[:en]Η παρακολούθηση της συνεδρίασης του δημοτικού συμβουλίου στις 18/05/2015, είτε διά ζώσης είτε πλέον μέσα από το βίντεο στα τοπικά ηλεκτρονικά μμε, μπορεί να αποτελέσει ένα εξαιρετικό μάθημα σχετικά με το τι σημαίνει δημοκρατία και τι ενεργός πολίτης. Οι πολίτες που είχαν μαζευτεί ήθελαν με την παρέμβαση τους να ανατρέψουν τα επιχειρηματικά σχέδια για την προστατευόμενη(;) παραλία της Βαρβαρούσσας και το οικοσύστημα της. Πίστευαν ότι με τις υπογραφές που είχαν μαζέψει, το κείμενο παρέμβασης τους, τη φυσική τους παρουσία θα έπλητταν τον πολιτικό αμοραλισμό και τον παραγοντισμό που χαρακτηρίζουν τους περισσότερους, τουλάχιστον, δημοτικούς συμβούλους. Αφελώς, όπως αποδείχτηκε. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεως, συμφωνώ με την κίνηση και πιστεύω ότι πρέπει να βρισκόμαστε εκεί για να νιώθουν το χνώτο μας στο σβέρκο τους. Αν και δεν περιμένω τίποτα από τη διαδικασία που μου προσφέρει το σύστημα για να σταθώ απέναντι του, πιστεύω ότι έστω και έτσι αγωνίζεσαι δίπλα σε εκείνους που πιστεύουν ακόμη στη νομιμότητα αυτών των διαδικασιών. Ευτυχώς, η πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους: αυτή είναι η δημοκρατία.
Η αρχιέρεια αυτής της δημοκρατίας ήταν άψογη στον ρόλο της. Ευγενής και απορριπτική, αποφάσιζε ποιος άξιζε να εκπροσωπηθεί και ποιος όχι και έδειχνε να πιστεύει ότι η ευγένεια της ήταν αρκετή για να καλύψει το ότι έκανε διακρίσεις. Σε κάποια σημεία άσκησε και τη τέχνη της διαστρέβλωσης ως γνήσια δικηγόρος. Όπως, εκεί που ο καθηγητής ζητούσε να τοποθετηθεί και να διαβάσει το κείμενο που έχουν γράψει και υπογράψει οι μαθητές του και εκείνη τον «μάλωσε» έκπληκτη, «Δεν νομίζω να θέλετε να ακουστούν ονόματα ανηλίκων μπροστά στις κάμερες;». Ήταν κι αυτό που οι πολίτες έδειχναν να μην το λαμβάνουν υπόψη τους, αλλά οι εκπρόσωποι έδειχναν να μην το ξεχνούν. Στοιχείο κι αυτό της δημοκρατίας που ευαγγελιζόταν η πρόεδρος. Αυτή είναι η δημοκρατία της αντιπροσώπευσης, των στημένων πλειοψηφιών, της υπεράσπισης του ιδιωτικού κέρδους ενάντια στο δημόσιο καλό. Η δημοκρατία των μμε που έχουν βαφτίσει την υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος, ανάπτυξη και πάλι ανάπτυξη. Η δημοκρατία των πολιτών που πρέπει να σιωπούν όταν ψηφίζουν οι εκπρόσωποι τους και απλά να παρακολουθούν με ποια σχοινιά είναι δεμένα τα χέρια που σηκώνονται.
