[:en]Ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας ενάντια στις Διώξεις για τη δίκη που αναβλήθηκε[:]

Gallery

This gallery contains 1 photo.

[:en]Η δίκη των έντεκα διωκόμενων συμπολιτών μας, για τα γεγονότα εξ αιτίας της επίσκεψης του Γ. Παπανδρέου στη Σύρο το Μάρτιο του 2011, που ήταν προγραμματισμένη να πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα, 7 Μαρτίου 2016, αναβλήθηκε για τις 7 Νοεμβρίου 2016. Το … Continue reading

[:en]Σημειώσεις περί χρέους και κρίσης[:]

[:en] 

Σημειώσεις περί χρέους και κρίσης

  1. Όποιος μιλάει για δημόσιο χρέος, χωρίς να αναφέρεται στην υποτίμηση/καταστροφή/πειθάρχηση της εργατικής τάξης, φέρει ένα πτώμα στο στόμα του
  2. Η κρίση είναι : κρίση υπερπαραγωγής κεφαλαίου. Το κεφάλαιο είναι κοινωνική σχέση, όχι απλώς φράγκα. Η σχέση μεταξύ εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενου. Όταν αυτή η σχέση είναι σε κρίση, σημαίνει πως ένα μέρος της δεν εμπιστεύεται, δεν νομιμοποιεί το άλλο, τουλάχιστον όπως το έκανε.
  3. Το κεφάλαιο έχει παραγωγή που δεν απορροφάται. Έχει βγάλει στην κυκλοφορία εμπορεύματα που δεν πωλούνται. Η κρίση έρχεται να εξυγιάνει με φωτιά και τσεκούρι ότι δεν πωλείται, ότι δεν αποδίδει κέρδος.stelios-faitakis_lets-define-intelligence_2011
  4. Ο καπιταλιστής δεν επενδύει, γιατί δεν περιμένει το κέρδος που θα ήθελε. Το κέρδος που θα ήθελε δεν έρχεται γιατί η σχέση του με τον εργάτη αμφισβητείται, και ο τελευταίος αμφισβητεί τη σχέση εκμετάλλευσης (βλ.σημ.2)
  5. Οι σχέσεις εργασίας – κεφαλαίου που αμφισβητούνται, τοποθετούνται στην ευρύτερη παραγωγή και συνεπώς έχουν να κάνουν και με αναπαραγωγή σχέσεων πχ. από οικογένεια μέχρι εκπαίδευση, αλλά ακόμα και με μοντέλα αστικοποίησης, πόλης αλλά και ιδεολογικά (καταναλωτισμός, μικροαστικοποίηση κλπ), και διαχείριση / μετακίνηση πληθυσμών (μετανάστες)
  6. Η κρίση σημαίνει ότι ο καπιταλιστής προτιμάει αντί να επενδύει στην παραγωγή με εργάτες απείθαρχους, να στέλνει την παραγωγή σε μέρη με εργάτες / να φέρνει εργάτες / που θεωρεί πειθαρχημένους, τη συγκεκριμένη περίοδο τουλάχιστον, και που δίνουν μεγαλύτερο κέρδος. Να επενδύει επίσης σε χρηματιστηριακά προϊόντα που κερδοφορούν με προβολή επένδυσης στο μέλλον και στο σίγουρο δημόσιο χρέος που αυξάνεται (επενδύσεις προσέλκυσης επενδυτών, μείωση φορολογίας κερδών, απορρόφηση επενδυτικών κινδύνων, αποτυχιών από τον ιδιωτικό τομέα, ανάληψη μη-κερδοφόρων τη συγκεκριμένη στιγμή παραγωγικών/αναπαραγωγικών τομέων απαραίτητων για τη ευρύτερη κυκλοφορία/συσσώρευση κεφαλαίου, ανεξαρτητοποίηση [βλ. λειτουργία με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια] κεντρικών τραπεζών που αυξάνει το κόστος δανεισμού), αλλά και στο ιδιωτικό χρέος που δεσμεύει εργαζόμενους και τις συμπεριφορές τους.
  7. Η ροή του κεφαλαίου επιταχύνεται όλο και περισσότερο. Το κράτος δεν μπορεί να ελέγξει αυτή τη ροή. Η ποιμαντική εξουσία που είχε  με το κράτος πρόνοιας, ως απόρροια του ελέγχου των ροών του κεφαλαίου, αντικαθίσταται από κυριαρχική εξουσία που δεν διασφαλίζει τίποτα πλέον στον πληθυσμό αλλά αντιθέτως απαιτεί από αυτόν την ίδια τη ζωή του σαν εγγύηση. Παράδειγμα οι μετανάστες και πρόσφυγες και η μεταχείρισή τους ως τρομοκράτηση των ίδιων αλλά και των ντόπιων (υπενθύμιση της ευαλωτότητας ακόμα και των ντόπιων).
  8. Η ροή κεφαλαίων διαχειρίζεται από το τμήμα του κεφαλαίου (χρηματοπιστωτικό) που έχει εδώ και πολλές δεκαετίες την ηγεμονία πάνω σε άλλα τμήματα (βιομηχανικό, εμπορικό κλπ) και εκφράζει συλλογικά και καλύτερα τα συμφέροντα όλου του κεφαλαίου. Ο διαχωρισμός των τμημάτων είναι τεχνητός και σχηματικός καθώς π.χ. μεγάλοι όμιλοι κατασκευαστικοί, εφοπλιστικοί κλπ κατέχουν μεγάλα μερίδια χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Αυτό που έχει σημασία είναι η ηγεμονία της λογικής του χρέους, της πίστωσης ως βασική παραγωγική επιλογή.
  9. Η κρίση σημαίνει απαξίωση/καταστροφή παραγωγής. Είτε νεκρής εργασίας (εμπορεύματα), είτε ζωντανής εργασίας (εργατική δύναμη). Η καταστροφή αυτή μπορεί να πάρει τη μορφή πολέμου, ανεργίας κλπ (βλ.σημ.3)
  10. Η ανάπτυξη/μεγέθυνση μεταπολεμικά του 50-60 (και από άποψης ταξικής πάλης αποτέλεσμα του ωκεανού αίματος του Β’ Παγκ. Πολέμου και της άνθησης του αντιναζιστικού αντάρτικου με σαφείς τάσης ανατροπής), είναι εξαιρετικά σπάνια, αντίστοιχοι ρυθμοί οικονομικής μεγέθυνσης έχουν παρατηρηθεί ίσως μόνο στον ύστερο μεσαίωνα.
  11. Το κοινωνικό συμβόλαιο στη Δύση που πρόσφερε μερίδιο κατανάλωσης στην εργασία δεν μπορεί να επεκταθεί στον υπόλοιπο κόσμο, και αναιρείται ακόμα και στον πρώτο κόσμο από 70’-80’
  12. Η σημερινή κρίση είναι συνέχεια της κρίσης του ’73. Από το ’73 και μετά είτε μέσω νέων τεχνολογιών είτε επέκτασης (ανατολική ευρώπη, ασία κλπ) , είτε μέσω κερδοσκοπίας ακινήτων, είτε μέσω ξεζουμίσματος μεταναστευτικών ροών,υπάρχουν μόνο μικρά διαλείμματα σε αυτή την κρίση. Οφείλουμε να μιλάμε για διαρκή κρίση όσο και τα μοντέλα εξουσίας απονομιμοποιούνται και επιδιώκουν στυγνή επιβολή (βλ.σημ.2, σημ.7)
  13. Η κρίση έρχεται με την υπονόμευση της σχέσης εργασίας/κεφαλαίου από κινήματα σε ολόκληρο τον κόσμο δεκαετίες 60-70 και ως απάντηση του κεφαλαίου σε αυτά
  14. Η κρίση έρχεται μαζί και με την πετρελαϊκή κρίση, αύξηση τιμών από τον ΟΠΕΚ, (υπονόμευση σχέσης αποικιοκρατίας – ως ένα σημείο – αντίστοιχη με την υπονόμευση της σχέσης νεκρής/ζωντανής εργασίας (βλ.σημ.2,7,13),  και με κλασσική κερδοσκοπία ακινήτων.
  15. Μέχρι και τις αρχές του ’70 και για ορισμένες χώρες ακόμα και πιο μετά, υπάρχει μεγάλη προσφορά κεφαλαίου, πετροδολάρια.
  16. Το δολάριο είναι το γενικό ισοδύναμο / νόμισμα για την ανταλλαγή της ενέργειας (πετρέλαιο). Οι ΗΠΑ στα τέλη του 50 φτάνουν στο αξεπέραστο σημείο, η οικονομία τους να αγγίζει το 50% της παγκόσμιας παραγωγής. Άρα επιβάλλεται το δολάριο.Με την αύξηση των τιμών του πετρελαίου κυκλοφορούν ευρέως στα πετρελαιοπαραγωγά κράτη αλλά και σε όλο τον κόσμο τα πετροδολάρια, αλλά και πριν από το «πραξικόπημα» του ΟΠΕΚ (βλ.σημ.14), αρχίζει ήδη η εμφάνιση των δολαρίων εκτός ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ και λόγω της μεγάλης αύξησης κυκλοφορίας δολαρίου εκτός χώρας καταργούν τη σύνδεση του δολαρίου με το χρυσό. Ακολουθούν παγκοσμίως όλα τα κράτη.
  17. Τα μη πετρελαιοπαραγωγά κράτη δανείζονται με μεγάλο επιτόκιο για να ανταποκριθούν στις αυξημένες τιμές πετρελαίου. Τα κράτη επίσης μπαίνουν σε κούρσα ανταγωνισμού εκβιομηχάνισης με εξαγωγικό/ανταγωνιστικό προσανατολισμό. Φιλοδοξία η οικονομική μεγέθυνση τύπου Δ.Ευρώπης, Β.Αμερικής, Ιαπωνίας.
  18. Οι φιλοδοξίες οικονομικής απογείωσης δεν υλοποιούνται. Η διαφθορά, οι εσωτερικές αντιφάσεις κλπ είναι το κερασάκι στην τούρτα. Η θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας / ιμπεριαλισμό καθορίζει και το μέλλον της κάθε χώρας. Η αποικιοκρατική κληρονομιά είναι πάντα παρούσα.
