[:en]Στερεά Θάλλασα

Το Πλοίο Φάντασμα

Τη νύχτα της 26^ης Δεκεμβρίου 1996, ένα πλοίο φάντασμα με 283 Σριλανκέζους παράνομους μετανάστες εν πλω, με πορεία από τη Μάλτα προς τις Ιταλικές ακτές, βυθίστηκε μαζί με το φορτίο των ζωών που μετέφερε, λίγα μίλια από τη Νοτιοανατολική Σικελία. Για πέντε ολόκληρα χρόνια, οι εκκλήσεις των συγγενών και των επιζήσαντων απαντιόνταν με συνεχείς αρνήσεις και ειρωνίες των Ιταλικών Αρχών, οι οποίες επαναλάμβαναν ;ότι το συγκεκριμένο «ναυάγιο δεν συνέβη ποτέ». Στο μεταξύ, ψαράδες από το Portopalo έβρισκαν συνεχώς πτώματα στα δίχτυα τους. Για 60 ολόκληρους μήνες, η Θάλασσα σταδιακά επέστρεφε τα ίχνη της τραγωδίας που ο στρατός ακόμα  αρνούνταν και οι ψαράδες απομάκρυναν. Κανένας – ούτε οι ψαράδες, ούτε οι τοπικές Αρχές – είχαν το κουράγιο να καταγγείλουν την αλήθεια, μέχρι την αποκάλυψη της ταυτότητας ID ενός νέου άντρα από τη Σρι Λάνκα με την οποία άνοιξε ξαφνικά μία ρωγμή, χάρη στην προσεκτική δουλειά του Giovanni Maria Bellu, ενός δημοσιογράφου της ιταλικής εφημερίδας «la Repubblica». Σήμερα σχεδόν 2000 μέρες μετά το ναυάγιο, τελικά το «πλοίο φάντασμα» , με το φορτίο του, ανα-δύεται, ορατό στον καθένα.

https://vimeo.com/25819856

Η Στερεά Θάλασσα

Η ιστορία του «Πλοίου Φαντάσματος», όπως και πολλά άλλα γεγονότα, ξεδιπλώνει τους «διαδρόμους» εισόδου της παράνομης μετανάστευσης στην Ευρώπη, και μας δίνει μαζί μία απρόβλεπτη και τραχειά εικόνα της Μεσογείου Θάλασσας. Διαφορετική από την αποδεκτή και καθυσηχαστική που μας παρέχεται από τα μέσα επικοινωνίας και συναντάται στα βιβλία. Η Μεσόγειος σήμερα δεν είναι πλέον – αν ήταν ποτέ – ένας μεγάλος και υγρός «τόπος συνάντησης». Δεν είναι πια ο χώρος γένους όπου αναπτύσσεται ένα δίκτυο σχέσεων που ενώνει απομακρυσμένους ανθρώπους οι οποίοι συνδεόνται από μία κοινή γεωγραφική συνθήκη. Το «λίκνο» διαφορετικών αλλά ακόμα συνδεδεμένων πολιτισμών. Η κινητή και «απαλή» περιοχή του υβριδισμού, της συνάντησης, της μείξης των παραδόσεων, των πολιτισμών, των εθίμων. Όχι, η Μεσόγειος σήμερα είναι μία σκληρή περιοχή, στέρεη, αυλακωμένη από ακριβείς πορείες μεταφοράς μεταξύ εξίσου καθορισμένων σημείων: από τη Βαλώνα στο Μπρίντεζι, από τη Μάλτα στο Πορτοπάλο, από το Αλγέρι στη Μασαλλία, από το Σουέζ στο Γιβραλτάρ. Ενώ η Ευρώπη περνάει μία περίοδο αβεβαιότητας, όπου σύνορα και ισορροπίες συνεχώς αλλάζουν, και η Βόρεια Αφρική και η Μέση Ανατολή τέμνονται από συγκρούσεις και διαφορές, η Μεσόγειος έχει γίνει η μοναδική Σταθερή Επικράτεια αυτού του μέρους του κόσμου. Ένας στέρεος χώρος, που διασχίζεται σε διαφορετικά βάθη, από διαφορετικά διανύσματα ξεκάθαρων διακριτών ροών ανθρώπων, αγαθών, πληροφοριών και χρημάτων.

Ταυτότητες

Σήμερα, όποιος μπαίνει στη Μεσόγειο πρέπει να αποκτήσει μία σταθερή ταυτότητα: μετανάστες, ψαράδες, στρατιωτικοί, τουρίστες σε κρουαζιέρα, εργάτες σε εξώρυξη πετρελαίου, παραθαλάσσιοι τουρίστες,… αυτό το «κουστούμι» δεν θα τον εγκαταλείψει μέχρι το τέλος του ταξιδιού του πέρα από το νερό. Αργότερα μπορεί να πάρει ξανά την αβέβαιη, πολλαπλώς εναλλασόμενη ταυτότητα που χαρακτηρίζει σήμερα τον πολίτη του παγκοσμιοποιημένου κόσμου. Αλλά όχι στη Μεσόγειο. Είτε είσαι τουρίστας, είτε είσαι μετανάστης, είτε μεταφέρεις containers, ή χρησιμοποιείς τα δίκτυα των ναρκωτικών · οι πορείες μπορεί να διασταυρωθούν, να επικαλυφθούν, αλλά ποτέ να αναμειχθούν. Και όταν συμβαίνει αυτό, είναι μόνο από ατύχημα· ένα βραχυκύκλωμα που φέρνει σε επαφή διαφορετικά βάθη θάλασσας. Ένα απρόβλεπτο γεγονός που ξαφνικά ενώνει διακριτούς πληθυσμούς και απομονωμένους «διαδρόμους»: βόμβες που ρίξανε μαχητικά αεροπλάνα του ΝΑΤΟ και ανακαλυφθήκανε από εργάτες εξώρυξης πετρελαίου στον πάτο της Αδριατικής · Ασιατικά μύδια που προσκολλώνται στα ύφαλα των φορτηγών πλοίων · πτώματα παράνομων μεταναστών στα δίχτια Σισιλιάνων ψαράδων. Μόνο τότε, η Θάλασσα αποκαλύπτει τον εαυτό της στην τρισδιάστατη δύναμή της, στον τεράστιο ασαφή όγκο της. Μία θάλασσα που μπορεί να καλύπτει για χρόνια αόρατες ιστορίες και που μπορεί επίσης να τις επανεμφανίζει χάρη σε ένα μικρό κόλπο. Σήμερα η Μεσόγειος είναι μία Στέρεα Θάλασσα όπου, με μια απίστευτη πληθυσμιακή πυκνότητα, οι σχεδιαζόμενες πορείες των επιδεινούμενων ταυτοτήτων αγγίζουν ελαφρώς η μία την άλλη, συχνά σε διαφορετικά βάθη. Ένα μέρος του κόσμου που εμφανίζεται να είναι αντίθετα στο ρεύμα.