Η δημοκρατία του προέδρου του συλλόγου Τερψιχόρη, ο οποίος μίλησε επώνυμα και αντιπροσώπευσε όχι μόνο το σύλλογο του αλλά και μία δεδομένη πολιτική κουλτούρα. «Η άλλη πλευρά», όπως παρουσιάστηκε από την πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου. Παρακολουθώντας τον, θυμήθηκα κάποια κείμενα που είχα διαβάσει παλιότερα για τον αυταρχικό πολιτικό λόγο και τον ρατσιστικό λόγο. Η τοποθέτηση του, σύντομη και περιεκτική. Το ύφος προστακτικό σε όλη την διάρκεια. Σώμα σε κλίση, στάση επιθετική. Λόγος που ορίζει τα πράγματα και τις καταστάσεις. «Μην πολιτικοποιείτε τη Βαρβαρούσσα, πολιτικοποιείστε το νοσοκομείο, το νεώριο κλπ». Δηλαδή εγώ μιλάω από θέση ισχύος, εγώ καθορίζω τι είναι πολιτικό και τι όχι. Και τι μου δίνει αυτή την εξουσία; Το ότι είμαι Συριανός. Όλοι οι άλλοι απέναντι του, οι διαφωνούντες, ανήκουν στους «μερικούς». Λόγος που διαχωρίζει. Εμείς και οι «άλλοι». Εμείς οι 25.000 και οι μερικοί. «Εντάξει;». Όχι εντάξει ως: συμφωνείτε; Προχωρώ σε αυτό που θέλω να διατυπώσω; Αλλά εντάξει: σκάστε, συμφωνείστε, εγώ μιλάω τώρα. «Δεν σας διέκοψα δεσποινίς όταν μιλούσατε». Τι πετάγεσαι τώρα εσύ, που σε κατονομάζω, σε προκαλώ, σε κατατάσσω στους «μερικούς», σου σβήνω τη φωνή γιατί εγώ μιλάω στο μικρόφωνο και επώνυμα, εγώ είμαι η διαδικασία, η δημοκρατική διαδικασία, η δημοκρατία.
Κάποιος μπορεί να σκεφτεί ότι ο κύριος αυτός υπεράσπισε τις θέσεις της δημοτικής παράταξης που προωθεί αυτού του είδους τις αναπτυξιακές δράσεις. Ότι δηλαδή λειτούργησε ως δεκανίκι του συστήματος. Παρατηρώντας όμως τις τοποθετήσεις των δημοτικών συμβούλων της συγκεκριμένης παράταξης, διαπιστώνουμε ότι αυτοί υιοθέτησαν τη δική του ρητορική. Τα δικά του επιχειρήματα αναδιατύπωσαν, έστω και με πιο κόσμιο τρόπο. Υποβίβασαν το θέμα, ξανά και ξανά, συγκρίνοντας τα με τα προβλήματα του νοσοκομείου και του Νεωρίου. Μόνο που το θέμα της παραχώρησης της Βαρβαρούσας είναι το μόνο που εξαρτάται αποκλειστικά από την ανάταση των δικών τους χεριών. Αναφέρθηκαν επίσης στους πολλούς, στους 24.000 όπως και ο πρόεδρος του συλλόγου Τερψιχόρη. Το ότι η αναφορά και μόνο στους πολλούς τους εξουσιοδοτούσε να μιλούν αντί αυτών, δείχνει πως αντιλαμβάνονται το πολιτικό τους εγώ. Κάτι του τύπου «εγώ είμαι ο λαός και μιλώ εξ ονόματος του». Το παράδοξο ωστόσο είναι ότι επικαλούνται τους πολλούς για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των λίγων. Επιπλέον, επικαλέστηκαν το νόμο. Ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό, γι άλλη μια φορά.
Παρά ταύτα, είναι παρήγορο το ότι στο δημοτικό συμβούλιο δεν εκφράστηκε μόνο η, κυρίαρχη στην Ελλάδα, αυταρχική πολιτική κουλτούρα. Κάποιοι σύμβουλοι μίλησαν με ήπιο τρόπο, καθώς βαρύτητα είχαν τα λόγια τους κι όχι το ύφος ή το ύψος της φωνής τους, κάποιος υπερασπίστηκε τα δικαιώματα των μειοψηφιών και κάποιος είπε ότι πέρα από μειοψηφίες και πλειοψηφίες είναι ηθικό να προστατευθεί το περιβάλλον.
Το θέμα της Βαρβαρούσσας είναι πολιτικό λοιπόν. Όπως κάθε θέμα γύρω από το οποίο συσπειρώνονται πολίτες, Συριανοί και «ξένοι», για να αντισταθούν. Όπως κάθε θέμα που αναδεικνύει πόσο αδιέξοδη είναι η δημοκρατία της αντιπροσώπευσης για τους πολίτες και λειτουργική για τους οπαδούς της «ανάπτυξης» που καταστρέφει. Όπως κάθε θέμα που αναδύει τις διαφορές πολιτικής κουλτούρας και τον διχασμό που επιφέρουν στις μικρές και τις μεγάλες κοινωνίες.
Μυρσίνη
Ο υπέροχος βυθός της Βαρβαρούσσας, ήσυχος, πριν από τα θαλάσσια σπορ και την τουριστική ανάπτυξη. (copyright Γιώργος Νούνεσης)[:]
