[:en]Κάλεσμα από 5μηνίτες του νησιού[:]

[:en]

Από την ανεργία …… στην ανεργία. Ένα άλμα που κρατά 5 μήνες. Εργαζομένοι εκτός εργατικού δικαίου. Χωρίς άδειες. Χωρίς δώρα. Χωρίς δικαίωμα στην απεργία.Χωρίς επιδόματα. Χωρίς προστασία σε περίπτωση ατυχήματος. Χωρίς εκπροσώπηση. Χωρίς φωνή.

Ας βρεθούμε κι ας μιλήσουμε.

Στο στενό του οαεδ.

Τετάρτη 07/10/15 18:00

solidarity1

[:]

[:en]Θέλω να συναντηθούμε και να κυνηγήσουμε το όνειρο…[:]

[:en]

τώρα είναι μια ώρα δράσης
δεν είναι εύκολο στην ομαλή ροή των πραγμάτων να αλλάξεις τις δομές, θέλεις μια χαραμάδα κενού για να αρχίσεις να γεμίζεις μέσα, να αλλάζεις την ροή των πραγμάτων
και τώρα;
τώρα έχουμε μπροστά μας μια χαράδρα που όλο μεγαλώνει και αντί να δούμε το κενό, την ευκαιρία, τί θα κάνουμε; θα προσπαθούμε με χάρτινα νήματα να ξαναενώσουμε το κενό; γιατί;
για να παραμείνουμε ο καθένας στο διαμερισματάκι του; για να ξαναβρούμε τη μοναξιά μας; την καταναλωτική μας δύναμη; τους φόβους μας;
δεν είμαι άνεργη, έχω δουλειά σπίτι, αυτοκίνητο, βιοπορίζομαι, το βγάζω πέρα καλά…όμως δεν έχω τη ζωή που θέλω μαζί με άλλους, δεν θέλω αυτό τον κόσμο στον οποίο ζω και θέλω να τον αλλάξουμε μαζί και να τον ευχαριστηθούμε μαζί…
νιώθω πιο έτοιμη από ποτέ να “θυσιάσω” την ασφάλειά μου, την άνεσή μου, την με οποιαδήποτε τρόπο ήσυχη ζωούλα μου, μάλλον δεν νοιώθω ότι μπορώ να την “θυσιάσω” θέλω να απαλλαγώ από αυτή…
όμως ένα πράγμα…μόνη μου δεν μπορώ και δεν είναι αδυναμία, μόνη μου δεν θέλω γιατί δεν γίνεται…αυτά τα πράγματα δεν είναι μοναχικά…
και για να μην μείνω μόνο στην ανάγκη…
να σταματήσουμε να μπλοκάρουμε αυτή τη διαδικασία με μπλοκάρισμα της παραγωγικής διαδικασίας (από τα κάτω δεν περιμένω να κηρύξουν απεργία διαρκείας καμιά γσεε και αδεδύ); με κλείσιμο δρόμων; με καταλήψεις δημοσίων χώρων κρατικών κτηρίων;…
να αυτοοργανωθούμε να βρεθούμε και να δούμε ποιες είναι ανάγκες μας, όχι μόνο οι βιοποριστικές αλλά και οι βασικές μας ανάγκες του πώς θέλουμε να ζήσουμε, τί κοινωνικές σχέσεις θέλουμε; να αποφασίσουμε και να διεκδικήσουμε τον χώρο και τον χρόνο να ζήσουμε όπως θέλουμε
στο Κομπάνι βρέθηκαν στο κενό για να αρχίσουν να χτίζουν τις σχέσεις που έχουν τώρα
δεν φοβάμαι το κενό, δεν φοβάμαι μην χάσω το τυράκι μου, φοβάμαι όμως μη δεν συναντηθούμε…
να βρεθούμε λοιπόν; ακούει κανείς;
δεν θα πω ή τώρα ή ποτέ κάθε ώρα είναι τώρα…όμως θέλω να πούμε ΤΩΡΑ
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=iIP6l0qfWSw[/youtube]
 να ανεβούμε τη δική μας γελαστή ανηφόρα
αύρα

[:]

[:en]Τηλέφωνο [:]