μετάφραση από το παρακάτω link (δεν συμπεριλαμβάνονται η πρώτη και τελευταία παράγραφο που αναφέρονται σε συγκεκριμένο καλλιτεχνικό project)

http://stefanoboeri.net/?p=2432

 [:]

[:en] 

Σημειώσεις περί χρέους και κρίσης

1. Όποιος μιλάει για δημόσιο χρέος, χωρίς να αναφέρεται στην υποτίμηση/καταστροφή/πειθάρχηση της εργατικής τάξης, φέρει ένα πτώμα στο στόμα του
2. Η κρίση είναι : κρίση υπερπαραγωγής κεφαλαίου. Το κεφάλαιο είναι κοινωνική σχέση, όχι απλώς φράγκα. Η σχέση μεταξύ εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενου. Όταν αυτή η σχέση είναι σε κρίση, σημαίνει πως ένα μέρος της δεν εμπιστεύεται, δεν νομιμοποιεί το άλλο, τουλάχιστον όπως το έκανε.
3. Το κεφάλαιο έχει παραγωγή που δεν απορροφάται. Έχει βγάλει στην κυκλοφορία εμπορεύματα που δεν πωλούνται. Η κρίση έρχεται να εξυγιάνει με φωτιά και τσεκούρι ότι δεν πωλείται, ότι δεν αποδίδει κέρδος.
4. Ο καπιταλιστής δεν επενδύει, γιατί δεν περιμένει το κέρδος που θα ήθελε. Το κέρδος που θα ήθελε δεν έρχεται γιατί η σχέση του με τον εργάτη αμφισβητείται, και ο τελευταίος αμφισβητεί τη σχέση εκμετάλλευσης (βλ.σημ.2)
5. Οι σχέσεις εργασίας – κεφαλαίου που αμφισβητούνται, τοποθετούνται στην ευρύτερη παραγωγή και συνεπώς έχουν να κάνουν και με αναπαραγωγή σχέσεων πχ. από οικογένεια μέχρι εκπαίδευση, αλλά ακόμα και με μοντέλα αστικοποίησης, πόλης αλλά και ιδεολογικά (καταναλωτισμός, μικροαστικοποίηση κλπ), και διαχείριση / μετακίνηση πληθυσμών (μετανάστες)
6. Η κρίση σημαίνει ότι ο καπιταλιστής προτιμάει αντί να επενδύει στην παραγωγή με εργάτες απείθαρχους, να στέλνει την παραγωγή σε μέρη με εργάτες / να φέρνει εργάτες / που θεωρεί πειθαρχημένους, τη συγκεκριμένη περίοδο τουλάχιστον, και που δίνουν μεγαλύτερο κέρδος. Να επενδύει επίσης σε χρηματιστηριακά προϊόντα που κερδοφορούν με προβολή επένδυσης στο μέλλον και στο σίγουρο δημόσιο χρέος που αυξάνεται (επενδύσεις προσέλκυσης επενδυτών, μείωση φορολογίας κερδών, απορρόφηση επενδυτικών κινδύνων, αποτυχιών από τον ιδιωτικό τομέα, ανάληψη μη-κερδοφόρων τη συγκεκριμένη στιγμή παραγωγικών/αναπαραγωγικών τομέων απαραίτητων για τη ευρύτερη κυκλοφορία/συσσώρευση κεφαλαίου, ανεξαρτητοποίηση [βλ. λειτουργία με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια] κεντρικών τραπεζών που αυξάνει το κόστος δανεισμού), αλλά και στο ιδιωτικό χρέος που δεσμεύει εργαζόμενους και τις συμπεριφορές τους.
7. Η ροή του κεφαλαίου επιταχύνεται όλο και περισσότερο. Το κράτος δεν μπορεί να ελέγξει αυτή τη ροή. Η ποιμαντική εξουσία που είχε  με το κράτος πρόνοιας, ως απόρροια του ελέγχου των ροών του κεφαλαίου, αντικαθίσταται από κυριαρχική εξουσία που δεν διασφαλίζει τίποτα πλέον στον πληθυσμό αλλά αντιθέτως απαιτεί από αυτόν την ίδια τη ζωή του σαν εγγύηση. Παράδειγμα οι μετανάστες και πρόσφυγες και η μεταχείρισή τους ως τρομοκράτηση των ίδιων αλλά και των ντόπιων (υπενθύμιση της ευαλωτότητας ακόμα και των ντόπιων).
8. Η ροή κεφαλαίων διαχειρίζεται από το τμήμα του κεφαλαίου (χρηματοπιστωτικό) που έχει εδώ και πολλές δεκαετίες την ηγεμονία πάνω σε άλλα τμήματα (βιομηχανικό, εμπορικό κλπ) και εκφράζει συλλογικά και καλύτερα τα συμφέροντα όλου του κεφαλαίου. Ο διαχωρισμός των τμημάτων είναι τεχνητός και σχηματικός καθώς π.χ. μεγάλοι όμιλοι κατασκευαστικοί, εφοπλιστικοί κλπ κατέχουν μεγάλα μερίδια χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Αυτό που έχει σημασία είναι η ηγεμονία της λογικής του χρέους, της πίστωσης ως βασική παραγωγική επιλογή.
9. Η κρίση σημαίνει απαξίωση/καταστροφή παραγωγής. Είτε νεκρής εργασίας (εμπορεύματα), είτε ζωντανής εργασίας (εργατική δύναμη). Η καταστροφή αυτή μπορεί να πάρει τη μορφή πολέμου, ανεργίας κλπ (βλ.σημ.3)
10. Η ανάπτυξη/μεγέθυνση μεταπολεμικά του 50-60 (και από άποψης ταξικής πάλης αποτέλεσμα του ωκεανού αίματος του Β’ Παγκ. Πολέμου και της άνθησης του αντιναζιστικού αντάρτικου με σαφείς τάσης ανατροπής), είναι εξαιρετικά σπάνια, αντίστοιχοι ρυθμοί οικονομικής μεγέθυνσης έχουν παρατηρηθεί ίσως μόνο στον ύστερο μεσαίωνα.