  19. Οι τιμές των πρώτων υλών, βασικά εξαγωγικά εμπορεύματα των χρεωμένων κρατών από το 80 μειώνονται τραγικά. Για την εξυπηρέτηση των δανείων μπαίνουν σε ένα φαύλο κύκλο συνεχών δανείων.
  20. Ο πυρήνας των καπιταλιστικών χωρών με τις επιδοτήσεις των αγροτικών προϊόντων και τις μεγάλες οικονομίες κλίμακας που εφαρμόζουν , και την προστασία/δασμούς ακόμα και στα βιομηχανικά εμπορεύματα τους ενίσχυσαν την παραγωγή τους και ύψωσαν ένα τείχος για τα προϊόντα των υπερχρεωμένων χωρών που με αυτά έλπιζαν πως θα ξεχρεώσουν οι τελευταίες. Συγχρόνως ζητάνε ανοιχτά σύνορα και ελεύθερο εμπόριο για τα εμπορεύματά τους, κάτι που επιβάλλεται και με τη βία.
  21. Οι υπερχρεωμένες χώρες του Νότου έχουν ακόμη ανάγκη εμπορεύματα του καπιταλιστικού πυρήνα (νέες τεχνολογίες, ιατρικά είδη κλπ). Επίσης οι εξαγωγές των πρώτων υλών τους παραμένουν προς το Βορά. Δεν μπορούν εύκολα να σπάσουν τα δεσμά του χρέους.
  22. Μετά από δεκαετίες μέτρων λιτότητας και καταστροφής από ΔΝΤ κλπ. οι δείκτες του χρέους στον Γ’ κόσμο βελτιώθηκαν, οι ίδιες οι χώρες ισοπεδώθηκαν.
  23. Στη Λατινική Αμερική κινήματα και αντιστάσεις μετά από δεκαετίες καπιταλιστικής επέλασης (Ζαπατίστας, Οαξάκα, MST, πόλεμος του Νερού, Βενεζουέλα, Αρτζεντινάζο, διαγραφή χρέους Ισημερινού κλπ.) είχαν επιπτώσεις και στη μείωση του δημόσιου χρέους.
  24. Τα κέντρα του καπιταλισμού μεταφέρονται ιστορικά από τις πόλεις Β.Ιταλίας στην Ολλανδία, στην Αγγλία, στις ΗΠΑ, αύριο/σήμερα στην Ασία? Η τάση για την απώλεια του κέντρου από ΗΠΑ/Ευρώπη δεν είναι ξεκάθαρη, δεν κάνουμε τους προφήτες, αλλά: η άνοδος της Κίνας, η πτώση των ΗΠΑ σε σχέση με δεκαετία 50, το μήνυμα από την ήττα στο Βιετνάμ, η «κουρασμένη Ευρώπη», η στάσιμη βέβαια Ιαπωνία της οποίας η θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας δεν είναι νέα, αλλά σε συνδυασμό με τους οικονομικούς [πρώην(?)] δορυφόρους της στην Νοτιοανατολική Ασία – έστω και μετά την κρίση 1997, οι BRICS έστω και μυθοποιημένοι(κρίση Ρωσίας 1998, Βραζιλίας 1997, κρίση 2008, τους οδήγησε σε διάψευση ρυθμών μεγέθυνσης),όλα αυτά δημιουργούν μία νέα γεωγραφία. Αυτή η μετατόπιση του κέντρου του καπιταλισμού δεν διαψεύδει την αυστηρή αποικιοκρατική κληρονομιά (σημ.18) που εμποδίζει την άνοδο κρατών στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, αλλά μάλλον τη συμπληρώνει.
  25. Ο σημερινός Α’ κόσμος με την άνοδο της Ασίας(?) και τις μεταφορές επενδύσεων εκεί, προχωράει σε πραγματική μείωση οικονομικής μεγέθυνσης και ανόδου χρέους.
  26. Το χρέος και δημόσιο και ιδιωτικό στον Α’ αυξάνει ως προβολή στην παραγωγή του μέλλοντος (κλασσική περίπτωση σχεδόν σε όλες τις κρίσεις η φούσκα των ακινήτων και της γαιοπροσόδου), αφού η τωρινή παραγωγή στη Δύση μειώνεται, λόγω υπερπαραγωγής και κρίσης και αποεπένδυσης και επένδυσης σε χρηματιστικά προϊόντα (βλ.σημ.6). Οι μειώσεις στου μισθούς,(άμεσους και έμεσους/κοινωνικές υπηρεσίες) οδηγούν σε αύξηση του ιδιωτικού χρέους των μισθωτών. Τα δάνεια οδηγούν στην υποθήκευση των εργαζομένων, των οποίων δεν ελέγχεται μόνο το παρόν τους στην εργασία και στην κατανάλωση/αναπαραγωγή εργατικής δύναμης αλλά και το μέλλον τους σε όλες τις εκφάνσεις με συνέπεια την πλήρη πειθάρχηση της εργατικής τους δύναμης (βλ.σημ.1)
  27. Αύξηση δημόσιου χρέους στη Δύση: μείωση φορολογίας κεφαλαίου, δημιουργία όρων προσέλκυσης επενδύσεων (δημόσιες επενδύσεις, υποδομές, επιδότητηση κεφαλαίου ουσιαστικά κλπ) που όμως με τη συνεχή φυγή/ροή κεφαλαίων δεν αποδίδουν. Μη δυνατότητα δραστικής μείωσης (συνολικού) κόστους κοινωνικού κράτους : αύξηση συνταξιούχων, ανέργων. Συνέχιση πολεμικών δαπανών ως βασικός όρος ιμπεριαλισμού και Α’ κόσμου. Αύξηση κόστους ασφάλειας ως συντελεστή παραγωγής και στο εσωτερικό κάθε κοινωνίας: κράτος καταστολής (αστυνομία/security κλπ) Ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών, κρατικοποίηση ιδιωτικών απωλειών. Η επιμονή (μέχρι πρόσφατα) στο σκληρό νόμισμα – νομισματικός πόλεμος – από πλευράς Ε.Ε. σημαίνει ότι ο πληθωρισμός ως και μορφή κοινωνικοποίησης απωλειών ιδιωτικών επενδύσεων (δεκ.’70)αντικαθίσταται από την αύξηση δημόσιου χρέους. Ανεξαρτητοποίηση κεντρικών τραπεζών (βλ. ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια: λειτουργία τους ως εμπορικές τράπεζες και όχι πιστωτικά εργαλεία). Κερδοσκοπία ακινήτων. Κρίση ρευστότητας (επενδυτές δεν περιμένουν μεγάλες αποδόσεις και προτιμάνε βραχυχρόνιες, συνεχή ροή κεφαλαίων με μεγάλο ρίσκο, είτε σε νέες γεωγραφικές αγορές είτε σε νέες οικονομικές (χρηματιστήριο και παράγωγά του, και αντίστοιχη κατάρευση τραπεζών/δανείων/σύνθετων χρηματιστηριακών προϊόντων)(βλ.σημ.6). Με τον ανταγωνισμό στο έπακρο, την συγκέντρωση κεφαλαίου και τις «περιφράξεις», την συνεχή συσσώρευση , είναι φανερό πως σε περίοδο κρίσης το ζητούμενο δεν είναι η δημιουργία «πιάτσας», ώστε να υπάρχει μερίδιο για όλους, αλλά το πώς θα επιβιώσουν ορισμένοι πατώντας πάνω σε άλλους. Συνεπώς και η μείωση π.χ. της εσωτερικής κατανάλωσης δεν αφορά τα κέρδη των λίγων. Φτάνουμε στο σημείο που ο νεοφιλελευθερισμός ως ιδεολογία για την ανοιχτή επιχειρηματικότητα για τον καθένα έχει πλέον ενταφιαστεί. Αναφερόμαστε στον μετα-νεοφιλελευθερισμό μάλλον που ο καθένας ελπίζει να μην του τύχει το χειρότερο που συμβαίνει στον γείτονά του και η μόνη δυνατότητα πολιτικής που απομένει είναι αυτή της καταστολής.
  28. Η συγκριτική άνοδος ορισμένων οικονομιών Β’, Γ΄Κόσμου με την παράλληλη υποχώρηση Α’ κόσμου σημαίνει ότι όταν οι εργάτες εκεί κερδίζουν έστω και μισό πιάτο ρύζι, ή δημιουργούνται ίχνη μεσαίας τάξης, οι επενδυτές γυρνάνε πίσω στον Α’ κόσμο να σβήσουν αυτή την απώλεια κερδών τους και να επιβάλουν νέες μειώσεις στους εργάτες της Δύσης και αύξηση των χρεών δημόσιων και ιδιωτικών σε αυτές τις χώρες. Ας θυμηθούμε επίσης ότι το δημόσιο χρέος του Γ’ κόσμου έχει μειωθεί (βλ.σημ.22,23) και τα κοράκια ψάχνουν νέα πτώματα
  29. Ο αδύνατος(?) κρίκος του Α’ κόσμου την πληρώνει περισσότερο, παράδειγμα ευρωπαϊκός νότος.
  30. H ελληνική αστική τάξη, όπως και αντίστοιχες άλλες με την ανάλογη θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, λειτουργεί ως ιμπεριαλιστής π.χ. στα βαλκάνια, κατά μία έννοια αδύνατη στο παιγνίδι στην Δ.Ευρώπη και Αμερική, αποεδαφικοποιημένη και λόγω εφοπλιστικού κεφαλαίου, και βασικά στα δύσκολα (ίδρυση ελληνικού κράτους, εμφύλιος) πάντα έχει δεχθεί τη στήριξη των μεγάλων δυνάμεων. Επίσης ως μέρος των νικήτων του ψυχρού πολέμου λαφυραγώγησε τους βαλκάνιους (επενδύσεις, μετανάστες) και έχει ως βασική επιλογή να είναι στην ομάδα των ισχυρών με κάθε τίμημα, γνωρίζοντας ότι το πρόβλημα δεν είναι να πέσει λίγες θέσεις στον παγκόσμιο ανταγωνισμό αλλά η έξοδος από το club των ισχυρών σημαίνει βαθιά υποχώρηση και απρόβλεπτες κοινωνικές αντιστάσεις. Έτσι και η επιλογή του ευρώ είναι βασικής στρατηγικής για την ελληνική αστική τάξη. Η ελληνική αστική τάξη και ο καπιταλισμός της είναι διεθνοποιημένος πολλά χρόνια πριν (βλ. ελληνική εμπορική/επιχειρηματική διασπορά και η πολιτική του κράτους να κατακτήσει τα εδάφη που κατοικούσε[βαλκανικοί πόλεμοι/μικρασιατική εκστρατεία], επίσης ακόμα και η σημερινή βαριά βιομηχανία της, η ναυτιλία και ο τουρισμός αποτελούν τους πλέον διεθνοποιημένους τομείς παγκοσμίως που επηρεάζονται athens.plutosL1020069sάμεσα π.χ. από νομισματικές διακυμάνσεις, τιμές ενέργειας, κύκλους κρίσης, άρα η επιλογή για ένταξη στο διεθνή οργανισμό της Ε.Ε. και η υιοθέτηση του Ευρώ καλύπτουν άμεσα τα συμφέροντα αυτά, και δεν έχουν να κάνουν με λάθος επιλογές που επιβάλλονται από «ανθέλληνες που θέλουν να διαλύσουν τον παραγωγικό ιστό».
