων προωθείται, ποιος δημόσιος χώρος και πως αλώνεται υπέρ ποιου?
Έχουμε κάθε λόγο να είμαστε χαρούμενοι που δεν τους βγήκε το σχέδιο και ανεβαίνει το ηθικό μας και μόνο με τα κατεβασμένα μούτρα τους και τις αλληλοκατηγορίες που εκτοξεύουν. Όσο για μερίδα πολιτιστικόπληκτων του νησιού που με αγαθές προθέσεις γουστάρανε το πανυγήρι, αυτόματα έρχεται το τετριμμένο : και η βλακεία έχει τα όρια της.
ΟΜΩΣ, γνωρίζουμε πως η πολιτική ανάπλασης του νησιού, η τουριστική προβολή, το παραμύθι του πολιτισμού δεν σταματάει εδώ. Οι βασικοί άξονες που εξυπηρετούν τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα τους και τη διαρκή κρίση μπορούν και χωρίς τον τίτλο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης. Είτε με το γλύψιμο εφοπλιστών, είτε με τις λευκές νύχτες, είτε με την εμπορευματοποίηση των ελεύθερων χώρων, είτε με το ξαναστήσιμο του εμπορικού σήματος (“Unesco”) της Ερμούπολης προς χάριν βιομηχάνων του Τουρισμού είναι σαφές πως η πολιτική της επιδότησης των «από πάνω» και της περιθωριοποίσης των «από κάτω», και με όχημα τον πολιτισμό δεν θα σταματήσει εύκολα.
Από την άλλη τα ανασφάλιστα γκαρσόνια, οι κακοπληρωμένες καθαρίστριες, η απλήρωτη εργασία στο Νεώριο, οι νοσηλευόμενοι στο υποβαθμισμένο Κέντρο Υγείας, οι άνεργοι, οι πολίτες που μετατρέπονται σε υπήκοοι, όλοι εμείς δεν θα παραδοθούμε τόσο εύκολα.[:]