11. Το κοινωνικό συμβόλαιο στη Δύση που πρόσφερε μερίδιο κατανάλωσης στην εργασία δεν μπορεί να επεκταθεί στον υπόλοιπο κόσμο, και αναιρείται ακόμα και στον πρώτο κόσμο από 70’-80’
12. Η σημερινή κρίση είναι συνέχεια της κρίσης του ’73. Από το ’73 και μετά είτε μέσω νέων τεχνολογιών είτε επέκτασης (ανατολική ευρώπη, ασία κλπ) , είτε μέσω κερδοσκοπίας ακινήτων, είτε μέσω ξεζουμίσματος μεταναστευτικών ροών,υπάρχουν μόνο μικρά διαλείμματα σε αυτή την κρίση. Οφείλουμε να μιλάμε για διαρκή κρίση όσο και τα μοντέλα εξουσίας απονομιμοποιούνται και επιδιώκουν στυγνή επιβολή (βλ.σημ.2, σημ.7)
13. Η κρίση έρχεται με την υπονόμευση της σχέσης εργασίας/κεφαλαίου από κινήματα σε ολόκληρο τον κόσμο δεκαετίες 60-70 και ως απάντηση του κεφαλαίου σε αυτά
14. Η κρίση έρχεται μαζί και με την πετρελαϊκή κρίση, αύξηση τιμών από τον ΟΠΕΚ, (υπονόμευση σχέσης αποικιοκρατίας – ως ένα σημείο – αντίστοιχη με την υπονόμευση της σχέσης νεκρής/ζωντανής εργασίας (βλ.σημ.2,7,13),  και με κλασσική κερδοσκοπία ακινήτων.
15. Μέχρι και τις αρχές του ’70 και για ορισμένες χώρες ακόμα και πιο μετά, υπάρχει μεγάλη προσφορά κεφαλαίου, πετροδολάρια.
16. Το δολάριο είναι το γενικό ισοδύναμο / νόμισμα για την ανταλλαγή της ενέργειας (πετρέλαιο). Οι ΗΠΑ στα τέλη του 50 φτάνουν στο αξεπέραστο σημείο, η οικονομία τους να αγγίζει το 50% της παγκόσμιας παραγωγής. Άρα επιβάλλεται το δολάριο.Με την αύξηση των τιμών του πετρελαίου κυκλοφορούν ευρέως στα πετρελαιοπαραγωγά κράτη αλλά και σε όλο τον κόσμο τα πετροδολάρια, αλλά και πριν από το «πραξικόπημα» του ΟΠΕΚ (βλ.σημ.14), αρχίζει ήδη η εμφάνιση των δολαρίων εκτός ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ και λόγω της μεγάλης αύξησης κυκλοφορίας δολαρίου εκτός χώρας καταργούν τη σύνδεση του δολαρίου με το χρυσό. Ακολουθούν παγκοσμίως όλα τα κράτη.
17. Τα μη πετρελαιοπαραγωγά κράτη δανείζονται με μεγάλο επιτόκιο για να ανταποκριθούν στις αυξημένες τιμές πετρελαίου. Τα κράτη επίσης μπαίνουν σε κούρσα ανταγωνισμού εκβιομηχάνισης με εξαγωγικό/ανταγωνιστικό προσανατολισμό. Φιλοδοξία η οικονομική μεγέθυνση τύπου Δ.Ευρώπης, Β.Αμερικής, Ιαπωνίας.
18. Οι φιλοδοξίες οικονομικής απογείωσης δεν υλοποιούνται. Η διαφθορά, οι εσωτερικές αντιφάσεις κλπ είναι το κερασάκι στην τούρτα. Η θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας / ιμπεριαλισμό καθορίζει και το μέλλον της κάθε χώρας. Η αποικιοκρατική κληρονομιά είναι πάντα παρούσα.
19. Οι τιμές των πρώτων υλών, βασικά εξαγωγικά εμπορεύματα των χρεωμένων κρατών από το 80 μειώνονται τραγικά. Για την εξυπηρέτηση των δανείων μπαίνουν σε ένα φαύλο κύκλο συνεχών δανείων.
20. Ο πυρήνας των καπιταλιστικών χωρών με τις επιδοτήσεις των αγροτικών προϊόντων και τις μεγάλες οικονομίες κλίμακας που εφαρμόζουν , και την προστασία/δασμούς ακόμα και στα βιομηχανικά εμπορεύματα τους ενίσχυσαν την παραγωγή τους και ύψωσαν ένα τείχος για τα προϊόντα των υπερχρεωμένων χωρών που με αυτά έλπιζαν πως θα ξεχρεώσουν οι τελευταίες. Συγχρόνως ζητάνε ανοιχτά σύνορα και ελεύθερο εμπόριο για τα εμπορεύματά τους, κάτι που επιβάλλεται και με τη βία.
21. Οι υπερχρεωμένες χώρες του Νότου έχουν ακόμη ανάγκη εμπορεύματα του καπιταλιστικού πυρήνα (νέες τεχνολογίες, ιατρικά είδη κλπ). Επίσης οι εξαγωγές των πρώτων υλών τους παραμένουν προς το Βορά. Δεν μπορούν εύκολα να σπάσουν τα δεσμά του χρέους.
22. Μετά από δεκαετίες μέτρων λιτότητας και καταστροφής από ΔΝΤ κλπ. οι δείκτες του χρέους στον Γ’ κόσμο βελτιώθηκαν, οι ίδιες οι χώρες ισοπεδώθηκαν.
23. Στη Λατινική Αμερική κινήματα και αντιστάσεις μετά από δεκαετίες καπιταλιστικής επέλασης (Ζαπατίστας, Οαξάκα, MST, πόλεμος του Νερού, Βενεζουέλα, Αρτζεντινάζο, διαγραφή χρέους Ισημερινού κλπ.) είχαν επιπτώσεις και στη μείωση του δημόσιου χρέους.