  31. Οι εθνικές αστικές τάξεις παραμένουν (σημ.30) Δεν έχουν εξαφανιστεί από μία πολυεθνική αστική τάξη, την κυριαρχία την κατέχουν ακόμα συγκεκριμένες ομάδες που εκπροσωπούνται ακόμα από συγκεκριμένα εθνικά κράτη. Μπορεί στο πλαίσιο συνεργασιών και υπερεθνικών / διεθνικών οργανισμών να σπάνε κάποια στεγανά αλλά ακόμα τα κράτη και οι αστικές τάξεις έχουν εθνόσημα. Αυτό προς διάψευση νεοφιλελεύθερων ιδεοληψιών ότι η παγκόσμια επέκταση του εμπορίου, θα φέρει ειρήνη και ευτυχία. Δες προηγούμενη περίοδο «παγκοσμιοποίησης» τέλος 19 ου αιων. με παρόμοια οράματα ειρήνης, πως οδηγήθηκε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και σήμερα εμπορικοί, νομισματικοί πόλεμοι, και βέβαια κανονικότατοι πόλεμοι Ασία, Αφρική, ακόμα και Ευρώπη. Η επέκταση του εμπορίου έρχεται μάλλον με τα κανόνια και έχει και εθνικά χαρακτηριστικά, και συνεπώς η πολεμική μηχανή για   κάθε κράτος, και αστική τάξη είναι σημαντική (βλ. Ελλάδα και ΝΑΤΟ) και για τη σχέση με την επέκταση στα βαλκάνια (σημ.30) ειρηνευτικές αποστολές Κόσοβο, Αλβανία, Βοσνία αλλά και Αφγανιστάν, Σομαλία-Διεθνής πειρατεία κ.α.και σε σχέση με τη θέση της στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα/αλυσίδα.
  32. Σε αυτή την ιμπεριαλιστική σχέση το δημόσιο χρέος αφορά και τον ανταγωνισμό των εθνικών αστικών τάξεων, αναλόγως της φυσιογνωμίας της κάθε μίας, αλλά η βασική επιλογή παραμένει η υποταγή/υποτίμηση της εργασίας στο εσωτερικό της κοινωνίας που ελέγχει. Ακόμα και αν η αστική τάξη χάσει ορισμένες θέσεις ή τμήματά της καταποντιστούν, συνεχίζει να ελπίζει στην ανάκτηση του χαμένου εδάφους και με το παραπάνω από την εκμετάλλευση της νέας υποταγμένης εργασίας.
  33. Η επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης για το group των ισχυρών και σε σχέση με το δεδομένο της μη μεγάλης ανάπτυξης δευτερογενούς παραγωγής ιστορικά (σχετική με τη θέση της στο Νότο της Δ.Ευρώπης) την οδηγεί στο Ευρώ και την υπεράσπισή του.
  34. Η επιλογή του ευρώ, σημαίνει ότι στη δεδομένη χρονική στιγμή η επιλογή της νομισματικής υποτίμησης, ως υποτίμηση της εργατικής δύναμης, ενίσχυση ανταγωνισμού αστικής τάξης, αλλά και δυνατότητα προσωρινών υποχωρήσεων σε εργατικές διεκδικήσεις εξαφανίζεται.
  35. Η επιλογή της αστικής νομισματικής υποτίμησης (σημ.34) μπορεί να επανέλθει, αλλά μέσα από δραματικές μάλλον συνθήκες.
  36. Η λειτουργία του νομίσματος σε ενιαία ζώνη συνεπάγεται την πίεση τμημάτων των πιο αδύναμων οικονομιών και το άνοιγμα της ψαλίδας με τα δυνατότερα και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Η θέση του αδύναμου κρίκου (σημ.29) χειροτερεύει;Συνολικά ή για ορισμένα τμήματα? Πάντως η επίθεση στην εργατική τάξη θα είναι ακόμα πιο έντονη.
  37. Δεν αποκλείεται κάποια στιγμή αναλόγως και της παγκόσμιας κίνησης, και κάτω από την ηγεσία μίας «επαναστατικής» μερίδας της αστικής τάξης να υπάρξει επιστροφή στην εσωτερική κατανάλωση ή/και στην στήριξη των εξαγωγών στα πλαίσια της ανταγωνιστικής οικονομίας με εργαλείο και το υποτιμημένο εθνικό νόμισμα, ή/και στις κρατικοποιήσεις τμημάτων παραγωγής ή/και σε ελαφριά κόντρα με αντίπαλα κέντρα για την ενίσχυση της ελληνικής αστικής τάξης . (βλ. «παραγωγική ανασυγκρότηση» που ευαγγελίζονται και αρκετοί «ριζοσπάστες»στην πλάτη των εργαζομένων χωρίς λόγο για αυτή). Αν και όλα τα προηγούμενα δεν φαίνονται άμεσα στο προσκήνιο.
  38. Το πελατειακό κράτος της ελληνικής αστικής τάξης ως ανάχωμα / συμβιβασμός της ταξικής πάλης είχε το δικό του μερίδιο στην αύξηση του δημόσιου χρέους. Παρέμεινε το υποκατάστατο του ανύπαρκτου κοινωνικού κράτους (σημ.27), υπονόμευσε την αυτόνομη ταξική πάλη, πρόσφερε πεδίο δράσης λαμπρό για ταχεία υπερκέρδη ενός μη ορθολογικού ελληνικού καπιταλισμού. Όμως η έμφαση που δίνεται σε αυτό και στην συνδεόμενη διαφθορά είναι υπερτονιζόμενη με βασικό σκοπό την επίθεση στα έστω διαστρεβλωμένα χαρακτηριστικά του κοινωνικού κράτους που πρόσφερε αλλά και την επίθεση στην εργασία και ελάχιστα μόνο για την ορθολογικοποίηση του ελληνικού καπιταλισμού.
  39. Το πελατειακό κράτος, όπως εμφανίζεται από την κυρίαρχη ιδεολογία, ήταν στις προηγούμενες δεκαετίες ένας λόγος που συγκράτησε την επίθεση στους εργαζόμενους, και ανέβασε αντίστοιχα το χρέος . Αυτή η συγκράτηση βασικά πήρε τη μορφή του κατακερματισμού, αφού η επίθεση εστιάστηκε σε μετανάστες, νέους εργάτες κλπ και δεν επεκτάθηκε σε παλαιούς εργαζόμενους δημόσιου αλλά και σε ορισμένους του ιδιωτικού τομέα. Σε αυτή την συγκράτηση που μέσω όμως του κατακερματισμού προετοίμασε την συνολική επίθεση για αργότερα, έπαιξαν ίσως ρόλο και οι πελατειακές σχέσεις αλλά και τα απομεινάρια επίδειξης δύναμης παραδοσιακών εργαζομένων (διαδήλωση ενάντια στο ασφαλιστικό Γιαννίτση, ΕΑΣ πιο πριν κλπ) όπως επίσης και η δυναμική απείθαρχων νέων εργατών που εκφράστηκε εκτός παραδοσιακών καναλιών (μαθητικές καταλήψεις, Δεκέμβρης 2008 κλπ) αλλά και η επίμονη επανάληψη κάθε τόσο ταραχών και επεισοδίων. Ουσιαστικά όμως όλα αυτά καταδείκνυαν και τα όρια της αντίστασης ώστε να προετοιμαστεί η συντριπτική επίθεση.danish-pavilion-at-the-54th-venice-biennale_stelios-faitakis_detail_imposition-symphony_detail-2
  40. Την ίδια περίοδο, οι μεγάλοι ρυθμοί ανάπτυξης δεν περιόρισαν ουσιαστικά το δημόσιο χρέος και αυτό υποδηλώνει και το αστήριχτο αντίστοιχων επιχειρημάτων σήμερα που ευαγγελίζονται ανάπτυξη για μείωση χρέους. Επιπλέον και η τότε ανάπτυξη βασίστηκε σε υποτιμημένους μετανάστες, απελευθέρωση ωραρίων, σαλαμοποίηση ασφαλιστικού, εθελοντές εργαζομένους, συμβασιούχους, προγράμματα τσάμπα εργασίας stage κλπ.ενώ συγχρόνως πολιτικά και ιδεολογικά διαμορφώθηκαν οι όροι της παράδοσης μέσω μικροαστισμού, life style, μικροαφεντικά με δούλους μετανάστες, καταναλωτισμού, φρενίτιδα χρηματιστηρίου,κατακερματισμού εργατικού δυναμικού κλπ
  41.  Κατακερματισμός εργατικού δυναμικού: λόγω «πολιτικών» [πελατειακό κράτος, management, HR στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, κ.α.] και «παραγωγικών» [νέες τεχνολογίες, τριτογενοποίηση παραγωγής, υπεργολαβίες κ.α.] επιλογών, που βέβαια ουσιαστικά δεν διαχωρίζονται.