[:en]anergia

Κάθε φορά που χτυπά το τηλέφωνο κι ο αριθμός είναι άγνωστος, νομίζω ότι με παίρνουν από κάπου για δουλειά. Νιώθω ένα μούδιασμα. Λες και μέσα στα επόμενα λεπτά χρειάζεται να απαντήσω αν δέχομαι ή όχι. Παρότι αυτή η αφελής υπόθεση διαψεύδεται κάθε φορά, μου συμβαίνει πάντα το ίδιο όταν βλέπω άγνωστο αριθμό. Από πού ξεκινάει αυτή η μάταιη προσδοκία; Θα πρέπει να ‘ναι όλες εκείνες οι φορές που έκανα αίτηση, έστειλα βιογραφικό, πέρασα από συνέντευξη, πήρα τηλέφωνο, αλλά δεν πήρα απάντηση ποτέ. Αυτή η εκκρεμότητα ευθύνεται για όλες τις άστοχες υποθέσεις. Και το «ποτέ δεν ξέρεις». Μου το ΄χουν πει όλοι, σχεδόν, για να με παροτρύνουν κάθε φορά που διστάζω να κάνω κάτι από τα παραπάνω. «Δεν έχω ελπίδες» – «Ποτέ δε ξέρεις». «Θα πάρουν δικούς τους, είναι φωτογραφική η προκήρυξη.» – «Είναι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.». «Κωλοδουλειά, αλλά τι να κάνω;» – «Έχει ο Θεός, ποτέ δεν ξέρεις» (η μάνα μου). Το τηλέφωνο χτυπάει, σέρνομαι, όχι δεν με ενδιαφέρει η προσφορά της cosmote, επιμένει, επιμένει. Πότε να πιασε δουλειά αυτή η κοπέλα εκεί;[:]

[:en]Συνεντεύξεις [:]

Gallery

This gallery contains 2 photos.

[:en]Όποτε γυρνάει από συνέντευξη καταλήγει θυμωμένη με τον εαυτό της. Που δεν τους τα ‘χωσε, που δεν τους έβρισε κι έφυγε κουβαλώντας όλη τους την απαξίωση. Για θέση γραμματέα στην εφημερίδα «επενδυτής» και ο τύπος στην συνέντευξη της είπε «δεν … Continue reading

[:en] Επιδόματα μόνο για την ανθρωπιστική κρίση του 2013[:]

[:en]Επίδομα ενοικίου, δεη και σίτισης. Αυτό είναι το πρόγραμμα αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης. Μόνο που ισχύει για όσους αντιμετώπισαν την ανθρωπιστική κρίση το 2013. Οι άλλοι να περιμένουν. Επόμενος… Εμείς οι παλιοί, οι μακροχρόνιοι και όσοι δουλεύουν λίγους μήνες και τους περισσότερους ψάχνουν για δουλειά, την έχουμε ψυλλιαστεί. Παίζει επίδομα; Για να δούμε ποιος θα είναι ο τυχερός. Τα κριτήρια του προγράμματος θα καθορίσουν αν το σύστημα θα σε θεωρήσει αδύναμο αρκετά για να αξιωθείς ενίσχυσης. Αν δούλεψες το 2013 και από τότε μέχρι σήμερα είσαι άνεργος και χωρίς εισόδημα δεν δικαιούσαι τίποτα. Επόμενος… Αν από το 2010 δεν τα βγάζεις πέρα και επέστρεψες στους γονείς και πάλι καλά να λες. Επόμενος… Άλλη μια έξυπνη λογιστική σου κλείνει την πόρτα.

Υ.γ. Με το δίκιο του εξεγείρεται μέχρι και ο Μαύρος Στράτος από το ηλεκτρονικό βήμα της Χρυσής Αυγής στη Σύρο, το syrostoday. Αν τον έπιανε το πρόγραμμα, δεν θα μιλούσε. Έτσι κάνουν αυτοί.[:]

[:en]Του καιρού τα επιδόματα[:]

[:en](το κειμενάκι είχε γραφτεί μόλις βγήκε ο Σύριζα, πριν κάτι μήνες)

Τώρα με τη νέα κυβέρνηση, τώρα που ήρθε επιτέλους η ελπίδα, όλοι περιμένουν κάτι. Να αλλάξει ο τάδε νόμος, να κοπεί το χαράτσι, να πιάσει το παιδί δουλειά, να επαναπροσληφθεί η θεία που μπήκε σε διαθεσιμότητα κλπ. Σκέφτομαι αν θα υπάρξει κάποια ελάφρυνση για τους ανέργους (π.χ. εισιτήρια σε λεωφορεία, πλοία) ή κάποια ενίσχυση. Σκέφτομαι και ενθυμούμαι…