24. Τα κέντρα του καπιταλισμού μεταφέρονται ιστορικά από τις πόλεις Β.Ιταλίας στην Ολλανδία, στην Αγγλία, στις ΗΠΑ, αύριο/σήμερα στην Ασία? Η τάση για την απώλεια του κέντρου από ΗΠΑ/Ευρώπη δεν είναι ξεκάθαρη, δεν κάνουμε τους προφήτες, αλλά: η άνοδος της Κίνας, η πτώση των ΗΠΑ σε σχέση με δεκαετία 50, το μήνυμα από την ήττα στο Βιετνάμ, η «κουρασμένη Ευρώπη», η στάσιμη βέβαια Ιαπωνία της οποίας η θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας δεν είναι νέα, αλλά σε συνδυασμό με τους οικονομικούς [πρώην(?)] δορυφόρους της στην Νοτιοανατολική Ασία – έστω και μετά την κρίση 1997, οι BRICS έστω και μυθοποιημένοι(κρίση Ρωσίας 1998, Βραζιλίας 1997, κρίση 2008, τους οδήγησε σε διάψευση ρυθμών μεγέθυνσης),όλα αυτά δημιουργούν μία νέα γεωγραφία. Αυτή η μετατόπιση του κέντρου του καπιταλισμού δεν διαψεύδει την αυστηρή αποικιοκρατική κληρονομιά (σημ.18) που εμποδίζει την άνοδο κρατών στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, αλλά μάλλον τη συμπληρώνει.
25. Ο σημερινός Α’ κόσμος με την άνοδο της Ασίας(?) και τις μεταφορές επενδύσεων εκεί, προχωράει σε πραγματική μείωση οικονομικής μεγέθυνσης και ανόδου χρέους.
26. Το χρέος και δημόσιο και ιδιωτικό στον Α’ αυξάνει ως προβολή στην παραγωγή του μέλλοντος (κλασσική περίπτωση σχεδόν σε όλες τις κρίσεις η φούσκα των ακινήτων και της γαιοπροσόδου), αφού η τωρινή παραγωγή στη Δύση μειώνεται, λόγω υπερπαραγωγής και κρίσης και αποεπένδυσης και επένδυσης σε χρηματιστικά προϊόντα (βλ.σημ.6). Οι μειώσεις στου μισθούς,(άμεσους και έμεσους/κοινωνικές υπηρεσίες) οδηγούν σε αύξηση του ιδιωτικού χρέους των μισθωτών. Τα δάνεια οδηγούν στην υποθήκευση των εργαζομένων, των οποίων δεν ελέγχεται μόνο το παρόν τους στην εργασία και στην κατανάλωση/αναπαραγωγή εργατικής δύναμης αλλά και το μέλλον τους σε όλες τις εκφάνσεις με συνέπεια την πλήρη πειθάρχηση της εργατικής τους δύναμης (βλ.σημ.1)
27. Αύξηση δημόσιου χρέους στη Δύση: μείωση φορολογίας κεφαλαίου, δημιουργία όρων προσέλκυσης επενδύσεων (δημόσιες επενδύσεις, υποδομές, επιδότητηση κεφαλαίου ουσιαστικά κλπ) που όμως με τη συνεχή φυγή/ροή κεφαλαίων δεν αποδίδουν. Μη δυνατότητα δραστικής μείωσης (συνολικού) κόστους κοινωνικού κράτους : αύξηση συνταξιούχων, ανέργων. Συνέχιση πολεμικών δαπανών ως βασικός όρος ιμπεριαλισμού και Α’ κόσμου. Αύξηση κόστους ασφάλειας ως συντελεστή παραγωγής και στο εσωτερικό κάθε κοινωνίας: κράτος καταστολής (αστυνομία/security κλπ) Ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών, κρατικοποίηση ιδιωτικών απωλειών. Η επιμονή (μέχρι πρόσφατα) στο σκληρό νόμισμα – νομισματικός πόλεμος – από πλευράς Ε.Ε. σημαίνει ότι ο πληθωρισμός ως και μορφή κοινωνικοποίησης απωλειών ιδιωτικών επενδύσεων (δεκ.’70)αντικαθίσταται από την αύξηση δημόσιου χρέους. Ανεξαρτητοποίηση κεντρικών τραπεζών (βλ. ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια: λειτουργία τους ως εμπορικές τράπεζες και όχι πιστωτικά εργαλεία). Κερδοσκοπία ακινήτων. Κρίση ρευστότητας (επενδυτές δεν περιμένουν μεγάλες αποδόσεις και προτιμάνε βραχυχρόνιες, συνεχή ροή κεφαλαίων με μεγάλο ρίσκο, είτε σε νέες γεωγραφικές αγορές είτε σε νέες οικονομικές (χρηματιστήριο και παράγωγά του, και αντίστοιχη κατάρευση τραπεζών/δανείων/σύνθετων χρηματιστηριακών προϊόντων)(βλ.σημ.6). Με τον ανταγωνισμό στο έπακρο, την συγκέντρωση κεφαλαίου και τις «περιφράξεις», την συνεχή συσσώρευση , είναι φανερό πως σε περίοδο κρίσης το ζητούμενο δεν είναι η δημιουργία «πιάτσας», ώστε να υπάρχει μερίδιο για όλους, αλλά το πώς θα επιβιώσουν ορισμένοι πατώντας πάνω σε άλλους. Συνεπώς και η μείωση π.χ. της εσωτερικής κατανάλωσης δεν αφορά τα κέρδη των λίγων. Φτάνουμε στο σημείο που ο νεοφιλελευθερισμός ως ιδεολογία για την ανοιχτή επιχειρηματικότητα για τον καθένα έχει πλέον ενταφιαστεί. Αναφερόμαστε στον μετα-νεοφιλελευθερισμό μάλλον που ο καθένας ελπίζει να μην του τύχει το χειρότερο που συμβαίνει στον γείτονά του και η μόνη δυνατότητα πολιτικής που απομένει είναι αυτή της καταστολής.