[:]

[:en]Μάρσαλ ξανά[:]

Gallery

This gallery contains 1 photo.

[:en]«Αλληλεγγύη στην πράξη» γράφει το φυλλάδιο για το πρόγραμμα «επισιτιστικής και βασικής υλικής συνδρομής». Πάνε να την κουρελιάσουν την αλληλεγγύη, ξανά και ξανά, όσο εμείς την κάνουμε πράξη στην καθημερινότητα μας, τόσο αυτοί τη μασάνε, την φτύνουνε, την κοπιάρουν, την … Continue reading

[:en]ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 15 ΙΟΥΛΗ, 10:30 πμ, ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ Ν. ΑΙΓΑΙΟΥ (λιμάνι Ερμούπολης)[:]

[:en]ΌΛΟΙ /-ΕΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ !

ΤΟ ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ !

ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΝΤΟΛΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ !

ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 15 ΙΟΥΛΗ, 10:30 πμ,
ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ Ν. ΑΙΓΑΙΟΥ (λιμάνι Ερμούπολης)

Η συμφωνία της Κυριακής 12 Ιούλη στο συμβούλιο αρχηγών της Ε.Ε απέδειξε σε όλους τους εργαζόμενους το ωμό εκβιαστικό αντιλαϊκό πρόσωπο της Ε.Ε, μιας ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας του κεφαλαίου που στόχο της έχει την κοινωνική εξαθλίωση του κόσμου της εργασίας στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη. Η υπογραφή της συμφωνίας από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτελεί ένα νέο ιουλιανό πραξικόπημα απέναντι στο ΌΧΙ του ελληνικού λαού σε κάθε σχέδιο μνημονίου.

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποδέχεται και επιδιώκει να υλοποιήσει, μαζί με τη βοήθεια του μαύρου μετώπου (Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ), ένα νέο σκληρό Μνημόνιο πτωχοποίησης της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Το “εθνικό μέτωπο” του κεφαλαίου που έχει πλέον συγκροτηθεί, χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση, επιδιώκει να συντρίψει την πάλη και τη θέληση του αγωνιζόμενου λαού. Επιδιώκει να βάλει για άλλα τρία χρόνια τον ελληνικό λαό στο “γύψο” της επιτήρησης, της ανεργίας και την φτώχειας.

Τα νέα μέτρα ισοπεδώνουν τα εργασιακά, ασφαλιστικά, κοινωνικά δικαιώματα των εργαζόμενων, των ανέργων, της νεολαίας, των συνταξιούχων. Ξεπουλούν το δημόσιο πλούτο, προς όφελος των δανειστών και των συμφερόντων του κεφαλαίου. Προεικονίζουν εκπαιδευτικό αρμαγεδδώνα, με νέες μειώσεις μισθών, απολύσεις, μηδενικούς διορισμούς, αξιολόγηση, κατάργηση όλων των κατακτήσεων των τελευταίων μηνών στο όνομα της αναστολής των «μονομερών ενεργειών» και χτύπημα των συνδικαλιστικών, δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Δε θα το επιτρέψουμε !

