τώρα είναι μια ώρα δράσης

δεν είναι εύκολο στην ομαλή ροή των πραγμάτων να αλλάξεις τις δομές, θέλεις μια χαραμάδα κενού για να αρχίσεις να γεμίζεις μέσα, να αλλάζεις την ροή των πραγμάτων

και τώρα;

τώρα έχουμε μπροστά μας μια χαράδρα που όλο μεγαλώνει και αντί να δούμε το κενό, την ευκαιρία, τί θα κάνουμε; θα προσπαθούμε με χάρτινα νήματα να ξαναενώσουμε το κενό; γιατί;

για να παραμείνουμε ο καθένας στο διαμερισματάκι του; για να ξαναβρούμε τη μοναξιά μας; την καταναλωτική μας δύναμη; τους φόβους μας;

δεν είμαι άνεργη, έχω δουλειά σπίτι, αυτοκίνητο, βιοπορίζομαι, το βγάζω πέρα καλά…όμως δεν έχω τη ζωή που θέλω μαζί με άλλους, δεν θέλω αυτό τον κόσμο στον οποίο ζω και θέλω να τον αλλάξουμε μαζί και να τον ευχαριστηθούμε μαζί…

νιώθω πιο έτοιμη από ποτέ να “θυσιάσω” την ασφάλειά μου, την άνεσή μου, την με οποιαδήποτε τρόπο ήσυχη ζωούλα μου, μάλλον δεν νοιώθω ότι μπορώ να την “θυσιάσω” θέλω να απαλλαγώ από αυτή…

όμως ένα πράγμα…μόνη μου δεν μπορώ και δεν είναι αδυναμία, μόνη μου δεν θέλω γιατί δεν γίνεται…αυτά τα πράγματα δεν είναι μοναχικά…

και για να μην μείνω μόνο στην ανάγκη…

να σταματήσουμε να μπλοκάρουμε αυτή τη διαδικασία με μπλοκάρισμα της παραγωγικής διαδικασίας (από τα κάτω δεν περιμένω να κηρύξουν απεργία διαρκείας καμιά γσεε και αδεδύ); με κλείσιμο δρόμων; με καταλήψεις δημοσίων χώρων κρατικών κτηρίων;…

να αυτοοργανωθούμε να βρεθούμε και να δούμε ποιες είναι ανάγκες μας, όχι μόνο οι βιοποριστικές αλλά και οι βασικές μας ανάγκες του πώς θέλουμε να ζήσουμε, τί κοινωνικές σχέσεις θέλουμε; να αποφασίσουμε και να διεκδικήσουμε τον χώρο και τον χρόνο να ζήσουμε όπως θέλουμε

στο Κομπάνι βρέθηκαν στο κενό για να αρχίσουν να χτίζουν τις σχέσεις που έχουν τώρα

δεν φοβάμαι το κενό, δεν φοβάμαι μην χάσω το τυράκι μου, φοβάμαι όμως μη δεν συναντηθούμε…

να βρεθούμε λοιπόν; ακούει κανείς;

δεν θα πω ή τώρα ή ποτέ κάθε ώρα είναι τώρα…όμως θέλω να πούμε ΤΩΡΑ