Τα τελευταία δύο χρόνια, δυο φορές αναγγέλθηκαν με τυμπανοκρουσίες επιδόματα για ανέργους. Οι ανακοινώσεις στα μμε έγινε σε περίοδο χριστουγέννων με το απαραίτητο πασπάλισμα χρυσόσκονης και συμπόνιας. Την πρώτη φορά τσιμπάς πιο εύκολα. Στο κάτω – κάτω, είναι το αυτονόητο. Τα κριτήρια, ωστόσο, καθορίζουν ποιος θα ‘ναι ο τυχερός. Οι περισσότεροι μακροχρόνιοι άνεργοι είχαμε αποκλειστεί. Ήμουν στην Αθήνα τότε, ο αδερφός μου δεν ήθελε να το πιστέψει. Τα ήθελε πολύ τα 200€. Πήγαμε μαζί στον ΟΑΕΔ στο Βύρωνα. Η σύμβουλος μας το είπε ξεκάθαρα: «Απάτη»! Έξω, στον τοίχο του ΟΑΕΔ έγραφε με ροζ σπρέι (όπως το θυμάμαι): «με τέτοιο επίδομα ούτε ένα σπρέι της προκοπής δεν μπορείς να πάρεις»…

Αυτά τα χριστούγεννα αναγγέλθηκε το «κατώτατο εγγυημένο κοινωνικό εισόδημα» κι αν έσκασε κανένα χαμόγελο έσβησε γρήγορα. Μόνο ο Βούρτσης γελούσε. Δικό του ήταν το πιλοτικό πρόγραμμα που θα εφαρμοζόταν αρχικά σε 10 δήμους. Η Σύρος μέσα, βεβαίως βεβαίως, κι ας μην έχει κοινωνική υπηρεσία ο δήμος για να γίνουν οι προαναγγελθέντες έλεγχοι των φτωχών αιτούντων από υπαλλήλους που ξέρουν τι θα πει απόρρητο. Απ’ εδώ μάζευε τα ψηφαλάκια ο πρώην υπουργός. Απ’ αυτό το επίδομα αποκλειστήκαμε όλοι. Δεν ξέρω κανέναν άνεργο, απλήρωτο εργαζόμενο, μισθωτό ή ελεύθερο επαγγελματία, χαμηλοσυνταξιούχο που να το πήρε. Αν ήσουν άνεργος και ζούσες με την μάνα σου, μετρούσαν τη σύνταξη της και σε ‘κόβαν. Αν είχες βγάλει 4.000€ όλο το χρόνο σε ‘κόβαν, κι ας έφτανε το νοίκι σου μόνο τα 3.600€.

Αν βγει τώρα κανένα επίδομα, το νου σας στα κριτήρια. Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και… την ψυλλιάστηκα..[:]

[:en]Πορεία στην Αθήνα για το επίδομα ανεργίας[:]

[:en]Η αφίσα για την πορεία που έγινε στην Αθήνα για την διεκδίκηση του αυτονόητου.

Η ηλεκτρονική διεύθυνση του ΣΩματείου Βάσης Ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων (ΣΩ.Β.Α.), με ενδιαφέρον υλικό και πληροφορίες για ανέργους.

http://swbanergwn.espivblogs.net/
επιδομα[:]

[:en]ήρθαν τα 5μηνα[:]

[:en]Έκανα την αίτηση. Πολύ απλό. Είσαι πλέον ηλεκτρονικά φακελωμένη/ος. Με το πάτημα ενός κουμπιού ξέρουν πόσο καιρό είσαι άνεργη/ος, ότι είχες μηδενικό εισόδημα πέρσι, που μένεις, τα πάντα. «Η ασφάλεια ξέρει τη μάρκα απ’ βρακιά μου».

