[:en]Τι συμβαίνει; Τα τραγούδια που ακούμε στο ραδιόφωνο

μας αφορούν ολοένα και πιο σπάνια.

Μήπως έχουμε γίνει ανίκανοι να νιώσουμε τα τραγούδια

των ανθρώπων;

Ή μήπως η ανθρωπότητα η ίδια έχει ξεφτίσει

και τα τραγούδια της δεν αφορούν πια κανέναν

εκτός από μερικούς ηλίθιους;

Κι αν η ανθρωπότητα είναι αυτό το 98,5% που τραγου-

δάει,

αποκρίνεται, μιλάει, κάνει σχέδια, ψευτοαγαπάει,

ψευτομισεί, μηχανοκίνητη ανοησία

με ψεύτικη νοσταλγία κάποιου ξεχασμένου κήπου,

τι απέγινε ο ανθρωπιστής;

και τι συμβαίνει με το ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ;

Το απάνθρωπο είναι ασφαλώς αντιπαθητικό – συμ-

φωνώ,

μα πόσο ανθρώπινο μπορεί να είναι το αντίθετο του;

χωρίς να νοθέψει ακριβώς αυτό το ανθρώπινο;

Ας ελπίσουμε ότι το ανοιχτό μέλλον θα μπορέσει (μα

πως;), να γίνει

το ακριβώς αντίθετο των εκατομμυρίων τόννων τρινι-

τροτολούλης

της συμπυκνωμένης άρνησης, και

ΠΟΥ είναι το τραγούδι που λέει γι αυτό;

Ακούγοντας το ραδιόφωνο, να τι σκέφτεται ο δυστυχής

φιλόσοφος, έχοντας φάει το αυγό του,

έχοντας πιει τον καφέ, έχοντας ψάξει μάταια

ένα μολύβι που όντως να γράφει,

αφού έκανε βόλτες χτες βράδυ χωρίς να διασκεδάσει

εκεί που ο κόσμος διασκεδάζει,

εξακολουθώντας (εν ονόματι ενός ιδεώδους ολοένα πιο

απειλητικού, ειλικρινούς, πεισματικού και ηλίθιου)

να είναι πάντα ο ΧΑΛΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ, εν ονόματι

της χαράς, λέει (μα κανένας δεν πιστεύει

πια

πως δεν είναι απλώς ένας κακός, ένας

ασκητής, ένας ανίκανος, ή έστω ένας μισογύνης,

ένας μέλλων αυτόχειρ, ένας τρελλός, ή ακόμη

κάποιος που σας σιχαίνεται)

ΚΙ ΑΥΤΗ ΠΑΛΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ!!!

Γιώργος Β. Μακρής

(στο «Γραπτά Γιώργου Β. Μακρή», εκδ. Εστία)

[:]