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους σε παρατεταμένο αγώνα διαρκείας για την ανατροπή όλων των μνημονίων, για να ηττηθεί στο δρόμο η πολιτική συγκυβέρνησης-Ε.Ε-ΔΝΤ. Η δύναμη του οργανωμένου λαού είναι πιο ισχυρή από κάθε εκβιασμό, το ΌΧΙ δε μπορεί να μετατραπεί σε ΝΑΙ.

ΤΕΤΑΡΤΗ, 15 ΙΟΥΛΗ, 10:30 πμ, ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ Ν. ΑΙΓΑΙΟΥ (λιμάνι Ερμούπολης)

ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΕΕ, ΔΝΤ

www.sidonistiko.blogspot.gr[:]

[:en]Θέλω να συναντηθούμε και να κυνηγήσουμε το όνειρο…[:]

[:en]

τώρα είναι μια ώρα δράσης
δεν είναι εύκολο στην ομαλή ροή των πραγμάτων να αλλάξεις τις δομές, θέλεις μια χαραμάδα κενού για να αρχίσεις να γεμίζεις μέσα, να αλλάζεις την ροή των πραγμάτων
και τώρα;
τώρα έχουμε μπροστά μας μια χαράδρα που όλο μεγαλώνει και αντί να δούμε το κενό, την ευκαιρία, τί θα κάνουμε; θα προσπαθούμε με χάρτινα νήματα να ξαναενώσουμε το κενό; γιατί;
για να παραμείνουμε ο καθένας στο διαμερισματάκι του; για να ξαναβρούμε τη μοναξιά μας; την καταναλωτική μας δύναμη; τους φόβους μας;
δεν είμαι άνεργη, έχω δουλειά σπίτι, αυτοκίνητο, βιοπορίζομαι, το βγάζω πέρα καλά…όμως δεν έχω τη ζωή που θέλω μαζί με άλλους, δεν θέλω αυτό τον κόσμο στον οποίο ζω και θέλω να τον αλλάξουμε μαζί και να τον ευχαριστηθούμε μαζί…
νιώθω πιο έτοιμη από ποτέ να “θυσιάσω” την ασφάλειά μου, την άνεσή μου, την με οποιαδήποτε τρόπο ήσυχη ζωούλα μου, μάλλον δεν νοιώθω ότι μπορώ να την “θυσιάσω” θέλω να απαλλαγώ από αυτή…
όμως ένα πράγμα…μόνη μου δεν μπορώ και δεν είναι αδυναμία, μόνη μου δεν θέλω γιατί δεν γίνεται…αυτά τα πράγματα δεν είναι μοναχικά…
και για να μην μείνω μόνο στην ανάγκη…
να σταματήσουμε να μπλοκάρουμε αυτή τη διαδικασία με μπλοκάρισμα της παραγωγικής διαδικασίας (από τα κάτω δεν περιμένω να κηρύξουν απεργία διαρκείας καμιά γσεε και αδεδύ); με κλείσιμο δρόμων; με καταλήψεις δημοσίων χώρων κρατικών κτηρίων;…
να αυτοοργανωθούμε να βρεθούμε και να δούμε ποιες είναι ανάγκες μας, όχι μόνο οι βιοποριστικές αλλά και οι βασικές μας ανάγκες του πώς θέλουμε να ζήσουμε, τί κοινωνικές σχέσεις θέλουμε; να αποφασίσουμε και να διεκδικήσουμε τον χώρο και τον χρόνο να ζήσουμε όπως θέλουμε
στο Κομπάνι βρέθηκαν στο κενό για να αρχίσουν να χτίζουν τις σχέσεις που έχουν τώρα
δεν φοβάμαι το κενό, δεν φοβάμαι μην χάσω το τυράκι μου, φοβάμαι όμως μη δεν συναντηθούμε…
να βρεθούμε λοιπόν; ακούει κανείς;
δεν θα πω ή τώρα ή ποτέ κάθε ώρα είναι τώρα…όμως θέλω να πούμε ΤΩΡΑ
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=iIP6l0qfWSw[/youtube]
 να ανεβούμε τη δική μας γελαστή ανηφόρα
αύρα

[:]

[:en]Κάθε μέρα ΟΧΙ[:]

Gallery

This gallery contains 1 photo.

[:en] “Τα χαμένα εδάφη ανακτώνται ευκολότερααπό το απωλεσθέν μαχητικό πνεύμακαι τη μειωμένη εμπιστοσύνη στους σκοπούςκαι τις πιθανότητες της αντίστασης.”Ζυγκμουντ Μπαουμαν, 2011 Υπάρχει μεγάλη απογοήτευση πάντως. Ναι, κατήφεια παντού. Απ’ το πρωί έχω ακούσει πόσες φορές το «γίναμε αποικία». Απορώ. Πίστεψαν πραγματικά … Continue reading

[:en]Νέο κάλεσμα του Συντονιστικού για το ίδιο “ΟΧΙ” – Κυριακή 12 Ιούλη, 8 το βράδυ, στην πλατεία Μιαούλη[:]

[:en]

Είπαμε ΟΧΙ! σε παλιά και νέα Μνημόνια

Καμιά υποχώρηση – O αγώνας στα χέρια των εργαζομένων

Κυριακή 12 Ιούλη, 8 το βράδυ, στην πλατεία Μιαούλη

Την Κυριακή 5 Ιούλη οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι είπαμε ένα βροντερό και περήφανο ΌΧΙ στην πολιτική που εδώ και 5 χρόνια μας έχει οδηγήσει στην κοινωνική απόγνωση. Ήταν ένα ηχηρό εργατικό – λαϊκό ΌΧΙ στην πολιτική των Μνημονίων, της Ε.Ε και του ΔΝΤ.

Το  ΌΧΙ ξεπέρασε την σκόπιμη ασάφεια της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αναμετρήθηκε με την οικονομική τρομοκρατία των κλειστών τραπεζών, με τη μαύρη προπαγάνδα των ΜΜΕ, με όλο το ευρωπαϊκό και εγχώριο αστικό πολιτικό κατεστημένο, με την εργοδοτική τρομοκρατία και τους ποικίλους εκπροσώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης που  απαιτούν  τη συνέχιση της κοινωνικής λεηλασίας.

Ήταν ένα διεθνές μήνυμα αντίστασης, αξιοπρέπειας και αγώνα προς τους λαούς της Ευρώπης, προς τους λαούς όλου του κόσμου. Μπορεί και πρέπει να αποτελέσει  πολιτικό μήνυμα ξεσηκωμού του κόσμου της εργασίας που δέχεται την πιο σκληρή επίθεση στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης για να πάνε συνολικά και στρατηγικά τα πράγματα αλλιώς, για να μπουν στο προσκήνιο οι ανάγκες και τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Λίγες μόνο μέρες μετά το δημοψήφισμα, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ γυρνά την πλάτη της στην  εκφρασμένη  θέληση  του λαού και παρουσιάζει στη Βουλή προς ψήφιση ένα σκληρό αντιλαϊκό Μνημόνιο, που νομιμοποιεί τα προηγούμενα και αναπαράγει το σύνολο σχεδόν των προτάσεων των δανειστών που απέρριψε με τη ψήφο του ο ελληνικός λαός. Η κυβερνητική πρόταση δεν έχει καμία δημοκρατική νομιμοποίηση και συνιστά  απροκάλυπτη συνέχιση της πολιτικής που οδηγεί στη φτώχεια και τη διάλυση του κοινωνικού κράτους.

Χρειάζεται το ΝΑΙ να ηττηθεί στους δρόμους,  να ανατραπεί με πανεργατική-παλλαϊκή κινητοποίηση. Το δικό μας ΌΧΙ δεν μετατρέπεται σε ΝΑΙ, είναι το εργατικό-λαϊκό ΌΧΙ στην πολιτική που οδηγεί στη φτώχεια, την ανεργία και την κοινωνική υποταγή της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Σε αυτή την κατεύθυνση καλούμε όλους τους εργαζόμενους σε κινητοποίηση την Κυριακή 12 Ιούλη 8 το βράδυ στην πλατεία Μιαούλη .

