[:en]

Όποτε γυρνάει από συνέντευξη καταλήγει θυμωμένη με τον εαυτό της. Που δεν τους τα ‘χωσε, που δεν τους έβρισε κι έφυγε κουβαλώντας όλη τους την απαξίωση. Για θέση γραμματέα στην εφημερίδα «επενδυτής» και ο τύπος στην συνέντευξη της είπε «δεν είναι λίγο αργά για καριέρα στα 35 σου;». Τι να απαντήσεις σε αυτό; Ποια καριέρα ρε μοδάτε, δουλειά ψάχνω; Τι να του πεις που απολαμβάνει την εξουσία του σαν στέμμα; Ότι στα μάτια σου είναι γυμνός; Ότι βλέπεις όλη του τη ζωή στα rayban γυαλιά του; Τι να πεις σε όλους αυτούς που νιώθουν εκλεχτοί επειδή επιλέγονται να επιλέγουν; Κι αν το έχουν σπουδάσει κιόλας, human resources, ανθρώπινο δυναμικό κλπ, εκεί πέφτεις σε σαδιστές που ενώ σε έχουν απορρίψει με την πρώτη ματιά σε κρατάνε μία και μιάμιση ώρα, μόνο και μόνο για να εμπεδώσουν το master τους στο Λονδίνο και να αυτοικανοποιηθούν. Τα αφεντικά δε, με χειρότερους τους γιους και τις κόρες τους, έχουν το γνήσιο θράσος. Δεν έχει σημασία αν είναι αφεντικά σε mini market ή σε mall, ομοίως σου δείχνουν απ’ τη συνέντευξη ότι σε θεωρούν ιδιοκτησία τους με ερωτήσεις του τύπου: «Έχεις σχέση; Πώς και έτσι (αν δεν έχεις); Πολλά χρόνια (αν έχεις); Παιδιά; Έχεις αυτοκίνητο;»

Εδώ στην Σύρο το ερώτημα είναι ένα αλλά βαθύτατο υπαρξιακό.

• «Τι είσαι εσύ;»
• Τι εννοείται;
• Είσαι Συριανή;
• Όχι
• Είσαι φοιτήτρια;
• Όχι

Άμα τους έχεις ξαφνιάσει έτσι, ξέρεις ποια θα ‘ναι η συνέχεια.  Σου λένε ότι θα σε πάρουν τηλέφωνο «αν είναι» και το σημειώνουν τυπικά σε ένα χαρτάκι.

Μια μέρα θα απαντήσεις σε κάποιο απ’ αυτά τα ανθρωπάκια. Εύχομαι σύντομα. Κι όταν το κάνεις θα νιώσεις καλά και θα το συνεχίσεις, μέχρι να συναντήσεις σε κάποια συνέντευξη το σεβασμό και την ευγένεια που σου αξίζουν. Κι εγώ όσο γράφω αυτό το κείμενο σκέφτομαι ότι την επόμενη φορά που θα με ρωτήσουν «τι είσαι εσύ;», θα τους πω «γλάρος». Έτσι.[:]