[:en]Για τον Τζάρμους δεν χρειάζονται συστάσεις για όσους τον γνωρίζουν και τον αγαπούν από παλιά. Καταφέρνει βέβαια να αποπλανά και τον ανυποψίαστο θεατή, μυώντας τον στο σύμπαν που έχει στήσει κι αυτή τη φορά. Βλέποντας το “only lovers left alive”, σκέφτομαι πόσο μου έχει λείψει αυτό το σινεμά. Σκέφτομαι, επίσης, τη δύναμη που έχει το κινηματογραφικό πλάνο ως σχόλιο πάνω στην πολιτική και την ιστορία, στην κοινωνική αλλαγή και στην αισθητική που την επισφραγίζει. Ένα σχόλιο με μεγαλύτερη δύναμη από οποιοδήποτε κείμενο ανάλυσης, το οποίο όμως δεν χειραγωγεί. Αντίθετα, μπορεί και να περάσει απαρατήρητο. Πρέπει, κατά κάποιο τρόπο να είσαι εκεί, να έχεις κάνει μια τέτοια σκέψη, να έχεις νιώσει κάπως έτσι και βλέποντας τη σκηνή που το επισημαίνει πιάνεις τον εαυτό σου είτε να μειδιά φιλικά μπροστά σε αυτό που αναγνωρίζει ή/και να συγκατανεύει άπραγος μπροστά σε αυτό που δεν αντέχει αλλά και δεν μπορεί άμεσα να αλλάξει.
Η ταινία είναι γεμάτη από τέτοια σχόλια. Ο Τζάρμους επιλέγει ως τόπο κατοικίας για τον Αδάμ το ερειπωμένο από την οικονομική κατάρρευση Ντιτρόιτ. Οι νυχτερινές βόλτες στους έρημους δρόμους δείχνουν τι αφήνει πίσω του ο καπιταλισμός και το βιομηχανικό του θαύμα πριν μετακομίσουν σε πιο επικερδείς μεριές του πλανήτη (με μεγαλύτερη φτώχεια και φτηνότερα μεροκάματα). Τα πλάσματα της νύχτας βρίσκουν άσυλο στην άδεια πόλη. Εδώ υπάρχει ένα μήνυμα πιο περιεκτικό από δύο και τρία ντοκιμαντέρ του Μούρ.
Όπως και στη σκηνή με το γιατρό και τον τρόπο που «τσεπώνει» το χρήμα στη λευκή του ρόμπα. Ή στα πλάνα με καλώδια στο Ντιτρόιτ αλλά και στη Ταγγέρη.
Στην ταινία μου άρεσε και ο τρόπος που αποτυπώνεται η γυναίκα μέσα από την πρωταγωνίστρια. Η Εύα γνωρίζει την ηλικία των πραγμάτων απλώς αγγίζοντας τα, απευθύνεται στα πλάσματα με το λατινικό τους όνομα και με σεβασμό, αφουγκράζεται τη δύναμη της γης και καλεί στην ζωή. Η Εύα, μια γυναίκα που ζει την αιωνιότητα, μοιράζεται τη σοφία της: «Η εμμονή με το εγώ είναι χάσιμο ζωής. Θα μπορούσες να τη ξοδεύεις σε πράγματα που σε βοηθούν να επιβιώσεις, τον σεβασμό προς τη φύση, την καλλιέργεια της ευγένειας και της φιλίας και …τον χορό!!!»
Αν από κάθε ταινία σου μένει μια εικόνα, αυτή για μένα, είναι το νωχελικό λίκνισμα της Εύας υπό τον ήχο μιας απόκοσμης μουσικής αλλά και ο αργός χορός των εραστών ακούγοντας το “Trapped by a thing called love”.
Υ.γ. Τις ταινίες του Τζάρμους τις βλέπεις και με κλειστά μάτια. Γιατί η μουσική είναι ανάμεσα στους πρωταγωνιστές του κι όχι απλά στο υπόβαθρο. Ακούστε το σάουντρακ. Ελεύθερο και στο youtube.
[:]