[:en]Έκανα την αίτηση. Πολύ απλό. Είσαι πλέον ηλεκτρονικά φακελωμένη/ος. Με το πάτημα ενός κουμπιού ξέρουν πόσο καιρό είσαι άνεργη/ος, ότι είχες μηδενικό εισόδημα πέρσι, που μένεις, τα πάντα. «Η ασφάλεια ξέρει τη μάρκα απ’ βρακιά μου».

Έκανα την αίτηση. Καθόλου απλό. Γιατί δεν θέλω να πάω αλλά δεν έχω καν επιλογή. Το αστείο είναι ότι χτες που μιλούσα με τη φίλη μου στο τηλέφωνο, έλεγα το ακριβώς αντίθετο. Ο σύντροφος της, δυο χρόνια τώρα άνεργος, βρήκε μια δουλειά με ωράριο 16:00 με 23:00, δουλειά και τα σκ, χωρίς ποτέ ρεπό, για 600€. Δεν δέχτηκε και στην απόφαση του βάρυνε το ότι η φίλη μου και σύντροφος του σχολάει στις 16:00 και κοιμάται στις 23:00. Δεν θα συναντιόντουσαν και θα αφήναν γράμματα ή ηχογραφημένα μηνύματα σαν τον Βέγγο και την Μαντζουράνη στην ταινία «Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι». «Καλά έκανε», είπα στην φίλη μου, «διαλέγουμε και εμείς, όχι μόνο εκείνοι (οι εργοδότες)». Και να σου η διάψευση. Τα 5μηνα. Σαν να κάνεις πρακτική μετά από 20 χρόνια.

Ο πενταμηνίτης φέρει την ντροπή όλης της ελληνικής εργατικής τάξης. Και ο voucherας. Πληρώνουν για όσα χάσαμε όλοι. Το σκυμμένο τους κεφάλι και η δίχως επιλογή εργασία είναι ήττα όλων μας. Είναι η ξεφτίλα του θεσμού, του δημάρχου, του περιφερειάρχη, των διευθυντάδων εδώ και εκεί. Οι πενταμηνίτες είναι δοκιμασία για τους συναδέλφους τους. Η στάση απέναντι τους φανερώνει τις βαθύτερες αντιλήψεις και φοβίες τους. Οι πενταμηνίτες είναι άνεργοι δίχως επιλογή. Γιατί τελικά όσο καιρό κι αν απέφυγες αυτές τις εξαθλιωτικές συμβάσεις, όσο κι αν προσπαθείς, αν δεν έχεις βοήθεια, αν δεν έχει η οικογένεια «λίπος» να σε θρέψει, θα συρθείς…. στα 5μηνα…[:]