Λέμε ένα ξεκάθαρο ΌΧΙ :

  • Στη συνέχιση της πολιτικής των Μνημονίων και την υποτίμησης του κόσμου της εργασίας. Εδώ και τώρα κατάργηση όλης της μνημονιακής νομοθεσίας.
  • Στην αποπληρωμή του δυσβάσταχτου χρέους. Εδώ και τώρα διαγραφή του χρέους και παύση πληρωμών.
  • Στην πολιτική της Ε.Ε και του Δ.Ν.Τ και σε κάθε συμφωνία, δανειακή σύμβαση, μνημόνιο λιτότητας .
  • Στην πολιτική της μόνιμης επιτήρησης και στην υπονόμευση της λαϊκής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας.

Σύλλογος Δασκάλων-Νηπιαγωγών Σύρου-Τήνου-Μυκόνου

 Α΄ ΕΛΜΕ Κυκλάδων

 Σύλλογος Εργαζομένων  στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αιγαίου

 Συντονιστικό Σωματείων και Εργαζομένων στις Κυκλάδες

[:]

[:en]Περί δημόσιου χρέους και κρίσης: ο Μπάμπης, η Ελένη και κάποιος από παλιά…[:]

[:en]Η μορφολογία του Χρέους

Γιώργος  (χουντικός): «επί Παπαδόπουλου, ο κόσμος έφαγε ψωμί, και δεν χρωστάγαμε τίποτα σε κανένα»

Μαρία (δεξιά): «ο Ανδρέας ήρθε, και έδινε, έδινε στους δικούς τους και στις κλαδικές, και τώρα χρωστάμε τα κέρατά μας»

Μπάμπης( πασόκος εποχής Σημίτη): «ο Καραμανλής διόγκωσε το χρέος μετά το 2004»

Χρήστος (περιπτεράς): με τόσους δημόσιους υπαλλήλους τι να κάνουμε, πώς να τους θρέψουμε?

Ελένη (φοιτήτρια ΔΑΠ, σε εκδρομή στη Μύκονο): αφού δεν παράγουμε τίποτα και ζούμε με δανεικά, τι περιμένεις;

Mαρξ, «Οι ταξικοί αγώνες στην Γαλλία 1848-1850»

«…Αντίθετα η ομάδα της αστικής τάξης που κυβερνούσε και νομοθετούσε με τα κοινοβούλια, είχε  ΑΜΕΣΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ στη   καταχρέωση του   κράτους. Το κρατικό έλλειμμα, αυτό ήταν ίσα – ίσα το καθαυτό αντικείμενο της κερδοσκοπίας της και η κύρια πηγή του πλουτισμού της. Κάθε χρόνο κι από ένα νέο έλλειμμα. Ύστερα από κάθε τέσσερα – πέντε χρόνια κι από ένα νέο δάνειο. Και κάθε νέο δάνειο πρόσφερε στη χρηματική αριστοκρατία μία καινούργια ευκαιρία να κατακλέβει το κράτος, που κρατιόταν τεχνικά στο χείλος της χρεωκοπίας – και που ήταν υποχρεωμένο να διαπραγματεύεται με τους τραπεζίτες κάτω από τους ποιο δυσμενείς όρους. Κάθε νέο δάνειο της πρόσφερε μιαν ακόμη ευκαιρία να καταληστεύει με χρηματιστηριακές επιχειρήσεις το κοινό που τοποθετούσε τα κεφάλαια του σε κρατικά ομόλογα και που στα μυστικά τους ήταν μπασμένες η κυβέρνηση και η πλειοψηφία της Βουλής.»

Μαρξ “ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ”, ΤΟΜΟΣ Α – ΜΕΡΟΣ ΕΒΔΟΜΟ, ΤΟ ΠΡΟΤΣΕΣ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ, Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗ

«Το σύστημα της δημόσιας πίστης, δηλ. των κρατικών χρεών, που τις αρχές του τις ανακαλύπτουμε κιόλας στο μεσαίωνα στη Γένουα και στη Βενετία, διαδόθηκε σ’ όλη την Ευρώπη στη διάρκεια της περιόδου της μανουφακτούρας. Το αποικιακό σύστημα με το θαλάσσιο εμπόριό του και με τους εμπορικούς του πολέμους του χρησίμευσε σαν θερμοκήπιο. Ετσι στέριωσε πρώτα στην Ολλανδία. Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους –αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος– βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι τού λεγόμενου εθνικoύ πλούτου, που στoυς σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους 1. Γι’ αυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου. Κι από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματoς ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης άπέναντι στο δημόσιο χρέος.

Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν με μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο, χωρίς να ‘ναι υποχρεωμένο να εκτεθεί στoυς κόπους και στους κινδύνους που είναι αχώριστοι από τη βιομηχανική μα ακόμα κι από την τοκογλυφική τοποθέτηση. Οι πιστωτές του δημοσίου στην πραγματικότητα δε δίνουν τίποτα, γιατί το ποσό που δανείζουν μετατρέπεται σε κρατικά ευκολομεταβιβάσιμα χρεώγραφα, που στα χέρια τους εξακολουθούν να λειτουργούν, όπως θα λειτουργούσαν αν ήταν ισόποσο μετρητό χρήμα. Άσχετα όμως κι από την τάξη των αργόσχολων εισοδηματιών που δημιουργιέται μ’ αυτό τον τρόπο και τον αυτοσχέδιο πλούτο των χρηματιστών που παίζουν το ρόλο του μεσίτη ανάμεσα στην κυβέρνηση και στο έθνος –καθώς και των φοροενοικιαστών, των εμπόρων, των ιδιωτών εργοστασιαρχών, που μια καλή μερίδα κάθε κρατικού δανείου τους προσφέρει την υπηρεσία ενός κεφαλαίου πεσμένου από τον ουρανό– το δημόσιο χρέος έχει δημιουργήσει τις μετοχικές εταιρίες, το εμπόριο με συναλλάξιμες αξίες όλων των ειδών, την επικαταλλαγή, με δυο λόγια: το παιχνίδι στο χρηματιστήριο και τη σύγχρονη τραπεζοκρατία.

Οι στολισμένες με  εθνικούς τίτλoυς μεγάλες τράπεζες ήταν από τη γέννησή τους απλώς εταιρίες ιδιωτών σπεκουλάντηδων, που στάθηκαν στο πλευρό των κυβερνήσεων και που, χάρη στα προνόμια πoυ πήραν, ήταν σε θέση να δανείζουν σ’ αυτές χρήματα. Γι’ αυτό, η διόγκωση του δημόσιου χρέους δεν έχει άλλον πιο αλάθητο μετρητή από την προοδευτική άνοδο αυτών των μετοχών αυτών των τραπεζών, που η πλέρια ανάπτυξή τους χρονολογείται από την ίδρυση της Τράπεζας της Αγγλίας (1694). Η Τράπεζα της Αγγλίας άρχισε τη δράση της δανείζοντας στην κυβέρνηση τα χρήματά της με τόκο 8%. Ταυτόχρονα είχε εξουσιοδοτηθεί από τη βουλή από το ίδιο κεφάλαιο να κόβει νόμισμα, δανείζοντάς το ακόμα μια φορά στο κοινό με τη μορφή τραπεζογραμματίων. Με τα τραπεζογραμμάτια αυτά είχε το δικαίωμα να προεξοφλεί συναλλαγματικές, να δανείζει επί ενεχύρω εμπορευμάτων και ν’ αγοράζει ευγενή μέταλλα. Δεν πέρασε πολύς καιρός και το πιστωτικό αυτό χρήμα, που δημιούργησε η ίδια, έγινε το νόμισμα, με το οποίο η Τράπεζα της Αγγλίας έδινε δάνεια στο κράτος και πλήρωνε για λογαριασμό του κράτους τους τόκους του δημοσίου χρέους.

Και σαν να μην ήταν αρκετό ότι έδινε με το ένα χέρι για να εισπράττει περισσότερα με τ’ άλλο, έμενε, ακόμα και τη στιγμή που εισέπραττε, αιώνιος πιστωτής του έθνους ως την τελευταία πεντάρα που είχε δώσει. Σιγά σιγά έγινε ο αναπόφευκτος φύλακας του μεταλλικού θησαυρού της χώρας και το κέντρο έλξης όλης της εμπορικής πίστης. Τον ίδιο καιρό που έπαψαν στην Αγγλία να καίνε μάγισσες, άρχισαν να κρεμούν παραχαράκτες τραπεζογραμματίων. Ποια είναι η εντύπωση που προκάλεσε στους συγχρόνους τους η ξαφνική εμφάνιση αυτής της φάρας των τραπεζοκρατών, χρηματιστών, εισοδηματιών, μεσιτών, σπεκουλάντηδων και σκυλόψαρων του χρηματιστηρίου, το δείχνουν τα γραφτά του καιρού εκείνου, λχ. του Μπόλινμπροκ2.

