[:en]Η ταινία δανείζει, όχι τυχαία, τον τίτλο της στη θεματική για την ανεργία. Είχε προβληθεί από το Στέκι στην πλατεία και θα ταίριαζε πολύ για προβολή μέσα στο Νεώριο τώρα με την απεργία. Γιατί η ταινία ξεκινά με πλάνα συγκρούσεων των απεργών του ναυπηγείου της πόλης Gijon με την αστυνομία το 2000. Κι ύστερα ακολουθεί τις ζωές μιας παρέας απολυμένων εργατών.

Ο Σάντα, ο Χοσέ, ο Λίνο, ο Ρίκο, ο Αμαδόρ και ο φίλος τους ο Σεργκέι, ρώσος μετανάστης. Η ταινία δείχνει όλες τις πλευρές της ζωής τους μετά την απόλυση. Την προσπάθεια να επανενταχθείς στην κοινωνία των εργαζομένων, το άγχος, τον ιδρώτα πριν την συνέντευξη, την απελπισία, τον τζόγο, την εγκατάλειψη, τον Θεό, την ενοχή, την Αυστραλία, την εξιδανίκευση του «Αντίποδα», το λιμάνι, τις απολύσεις, τον μύθο για τα τζιτζίκια και τα μυρμήγκια, το αλκοόλ, την φιλία, το χιούμορ, τον σαρκασμό, την συντροφικότητα, τον έρωτα, το φλερτ, την αγάπη, την εγκατάλειψη, τον γραβατάκια της τράπεζας, τον θυμό, το «δεν έχουμε τίποτα», τον οαεδ, το να κοιτάς τον άλλο και να βλέπεις σε εκείνον τον εαυτό σου, τα δάκρυα που εσύ κρατάς να κυλάνε στο πρόσωπο αυτού που προηγείται από εσένα στη σειρά, τη σιωπή στο ζευγάρι, την αξιοπρέπεια, το πένθος, την αρπαγή, την κλοπή, την παρανομία, το δίκιο, την μάχη, τον συμβιβασμό, την αλληλεγγύη, την ήττα όταν μας διασπούν..siempre..

Το κλειστό ναυπηγείο είναι συχνά στο φόντο. Ο Σάντα και ο Χοσέ περνάν από εκεί, παρατηρούν ότι έμεινε πίσω, στο χώρο όπου πριν δούλευαν. Σαν νοσταλγοί, δεμένοι κι αποκομμένοι με το ναυπηγείο ταυτόχρονα, μπορούν να δουν κι αυτό που έρχεται, δίχως να μπορούν να το αλλάξουν.

Η πρώτη και η τελευταία σκηνή διαδραματίζεται στο φέρι “Lady Espana”. Μια αλληγορία για την χώρα. Η επιβίβαση επιτρέπεται μόνο σε αυτούς που έχουν το εισιτήριο, ο υπάλληλος το ζητάει, ο άνεργος δεν το έχει και, στο τέλος, οι λαθρεπιβάτες σύντροφοι, μόνοι στο  “Lady Espana”, ήσυχοι, κάτω από τον ήλιο μιας Δευτέρας.

https://www.youtube.com/watch?v=3XeVUZ3BOYw[:]