28. Η συγκριτική άνοδος ορισμένων οικονομιών Β’, Γ΄Κόσμου με την παράλληλη υποχώρηση Α’ κόσμου σημαίνει ότι όταν οι εργάτες εκεί κερδίζουν έστω και μισό πιάτο ρύζι, ή δημιουργούνται ίχνη μεσαίας τάξης, οι επενδυτές γυρνάνε πίσω στον Α’ κόσμο να σβήσουν αυτή την απώλεια κερδών τους και να επιβάλουν νέες μειώσεις στους εργάτες της Δύσης και αύξηση των χρεών δημόσιων και ιδιωτικών σε αυτές τις χώρες. Ας θυμηθούμε επίσης ότι το δημόσιο χρέος του Γ’ κόσμου έχει μειωθεί (βλ.σημ.22,23) και τα κοράκια ψάχνουν νέα πτώματα
29. Ο αδύνατος(?) κρίκος του Α’ κόσμου την πληρώνει περισσότερο, παράδειγμα ευρωπαϊκός νότος.
30. H ελληνική αστική τάξη, όπως και αντίστοιχες άλλες με την ανάλογη θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, λειτουργεί ως ιμπεριαλιστής π.χ. στα βαλκάνια, κατά μία έννοια αδύνατη στο παιγνίδι στην Δ.Ευρώπη και Αμερική, αποεδαφικοποιημένη και λόγω εφοπλιστικού κεφαλαίου, και βασικά στα δύσκολα (ίδρυση ελληνικού κράτους, εμφύλιος) πάντα έχει δεχθεί τη στήριξη των μεγάλων δυνάμεων. Επίσης ως μέρος των νικήτων του ψυχρού πολέμου λαφυραγώγησε τους βαλκάνιους (επενδύσεις, μετανάστες) και έχει ως βασική επιλογή να είναι στην ομάδα των ισχυρών με κάθε τίμημα, γνωρίζοντας ότι το πρόβλημα δεν είναι να πέσει λίγες θέσεις στον παγκόσμιο ανταγωνισμό αλλά η έξοδος από το club των ισχυρών σημαίνει βαθιά υποχώρηση και απρόβλεπτες κοινωνικές αντιστάσεις. Έτσι και η επιλογή του ευρώ είναι βασικής στρατηγικής για την ελληνική αστική τάξη. Η ελληνική αστική τάξη και ο καπιταλισμός της είναι διεθνοποιημένος πολλά χρόνια πριν (βλ. ελληνική εμπορική/επιχειρηματική διασπορά και η πολιτική του κράτους να κατακτήσει τα εδάφη που κατοικούσε[βαλκανικοί πόλεμοι/μικρασιατική εκστρατεία], επίσης ακόμα και η σημερινή βαριά βιομηχανία της, η ναυτιλία και ο τουρισμός αποτελούν τους πλέον διεθνοποιημένους τομείς παγκοσμίως που επηρεάζονται άμεσα π.χ. από νομισματικές διακυμάνσεις, τιμές ενέργειας, κύκλους κρίσης, άρα η επιλογή για ένταξη στο διεθνή οργανισμό της Ε.Ε. και η υιοθέτηση του Ευρώ καλύπτουν άμεσα τα συμφέροντα αυτά, και δεν έχουν να κάνουν με λάθος επιλογές που επιβάλλονται από «ανθέλληνες που θέλουν να διαλύσουν τον παραγωγικό ιστό».
31. Οι εθνικές αστικές τάξεις παραμένουν (σημ.30) Δεν έχουν εξαφανιστεί από μία πολυεθνική αστική τάξη, την κυριαρχία την κατέχουν ακόμα συγκεκριμένες ομάδες που εκπροσωπούνται ακόμα από συγκεκριμένα εθνικά κράτη. Μπορεί στο πλαίσιο συνεργασιών και υπερεθνικών / διεθνικών οργανισμών να σπάνε κάποια στεγανά αλλά ακόμα τα κράτη και οι αστικές τάξεις έχουν εθνόσημα. Αυτό προς διάψευση νεοφιλελεύθερων ιδεοληψιών ότι η παγκόσμια επέκταση του εμπορίου, θα φέρει ειρήνη και ευτυχία. Δες προηγούμενη περίοδο «παγκοσμιοποίησης» τέλος 19 ου αιων. με παρόμοια οράματα ειρήνης, πως οδηγήθηκε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και σήμερα εμπορικοί, νομισματικοί πόλεμοι, και βέβαια κανονικότατοι πόλεμοι Ασία, Αφρική, ακόμα και Ευρώπη. Η επέκταση του εμπορίου έρχεται μάλλον με τα κανόνια και έχει και εθνικά χαρακτηριστικά, και συνεπώς η πολεμική μηχανή για   κάθε κράτος, και αστική τάξη είναι σημαντική (βλ. Ελλάδα και ΝΑΤΟ) και για τη σχέση με την επέκταση στα βαλκάνια (σημ.30) ειρηνευτικές αποστολές Κόσοβο, Αλβανία, Βοσνία αλλά και Αφγανιστάν, Σομαλία-Διεθνής πειρατεία κ.α.και σε σχέση με τη θέση της στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα/αλυσίδα.
32. Σε αυτή την ιμπεριαλιστική σχέση το δημόσιο χρέος αφορά και τον ανταγωνισμό των εθνικών αστικών τάξεων, αναλόγως της φυσιογνωμίας της κάθε μίας, αλλά η βασική επιλογή παραμένει η υποταγή/υποτίμηση της εργασίας στο εσωτερικό της κοινωνίας που ελέγχει. Ακόμα και αν η αστική τάξη χάσει ορισμένες θέσεις ή τμήματά της καταποντιστούν, συνεχίζει να ελπίζει στην ανάκτηση του χαμένου εδάφους και με το παραπάνω από την εκμετάλλευση της νέας υποταγμένης εργασίας.
33. Η επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης για το group των ισχυρών και σε σχέση με το δεδομένο της μη μεγάλης ανάπτυξης δευτερογενούς παραγωγής ιστορικά (σχετική με τη θέση της στο Νότο της Δ.Ευρώπης) την οδηγεί στο Ευρώ και την υπεράσπισή του.