Μαζί με τα δημόσια χρέη δημιουργήθηκε ένα διεθνές πιστωτικό σύστημα, που συχνά για τούτον ή για κείνον το λαό αποτελεί μια από τις κρυφές πηγές της πρωταρχικής συσσώρευσης. Έτσι οι προστυχιές του βενετσιάνικου ληστρικού συστήματος αποτελούν μια τέτοια κρυφή βάση του κεφαλαιϊκού πλούτου της Ολλανδίας, που η Βενετία της παρακμής της δάνειζε μεγάλα χρηματικά ποσά. Το ίδιο ισχύει και για τις σχέσεις Ολλανδίας και Αγγλίας.  Στις αρχές κιόλας του 18ου αιώνα έχουν υπερφαλαγγιστεί κατά πολύ οι μανουφακτούρες της Ολλανδίας που έχει πάψει να είναι κυρίαρχο εμπορικό και βιομηχανικό έθνος.  Γι’ αυτό από το 1701 ως το 1776 μια από τις κύριες επιχειρήσεις τής Ολλανδίας είναι να δανείζει τεράστια κεφάλαια ειδικά στον ισχυρό ανταγωνιστή της, την Αγγλία. Κάτι παρόμοιο γίνεται σήμερα και ανάμεσα στην Αγγλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Πολλά κεφάλαια, που εμφανίζονται σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες χωρίς πιστοποιητικό γέννησης, είναι αίμα παιδιών που μόλις χτες έχει κεφαλαιοποιηθεί στην Αγγλία.

Επειδή το δημόσιο χρέος στηρίζεται στα κρατικά έσοδα, που οφείλουν να καλύπτουν τις χρονιάτικες τοκοχρεωλυτικές κλπ. πληρωμές, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα έγινε αναγκαίο συμπλήρωμα του συστήματος των εθνικών δανείων. Τα δάνεια δίνουν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση ν’ αντεπεξέρχεται σε έκτακτα έξοδα χωρίς να γίνεται αυτό αμέσως αισθητό στον φορολογούμενο, μετά όμως απαιτούν αυξημένους φόρους. Από την άλλη μεριά, η αύξηση των φόρων, που προκλήθηκε με τη συσσώρευση απανωτών δανείων αναγκάζει την κυβέρνηση σε κάθε περίπτωση καινούργιων έκτακτων εξόδων να καταφεύγει διαρκώς σε καινούργια δάνεια. Έτσι, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα, που άξονας του είναι οι φόροι στα πιο αναγκαία μέσα συντήρησης (επομένως και το ακρίβαιμα τους), κρύβει μέσα του το σπέρμα της αυτόματης προοδευτικής αύξησης. Η υπερφορολόγηση δεν είναι επεισόδιο, αλλά μάλλον αρχή. Γι’ αυτό στην Ολλανδία, όπου πρωτοεγκαινιάστηκε το σύστημα αυτό, ο μεγάλος πατριώτης Ντε Βιττό εξύμνησε στα «Αξιώματά» του και το χαρακτήρισε σαν το καλύτερο σύστημα για να γίνει ο εργάτης υπάκουος, λιτοδίαιτος, φιλόπονος και… για να παραφορτωθεί με δουλειά. Ωστόσο, η καταστρεπτική επίδραση που ασκεί στην κατάσταση των μισθωτών εργατών μας ενδιαφέρει εδώ λιγότερο από τη βίαιη απαλλοτρίωση του αγρότη, του χειροτέχνη, με δυο λόγια όλων των συστατικών μερών της μικρής αστικής τάξης, που προκαλεί. Πάνω στο ζήτημα αυτό δεν υπάρχουν δυο γνώμες, ούτε ακόμα και στους αστούς οικονομολόγους. Η απαλλοτριωτική αποτελεσματικότητα του φορολογικού συστήματος εντείνεται επιπλέον με το προστατευτικό σύστημα, που αποτελεί ένα από τα συστατικά του μέρη.

Ο μεγάλος ρόλος που το δημόσιο χρέος και το αντίστοιχό του φορολογικό σύστημα παίζουν στην κεφαλαιοποίηση του πλούτου και στην απαλλοτρίωση των μαζών ώθησε πλήθος συγγραφείς, όπως τον Κόμπετ, τον Ντάμπλνταιη και άλλους, να κάνουν το λάθος ν’ αναζητούν σ΄ αυτό τη βασική αιτία της αθλιότητας των σύγχρονων λαών.

Το προστατευτικό σύστημα ήταν ένα τεχνητό μέσο για να κατασκευάζονται εργοστασιάρχες, ν’ απαλλοτριώνονται ανεξάρτητοι εργάτες, να κεφαλαιοποιούνται τα εθνικά μέσα παραγωγής και συντήρησης και για να συντομευθεί με τη βία το πέρασμα από τον αρχαϊκό στο σύγχρονο τρόπο παραγωγής. Τα ευρωπαϊκά κράτη αμιλλώνταν για το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας αυτής της εφεύρεσης και, όταν πια μπήκε στην υπηρεσία των κυνηγών του κέρδους, λεηλατούσαν για το σκοπό αυτό όχι μόνο το δικό τους λαό, έμμεσα με τους προστατευτικούς δασμούς, άμεσα με τα πριμ για τις εξαγωγές κλπ. Στις εξαρτημένες γειτονικές χώρες ξεπάτωσαν με τη βία κάθε βιομηχανία, όπως λχ. η Αγγλία ξεπάτωσε την ιρλανδική εριουργία. Στην ηπειρωτική Ευρώπη απλοποιήθηκε ακόμα πιο πολύ το προτσές αυτό, σύμφωνα με τη μέθοδο του Κολμπέρ. Το πρωταρχικό κεφάλαιο του βιομηχάνου προέρχεται εδώ εν μέρει κατ’ ευθείαν από το δημόσιο ταμείο. «Γιατί αναφωνεί ο Μιραμπώ να αναζητούν τόσο μακριά, πριν από τον Επταετή πόλεμο, την αιτία της λαμπρότητας της μανουφακτούρας στη Σαξωνία; Αρκεί να δούμε τα 180 εκατομμύρια κρατικά δάνεια!» 3.