Έκανα την αίτηση. Καθόλου απλό. Γιατί δεν θέλω να πάω αλλά δεν έχω καν επιλογή. Το αστείο είναι ότι χτες που μιλούσα με τη φίλη μου στο τηλέφωνο, έλεγα το ακριβώς αντίθετο. Ο σύντροφος της, δυο χρόνια τώρα άνεργος, βρήκε μια δουλειά με ωράριο 16:00 με 23:00, δουλειά και τα σκ, χωρίς ποτέ ρεπό, για 600€. Δεν δέχτηκε και στην απόφαση του βάρυνε το ότι η φίλη μου και σύντροφος του σχολάει στις 16:00 και κοιμάται στις 23:00. Δεν θα συναντιόντουσαν και θα αφήναν γράμματα ή ηχογραφημένα μηνύματα σαν τον Βέγγο και την Μαντζουράνη στην ταινία «Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι». «Καλά έκανε», είπα στην φίλη μου, «διαλέγουμε και εμείς, όχι μόνο εκείνοι (οι εργοδότες)». Και να σου η διάψευση. Τα 5μηνα. Σαν να κάνεις πρακτική μετά από 20 χρόνια.

Ο πενταμηνίτης φέρει την ντροπή όλης της ελληνικής εργατικής τάξης. Και ο voucherας. Πληρώνουν για όσα χάσαμε όλοι. Το σκυμμένο τους κεφάλι και η δίχως επιλογή εργασία είναι ήττα όλων μας. Είναι η ξεφτίλα του θεσμού, του δημάρχου, του περιφερειάρχη, των διευθυντάδων εδώ και εκεί. Οι πενταμηνίτες είναι δοκιμασία για τους συναδέλφους τους. Η στάση απέναντι τους φανερώνει τις βαθύτερες αντιλήψεις και φοβίες τους. Οι πενταμηνίτες είναι άνεργοι δίχως επιλογή. Γιατί τελικά όσο καιρό κι αν απέφυγες αυτές τις εξαθλιωτικές συμβάσεις, όσο κι αν προσπαθείς, αν δεν έχεις βοήθεια, αν δεν έχει η οικογένεια «λίπος» να σε θρέψει, θα συρθείς…. στα 5μηνα…[:]

[:en]Χελώνα στη λιακάδα[:]

[:en]Κάθομαι στο λιμάνι, στο παγκάκι. Η πόλη πίσω από την πλάτη μου βοά, δουλεύει, τρέχει, χαιρετά, φτύνει, κορνάρει. Σκέφτομαι ότι η ανεργία είναι ζωή σε έναν άλλο χρόνο. Όλα γύρω σου τρέχουν κι εσύ προχωράς αργά σαν τη χελώνα της Μόμο. Σκέφτεσαι αργά. Όταν πας να μιλήσεις, συνειδητοποιείς ότι το ‘χεις κάπως ξεχάσει, τα αντανακλαστικά σου είναι μειωμένα για γρήγορους διαλόγους. Αφουγκράζεσαι περισσότερο. Κάθεσαι στον ήλιο συχνά. Είναι ο μόνος που σε καλεί για παρέα κάθε φορά. Είναι ο μόνος που δεν ανοίγει κουβέντες. Ησυχάζεις στον ήλιο. Τα καλά της ανεργίας, αφού βγεις από το στάδιο της ενοχής. “Los lunes al sol”, όπως στην ταινία. Στα παγκάκια στο λιμάνι λιάζονται οι χελώνες της πόλης, άνεργοι και συνταξιούχοι, χαμογελούν, περιμένοντας το mini bus..[:]

[:en]σπάσε τη βιτρίνα[:]

[:en]Ανεργία. Πώς γράφεις για την ανεργία; Αποφθεγματικά; Ημερολογιακά; Συγκινησιακά ή θεωρητικά; Είναι μία κατάσταση μέσα στην οποία λειτουργείς κι όσο δεν μπορείς να απομονωθείς απ’ αυτή, δεν μπορείς και να την απομονώσεις. Διέπει τα πάντα. Ακόμη κι όταν την ξεχνάς, σου προκύπτει ως ταυτότητα, ως ανημπόρια, ως απάντηση στα «τι κάνεις;», «πώς είσαι;». Πώς γράφεις για την ανεργία; Με τι ύφος ώστε να μένεις αξιοπρεπής, να μην τα δείχνεις όλα μαύρα, να μην παραπονιέσαι σκέτα νέτα. Αλλά, πρώτα απ’ όλα, γιατί γράφεις για την ανεργία; Για να σπάσεις τη βιτρίνα της «ωραίας ζωής στο νησί», για να πάψεις να ‘σαι ψίθυρος και σκυμμένο κεφάλι, για να αναλογιστείς πόσα αλλάζουν και πόσο αλλάζεις, για να συνδεθείς; Για όλα αυτά. Με όλους τους τρόπους. Δεν βαστάω και δεν βαστιέμαι.[:]