[:en]προσπαθώ να συντάξω ένα κείμενο, αλλά πώς αφού και οι σκέψεις περνούν η μια μετά την άλλη…
οι τελευταίες εξελίξεις στην κεντρική πολιτική σκηνή έχουν αναδείξει αρκετά την υπάρχουσα πραγματική πολιτική και κοινωνική κατάσταση, την πολιτική της καθημερινότητας και των σχέσεων….πολύς φόβος, πολύς ατομικισμός, πολύ εκμετάλλευση, πολύ μαυρίλα….
ξεκίνησα για να γράψω αυτά που με έχουν εξοργίσει…όμως έχω ανάγκη, πραγματική ανάγκη για κάτι θετικό, για πολλά θετικά… για αναζήτηση της χαράς της ύπαρξης…και αυτό μόνο στην συντροφιά το βρίσκεις…..θέλω να μοιραστούμε τέτοια πράγματα….αν κάποιος διαβάζει παρακαλώ ας μοιραστούμε…
ξεκινώ με κάποια που γνώρισα μαζί με συντρόφους (ναι θα την χρησιμοποιήσω τώρα αυτή τη λέξη…) και τους ευχαριστώ
Εντουάρντο να΄σαι καλά όπου και αν βρίσκεσαι…:-)
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=quAhaHw8o-E[/youtube]
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Frn50DFxM3U[/youtube] (πατήστε στους υπότιτλους για να εμφανιστούν)
από την αγαπημένη Ursula Le Quin και τον “Αναρχικό των δύο κόσμων”
“Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές.
Κι έτσι θα ‘χαμε δικαιοσύνη. Έτσι, εμείς που βγάζουμε πάντα το φίδι απ’ τη τρύπα για τους άλλους, θα μπορούμε επιτέλους να σκεφτούμε και τον εαυτό μας.
Να κτίζουμε σπίτια που να ανήκουν σε μας… να ζούμε μια ζωή που θά ‘ναι ολότελα δική μας. Να ζούμε σαν ολοκληρωμένοι άνθρωποι τέλος πάντων. Να ζούμε σ’ ένα κόσμο που η επιθυμία σου να γελάσεις, ξεσπά από μέσα σου σαν γιορτή, η επιθυμία να παίξεις και να γιορτάσεις… κι επιτέλους να κάνεις μια δουλειά που να σ’ ευχαριστεί… σαν κανονικοί άνθρωποι κι όχι σαν ζώα που ζούνε και υπάρχουνε χωρίς χαρά και φαντασία.”
Ντάριο Φο
ας μην φοβόμαστε…ούτως ή άλλως στα παράλληλα σύμπαντα δεν υπάρχει θάνατος …ας διατηρήσουμε την ενέργεια μας καθαρή…
κάποιοι φοβούνται τα συσσίτια…τουλάχιστον τότε θα είμαστε συν-τροφοι…(ελπίζω…)
θέλω να πώ πόσο χαίρομαι για τους ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμαστε…ευχαριστώ
στην προσπάθεια και γω….
αύρα[:]
Η φωτογραφία είναι από γλέντι στο πάρκο gezi στην Κωνσταντινούπολη…νικώντας τον φόβο