34. Η επιλογή του ευρώ, σημαίνει ότι στη δεδομένη χρονική στιγμή η επιλογή της νομισματικής υποτίμησης, ως υποτίμηση της εργατικής δύναμης, ενίσχυση ανταγωνισμού αστικής τάξης, αλλά και δυνατότητα προσωρινών υποχωρήσεων σε εργατικές διεκδικήσεις εξαφανίζεται.
35. Η επιλογή της αστικής νομισματικής υποτίμησης (σημ.34) μπορεί να επανέλθει, αλλά μέσα από δραματικές μάλλον συνθήκες.
36. Η λειτουργία του νομίσματος σε ενιαία ζώνη συνεπάγεται την πίεση τμημάτων των πιο αδύναμων οικονομιών και το άνοιγμα της ψαλίδας με τα δυνατότερα και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Η θέση του αδύναμου κρίκου (σημ.29) χειροτερεύει;Συνολικά ή για ορισμένα τμήματα? Πάντως η επίθεση στην εργατική τάξη θα είναι ακόμα πιο έντονη.
37. Δεν αποκλείεται κάποια στιγμή αναλόγως και της παγκόσμιας κίνησης, και κάτω από την ηγεσία μίας «επαναστατικής» μερίδας της αστικής τάξης να υπάρξει επιστροφή στην εσωτερική κατανάλωση ή/και στην στήριξη των εξαγωγών στα πλαίσια της ανταγωνιστικής οικονομίας με εργαλείο και το υποτιμημένο εθνικό νόμισμα, ή/και στις κρατικοποιήσεις τμημάτων παραγωγής ή/και σε ελαφριά κόντρα με αντίπαλα κέντρα για την ενίσχυση της ελληνικής αστικής τάξης . (βλ. «παραγωγική ανασυγκρότηση» που ευαγγελίζονται και αρκετοί «ριζοσπάστες»στην πλάτη των εργαζομένων χωρίς λόγο για αυτή). Αν και όλα τα προηγούμενα δεν φαίνονται άμεσα στο προσκήνιο.
38. Το πελατειακό κράτος της ελληνικής αστικής τάξης ως ανάχωμα / συμβιβασμός της ταξικής πάλης είχε το δικό του μερίδιο στην αύξηση του δημόσιου χρέους. Παρέμεινε το υποκατάστατο του ανύπαρκτου κοινωνικού κράτους (σημ.27), υπονόμευσε την αυτόνομη ταξική πάλη, πρόσφερε πεδίο δράσης λαμπρό για ταχεία υπερκέρδη ενός μη ορθολογικού ελληνικού καπιταλισμού. Όμως η έμφαση που δίνεται σε αυτό και στην συνδεόμενη διαφθορά είναι υπερτονιζόμενη με βασικό σκοπό την επίθεση στα έστω διαστρεβλωμένα χαρακτηριστικά του κοινωνικού κράτους που πρόσφερε αλλά και την επίθεση στην εργασία και ελάχιστα μόνο για την ορθολογικοποίηση του ελληνικού καπιταλισμού.
39. Το πελατειακό κράτος, όπως εμφανίζεται από την κυρίαρχη ιδεολογία, ήταν στις προηγούμενες δεκαετίες ένας λόγος που συγκράτησε την επίθεση στους εργαζόμενους, και ανέβασε αντίστοιχα το χρέος . Αυτή η συγκράτηση βασικά πήρε τη μορφή του κατακερματισμού, αφού η επίθεση εστιάστηκε σε μετανάστες, νέους εργάτες κλπ και δεν επεκτάθηκε σε παλαιούς εργαζόμενους δημόσιου αλλά και σε ορισμένους του ιδιωτικού τομέα. Σε αυτή την συγκράτηση που μέσω όμως του κατακερματισμού προετοίμασε την συνολική επίθεση για αργότερα, έπαιξαν ίσως ρόλο και οι πελατειακές σχέσεις αλλά και τα απομεινάρια επίδειξης δύναμης παραδοσιακών εργαζομένων (διαδήλωση ενάντια στο ασφαλιστικό Γιαννίτση, ΕΑΣ πιο πριν κλπ) όπως επίσης και η δυναμική απείθαρχων νέων εργατών που εκφράστηκε εκτός παραδοσιακών καναλιών (μαθητικές καταλήψεις, Δεκέμβρης 2008 κλπ) αλλά και η επίμονη επανάληψη κάθε τόσο ταραχών και επεισοδίων. Ουσιαστικά όμως όλα αυτά καταδείκνυαν και τα όρια της αντίστασης ώστε να προετοιμαστεί η συντριπτική επίθεση.
40. Την ίδια περίοδο, οι μεγάλοι ρυθμοί ανάπτυξης δεν περιόρισαν ουσιαστικά το δημόσιο χρέος και αυτό υποδηλώνει και το αστήριχτο αντίστοιχων επιχειρημάτων σήμερα που ευαγγελίζονται ανάπτυξη για μείωση χρέους. Επιπλέον και η τότε ανάπτυξη βασίστηκε σε υποτιμημένους μετανάστες, απελευθέρωση ωραρίων, σαλαμοποίηση ασφαλιστικού, εθελοντές εργαζομένους, συμβασιούχους, προγράμματα τσάμπα εργασίας stage κλπ.ενώ συγχρόνως πολιτικά και ιδεολογικά διαμορφώθηκαν οι όροι της παράδοσης μέσω μικροαστισμού, life style, μικροαφεντικά με δούλους μετανάστες, καταναλωτισμού, φρενίτιδα χρηματιστηρίου,κατακερματισμού εργατικού δυναμικού κλπ
41.  Κατακερματισμός εργατικού δυναμικού: λόγω «πολιτικών» [πελατειακό κράτος, management, HR στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, κ.α.] και «παραγωγικών» [νέες τεχνολογίες, τριτογενοποίηση παραγωγής, υπεργολαβίες κ.α.] επιλογών, που βέβαια ουσιαστικά δεν διαχωρίζονται.