Αποικιακό σύστημα, δημόσια χρέη, φορολογικό βάρος, προστατευτισμός, εμπορικοί πόλεμοι κλπ., αυτοί οι βλαστοί της καθαυτό μανουφακτουρικής περιόδου αυξάνουν γιγάντια την περίοδο της παιδικής ηλικίας της μεγάλης βιομηχανίας. H γέννησή της γιορτάστηκε με το μεγάλο ηρώδειο παιδομάζωμα. Όπως το βασιλικό πολεμικό ναυτικό, έτσι και τα εργοστάσια στρατολογούν το προσωπικό τους με το στανιό. Όσο αναίσθητος κι αν μένει ο σερ Φ. Μ. Ηντεν μπρος στις φρίκες της απαλλοτρίωσης του αγροτικού πληθυσμού από τη γη του, που άρχισε στο τελευταίο τρίτο του 15ου αιώνα και συνεχίστηκε ως την εποχή του, ως το τέλος δηλ. του 18ου αιώνα, μ’ όση αυταρέσκεια κι αν χαιρετίζει αυτό το προτσές, το «αναγκαίο» για τη δημιουργία «μιας σωστής αναλογίας ανάμεσα στην καλλιεργούμενη γη και στις βοσκές», ωστόσο δε δείχνει την ίδια οικονομική κατανόηση της ανάγκης του παιδομαζώματος και της παιδικής σκλαβιάς για τη μετατροπή της μανουφακτουρικής παραγωγής σε εργοστασιακή και για τη δημιουργία της σωστής αναλογίας ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργατική δύναμη. Λέει: «Ίσως ν’ αξίζει τον κόπο να επισύρουμε την προσοχή του κοινού στο ζήτημα: αν μια οποιαδήποτε βιομηχανία, που για να λειτουργήσει μ’ επιτυχία είναι υποχρεωμένη ν’ αρπάζει τα φτωχά παιδιά από τις κατοικίες κι από τα σπίτια δουλειάς, για να τα χρησιμοποιεί ομαδικά κατά βάρδιες και να τα ξεθεώνει στη δουλειά το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας, στερώντας τους την ανάπαυση αν μια βιομηχανία, που επιπλέον ανακατώνει μπουλούκια και των δυο φύλων και διάφορων ηλικιών και κλίσεων, έτσι που η μετάδοση του παραδείγματος να οδηγεί αναγκαστικά στη διαφθορά και την ακολασία, αν μια τέτοια βιομηχανία μπορεί ν’ αυξήσει την εθνική και ατομική ευτυχία» 4. «Στο Ντέρμπυσηρ, στο Νότινγκχαμσηρ και ιδιαίτερα στο Λάνκασηρ –λέει ο Φήλντεν– οι νεοεφεύρετες μηχανές χρησιμοποιήθηκαν σε μεγάλα εργοστάσια που βρίσκονται στις όχθες ποταμών ικανών να κινούν τη φτερωτή. Ξαφνικά χρειάστηκαν στους τόπους αυτούς, μακριά από τις πόλεις, χιλιάδες εργατικά χέρια˙ και ιδίως χρειαζόταν πληθυσμό το Λάνκασηρ, που ως τότε ήταν συγκριτικά αραιοκατοικημένο και άγονο. Ιδίως επιτάσσονταν τα μικρά κι ευλύγιστα δάχτυλα. Αμέσως επικράτησε η συνήθεια να προμηθεύονται μαθητευόμενους (!) από τα σπίτια δουλειάς των διάφορων ενοριών του Λονδίνου, του Μπίρμινγκχαμ κλπ. Πολλές, πολλές χιλιάδες απ’ αυτά τα μικρά ανήμπορα πλάσματα από 7 ως 13 και 14 χρονών στάλθηκαν έτσι στο Βορρά. Είχε επικρατήσει η συνήθεια, ο μάστορας (δηλ. ο άρπαγας των παιδιών) να ντύνει, να τρέφει και να στεγάζει τους μαθητευόμενους του σ’ ένα «σπίτι μαθητευομένων» κοντά στο εργοστάσιο. Ορίστηκαν επιστάτες για να επιβλέπουν την εργασία των παιδιών. Συμφέρον αυτών των δουλεμπόρων ήταν να ξεθεώνουν στο έπακρο τα παιδιά, γιατί η πληρωμή τους ήταν ανάλογη με την  ποσότητα προϊόντος που μπορούσαν να στύβουν από το παιδί. Σκληρότητα ήταν η φυσική συνέπεια… Σε πολλές εργοστασιακές περιοχές, ιδιαίτερα του Λάνκασηρ, υποβλήθηκαν στα πιο φριχτά βασανιστήρια τ’ αθώα αυτά πλάσματα, που δεν ένιωσαν τη χαρά και που είχαν παραδοθεί στους εργοστασιάρχες. Τα ξεθέωναν μέχρι θανάτου από την πολλή δουλειά… τα μαστίγωναν, τ’ αλυσόδεναν, τα βασάνιζαν με την πιο εξεζητημένη και ραφιναρισμένη σκληρότητα. Σε πολλές περιπτώσεις τα καταντούσαν πετσί και κόκκαλο από την πείνα, ενώ τα κρατούσαν με το καμουτσί στη δουλειά… Σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις τα έσπρωξαν στην αυτοκτονία! Οι όμορφες και ρομαντικές κοιλάδες του Ντέρμπυσηρ, του Νόττινγκχαμσηρ και του Λάνκασηρ, μακριά από τα μάτια της κοινωνίας, μετατράπηκαν σε φριχτούς ερημότοπους βασανιστηρίων και συχνά φόνων!… Τα κέρδη των εργοστασιαρχών ήταν τεράστια, πράγμα που ακόνιζε μόνο τη δρακόντεια βουλιμία τους. Άρχιζαν να εφαρμόζουν τη μέθοδο της «νυχτερινής εργασίας», δηλ., αφού παράλυαν μια ομάδα χέρια με τη δουλειά της ημέρας, κρατούσαν έτοιμη μιαν άλλη ομάδα για τη δουλειά της νύχτας. Η ομάδα της ημέρας τράβαγε για τα κρεβάτια που μόλις τα είχε εγκαταλείψει η ομάδα της νύχτας και vice versa [αντίστροφα]. Είναι λαϊκή παράδοση στο Λάνκασηρ, να μην κρυώνουν ποτέ τα κρεβάτια 5.»

_________________________

1 Ο Ουίλλιαμ Κόμπετ παρατηρεί πως στην Αγγλία όλα τα δημόσια ιδρύματα τα λένε «βασιλικά», ωστόσο σαν αντιστάθμισμα υπάρχει το «εθνικό» χρέος (national debt).

2 «Αν οι Τάταροι κατάκλυζαν σήμερα την Ευρώπη, θα ήταν δύσκολο να τους δώσουμε να καταλάβουν τι εννοούμε εμείς όταv λέμε χρηματιστής» (Montesquieu: «Esprit des lois», εκδ. Londres 1769, τόμ. IV, σελ. 33).

3 «Pourquoi aller chercher si loin la cause de l’ eclat manufacturier de la Saxe avant la guerre? Cent quatre vingt millions de dettes faites par les souverains» (Mirabeau: «De a Monarch ie Prusienne» Londres 1788, toli· VL σελ. 101).

4 Eden : The State of the Poor», βιβλ. II, κεφ. 1, σελ. 421.

5 John Fielden: «The»Curse of the Factory System», London 1836, σελ. 5, 6. Για τις αρχικές ατιμίες του εργοστασιακού συστήματος πρβλ. Dr. Aikin: Description of the Country from thirty to forty miles round Manchester», «London 1795, σελ. 219, και Gisborne: «Inquiry into the Duties of Men*. 1795, τόμ. II. Επειδή η ατμομηχανή μεταφύτευσε τα εργοστάσια μακριά από τις υδατοπτώσεις, στο κέντρο των πόλεων, ο «ερασιτέχνης της απάρνησης» κεφαλαιοκράτης βρήκε πρόχειρο το παιδικό υλικό χωρίς τη βίαιη προσκόμιση σκλάβων από τα σπίτια δουλείας. Όταν ο σερ Ρ. Πήλ (ο πατέρας του «υπουργού του ευπαράδεχτου») υπόβαλε το 1815 το νομοσχέδιο του για την προστασία των παιδιών, ο Φ. Χόρνερ (lumen [φωστήρας] της Bullion Committee και στενός φίλος του Ρικάρντο) δήλωσε στην Κάτω Βουλή : «Είναι πασίγνωστο πως μαζί με τις αξίες κάποιου χρεωκοπημένου εργοστασιάρχη που βγήκαν στο σφυρί βγάλαν και πούλησαν στη δημοπρασία σαν μέρος της περιουσίας του και ένα τσούρμο -αν επιτρέπεται να χρησιμοποιήσουμε αυτή την έκφραση- από παιδιά εργοστασίου. Πριν δυο χρόνια (το 1813) έφτασε ως το King’s Bench [ Βασιλικό εδώλιο—ανώτατο δικαστήριο] μια απαίσια περίπτωση. Επρόκειτο για κάμποσα αγόρια . Μια ενορία του Λονδίνου τα παρέδωσε σ’ έναν εργοστασιάρχη, που με τη σειρά του τα μεταβίβασε σ’ έναν άλλο. Τέλος, μερικοί φιλάνθρωποι τ’ ανακάλυψαν σε κατάσταση απόλυτης εξάντλησης από την πείνα (absolute famine). Μια άλλη ακόμα πιο αποτρόπαια περίπτωση την πληροφορήθηκα σαν μέλος της κοινοβουλευτικής εξεταστικής επιτροπής. Πριν από λίγα χρόνια μια ενορία του Λονδίνου κι ένας εργοστασιάρχης του Λάνκασηρ έκλεισαν ένα συμβόλαιο που καθόριζε πως ο εργοστασιάρχης ήταν υποχρεωμένος μαζί με κάθε 20 υγιή παιδιά να παίρνει κι ένα ηλίθιο».[:]