[:]

[:en]Η Συγκεντρωση Ειδων Α Αναγκης θα γινεται απο τις 5 εως 13 Σεπτεμβρη στην οδο Μ, Μερκουρη εναντι Πνευματικου κεντρου απο εθελοντες ωρες καταστηματων

Είδη ένδυσης:
Ρούχα (καθαρά και αξιοπρεπή, καλοκαιρινά-εποχικά ρούχα που να χρησιμεύουν σε κάποιον που ζει στο ύπαιθρο και που κάνει πολλά χιλιόμετρα με τα πόδια). Βοηθητικό θα είναι να χωρίσετε τα ρούχα που θέλετε να δώσετε ανά σετ σε ξεχωριστή σακούλα πχ: παντελόνι μπλούζα , να κλείσετε τη σακούλα κι απ’έξω να γράψετε τι είναι, για ποιο φύλο προορίζεται και το νούμερο πχ: αγόρι 2 ετών, παντελόνι μπλούζα, αν έχετε να προσθέσετε σε κάθε σετ κι ένα ζευγάρι κάλτσες, βρακάκι ή καπέλο, ακόμα καλύτερα).
Παπούτσια γυναικεία, ανδρικά, παιδικά
Κάλτσες γυναικείες, ανδρικές, παιδικές
Εσώρουχα γυναικεία, ανδρικά, παιδικά
Κονσέρβες εκτός από χοιρινό
Πάνες
Φάρμακα

Χρήσιμα προιόντα επίσης θα είναι οι μάρσιποι, για την μεταφορά των βρεφών, sleeping bags, υποστρώματα, στρώματα γυμναστικής για τον ύπνο στην ύπαιθρο.
Μωρομάντηλα, σερβιέτες, χαρτιά υγείας, κηραλοιφές, οδοντόκρεμες, οδοντόβουρτσες, σαπούνια κ.α.
Από φαρμακευτικά είδη, βρεφικά αναλγητικά, σιρόπια για το βήχα, αντιβιωτικά, κρέμες για συγκάματα, φυσιολογικό ορό κ.α.[:]

[:en]Από τη Δευτέρα και μετά, ΟΛΟΙ μαζί, δουλεύουμε για την Ελλάδα

Μαζί ο διευθύνων σύμβουλος Δ.Σ. Α.Ε. με τον ημιαπασχολούμενο που δεν μπορεί να πληρώσει το νοίκι.

Μαζί ο μεγαλοδημοσιογράφος με τον άνεργο.

Μαζί ο απεργός του Νεωρίου με τον εφοπλιστή μαικήνα

Γιατί χρειάζεται αραγή εθνικό μέτωπο και συνοχή για τη διαπραγμάτευση.

Για αυτό χρειάζεται να σβήσουμε τωρινές και παλιές μνήμες που σπάνε αυτή την εθνική συνοχή.

Γιατί σε αυτό τον «τόπο» είμαστε γεννημένοι στην οδό Ειρήνης

Γιατί  “Η προσευχή των Ελλήνων” αναφέρει πως είναι του Θεού όλα τα τέκνα

Όμως η πλάκα αυτή, σε κομβικό σημείο: στην είσοδο της Άνω Σύρου από τον Σαν Τζώρτζη, έχει νεκρούς μόνο “Στρατιώτες” όπως μας ενημερώνει και το http://www.katholikoskosmos.gr/index.php/archive/3-maincategory/30-ellines-katholikoi-pesontes

που πέσανε σε πολύ συγκεκριμένα σημεία (Βίτσι και Αραχοβούνι Αχαϊας 1947,1948).

Ο  όρος “Στρατιώτες” σημαίνει στρατιώτες του “Εθνικού Στρατού”, και όχι αντάρτες, ληστοσυμμορίτες κλπ. Άρα δεν είναι όλα τα τέκνα του θεού…όποιος Θεός κι αν είναι, των ορθοδόξων ή των καθολικών, των μουσουλμάνων ή των βουδιστών…Έστω και αν νεκροί από την Άνω Σύρο υπήρχαν από τη μία πλευρά. Έστω και αν είναι απλώς μία μνήμη από μία ακόμη ξεκληρισμένη οικογένεια.

Όμως  υπάρχει και κάποια άλλη πλάκα στο νησί που να αναφέρετε στους νεκρούς και της άλλης πλευράς; που πεθάνανε για την “λαοκρατία” και δεν πέσανε για την “ειρήνη”;

Έτσι και αλλιώς ορισμένοι δεν θέλουμε να ξεχνάμε, και δεν προτιμάμε ισοπεδωτικές συμφιλιώσεις και ισορροπίες που ισοπεδώνουν και εξισώνουν αντάρτες και καπετάνιους με τη Φρειδερίκη.

Προτιμάμε να θυμόμαστε και να ξεχωρίζουμε, χωρίς βέβαια να θεωρούμε πως ακόμα και οι συγκεκριμένοι νεκροί της πλάκας ή και πολλοί άλλοι από την πλευρά του “εθνικού στρατού” δεν ήταν στην τελική παρά θύματα της Φρειδερίκης, των Άγγλων και των φοβισμένων αφεντικών.

…Την ιστορία την γράφουν οι νικητές, αλλά  η συγγραφή της δεν τελειώνει ποτέ….

Αλλά πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα θυμούνται:

Παρίσι, Μεξικό, Βερολίνο, Βαρκελώνη, Σικάγο, Ισταμπούλ, Κάιρο, αλλά και Σύνταγμα, Πατησίων, πλατεία Βουδ, Μεσολογγίου, Λάρκο, ΕΛΠΕ, Πέραμα, Μανωλάδα, Έβρος, Μεσόγειος

Γιατί καμία Δευτέρα δεν θα μας φέρει Μαζί.

Και ευτυχώς, πρώτα από όλα, Εσείς μας το θυμίζετε.[:]

[:en]Μετατρέπουμε το δημοψήφισμα της κυβέρνησης σε ένα μεγάλο εργατικό – λαϊκό

 ΌΧΙ

στη συνέχιση της πολιτικής των μνημονίων

Η κυνική αντεργατική πολιτική Ε.Ε – ΔΝΤ και κεφαλαίου επιδιώκει τη συνέχιση των μνημονίων, της κοινωνικής εξαθλίωσης και της υποταγής του λαϊκού παράγοντα. Το “μένουμε Ευρώπη” των κυρίαρχων μεταφράζεται για το λαό μας σε κινεζοποίηση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, με συντάξεις των 360 ευρώ, με δουλειά μέχρι τα 67, με το 60% της νεολαίας στην ανεργία ή με μισθούς των 450 ευρώ, χωρίς κοινωνικό κράτος και εργασιακά δικαιώματα. Σε αυτόν τον κόσμο μας καλούν να πούμε ένα αυτοκτονικό ναι.

Η Ε.Ε, η ευρωζώνη και το ΔΝΤ αποκαλύπτουν σήμερα στον κάθε εργαζόμενο το πραγματικά, αποκρουστικό τους πρόσωπο: αποτελούν μηχανισμούς κοινωνικής εξαθλίωσης προς όφελος των τραπεζιτών, του πολυεθνικού κεφαλαίου και της εγχώριας αστικής τάξης. Οι πολιτικές δυνάμεις που συγκρότησαν τις κυβερνήσεις της προηγούμενης 5ετίας και οι διάφοροι ιδεολογικοί και πολιτικοί παραπόταμοί τους και υπέγραψαν τα μνημόνια που οδήγησαν στην κοινωνική καταστροφή και τώρα απαιτούν να υπογραφεί μια νέα απεχθής συμφωνία που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ολοσχερή κοινωνική καταστροφή τους εργαζόμενους και τη νέα γενιά.

Η κυβέρνηση από την άλλη, με το 47σέλιδο κείμενο και τις άλλες προτάσεις που έχει καταθέσει, προτείνει μια νέα συμφωνία-μνημόνιο που περιλαμβάνει  φορολεηλασία των εργαζομένων, χτύπημα των ταμείων και νέο ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό, ιδιωτικοποιήσεις, συνέχιση και παγίωση του μνημονιακού πλαισίου των προηγούμενων ετών. Εντάσσει το δημοψήφισμα στην πολιτική του “έντιμου συμβιβασμού” με τους δανειστές που οδηγεί αναπόφευκτα στην παγίδευση του κόσμου της εργασίας στο βάρβαρο πλαίσιο των μνημονιακών μέτρων και των μειωμένων κοινωνικών προσδοκιών και αναγκών.

Εμείς θεωρούμε ότι το ΌΧΙ πρέπει να είναι του λαού και των εργαζομένων, ένα ΌΧΙ που θα θέτει στο επίκεντρό του τις ανάγκες της εργαζόμενης πλειοψηφίας ώστε από την επόμενη Δευτέρα να μπορούμε να παλέψουμε με καλύτερους όρους για την ανατροπή της πολιτικής που οδηγεί στη φτώχεια, την ανεργία και την υποταγή. Ένα ΌΧΙ που δεν θα ενσωματώνεται στους ποικίλους κυβερνητικούς χειρισμούς, αλλά θα μένει πιστό στην αξιοπρέπεια των αγώνων μας και στην ανάγκη της ρήξης με την πολιτική της υποταγής και της εξαθλίωσης του λαού μας.

Στο φόβο που επιδιώκουν να καλλιεργήσουν οι κυρίαρχοι κύκλοι με τις ουρές στα σούπερ μάρκετ και τα ΑΤΜ, απαντάμε με την ελπίδα της αυτοοργάνωσης και της μαζικής πάλης. Η εισβολή του λαού στις εξελίξεις είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία ώστε το δημοψήφισμα να γίνει, πριν την Κυριακή, στους δρόμους, στις διαδηλώσεις και στις πλατείες. Για να εμποδίσει το “Κολωνάκι του Μένουμε Ευρώπη” να δημιουργήσει κλίμα φόβου και πανικού στο λαό με στόχο να κυριαρχήσει το ναι στους δολοφόνους και εκβιαστές της ΕΕ και το ΔΝΤ. Για να εμποδίσει την κυβέρνηση να μεταφράσει το ηρωικό και μαχητικό ΟΧΙ που χρειάζεται να πει ο λαός μας, σε συμφωνία με νέο μνημόνιο που θα βασίζεται στις μέχρι τώρα κατατεθειμένες προτάσεις της.

Λέμε ένα ξεκάθαρο ΌΧΙ :

• Στη συνέχιση της πολιτικής των Μνημονίων και την υποτίμησης του κόσμου της εργασίας. Εδώ και τώρα κατάργηση όλης της μνημονιακής νομοθεσίας.

• Στην αποπληρωμή του δυσβάσταχτου χρέους. Εδώ και τώρα διαγραφή του χρέους και παύση πληρωμών .

• Στην πολιτική της Ε.Ε και του Δ.Ν.Τ και σε κάθε συμφωνία, δανειακή σύμβαση, μνημόνιο λιτότητας (σχέδιο δανειστών, κυβερνητικές προτάσεις).

• Στην πολιτική της μόνιμης επιτήρησης και στην υπονόμευση της λαϊκής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας.

Σε αυτή την κατεύθυνση τα σωματεία και οι σύλλογοι που υπογράφουν αυτή την ανακοίνωση και το Συντονιστικό Σωματείων και Εργαζομένων στις Κυκλάδες καλούν :

1. Τη Δευτέρα 29 Ιούνη, στις 8 το απόγευμα, στο 4ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, όλα τα σωματεία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, τους ηρωικούς απεργούς του Νεωρίου, όλους τους εργαζομένους και τη νεολαία σε συντονισμό της πολιτικής μας παρέμβασης.

2. Την Τρίτη 30 Ιούνη σε πανεργατικό – πανσυριανό συλλαλητήριο, στις 19:30, με σημείο συγκέντρωσης το ΙΚΑ-ΝΕΩΡΙΟ.

ΟΥΤΕ Δ.Ν.Τ. ΟΥΤΕ ΚΑΙ Ε.Ε., ΠΑΡΕ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΛΑΕ!

 [:]