[:en]Ψήφισμα του Σωματείου Εργαζομένων Δήμου Σύρου-Ερμούπολης – να σωθεί τουλάχιστον η αξιοπρέπεια….[:]

Gallery

This gallery contains 2 photos.

[:en]Το ψήφισμα του Σωματείου Εργαζομένων Δήμου Σύρου-Ερμούπολης, που αναγνώσθηκε στην συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου (6/11/15)“Τους τελευταίους μήνες γινόμαστε συχνά μάρτυρες πρωτοφανών αυταρχικών συμπεριφορών της Δημοτικής Αρχής που έχουν αποδέκτες συναδέλφους σε όλες τις βαθμίδες της διοίκησης. Αποτέλεσμα αυτών των συμπεριφορών … Continue reading

[:en]Σημειώσεις περί χρέους και κρίσης[:]

[:en] 

Σημειώσεις περί χρέους και κρίσης

  1. Όποιος μιλάει για δημόσιο χρέος, χωρίς να αναφέρεται στην υποτίμηση/καταστροφή/πειθάρχηση της εργατικής τάξης, φέρει ένα πτώμα στο στόμα του
  2. Η κρίση είναι : κρίση υπερπαραγωγής κεφαλαίου. Το κεφάλαιο είναι κοινωνική σχέση, όχι απλώς φράγκα. Η σχέση μεταξύ εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενου. Όταν αυτή η σχέση είναι σε κρίση, σημαίνει πως ένα μέρος της δεν εμπιστεύεται, δεν νομιμοποιεί το άλλο, τουλάχιστον όπως το έκανε.
  3. Το κεφάλαιο έχει παραγωγή που δεν απορροφάται. Έχει βγάλει στην κυκλοφορία εμπορεύματα που δεν πωλούνται. Η κρίση έρχεται να εξυγιάνει με φωτιά και τσεκούρι ότι δεν πωλείται, ότι δεν αποδίδει κέρδος.stelios-faitakis_lets-define-intelligence_2011
  4. Ο καπιταλιστής δεν επενδύει, γιατί δεν περιμένει το κέρδος που θα ήθελε. Το κέρδος που θα ήθελε δεν έρχεται γιατί η σχέση του με τον εργάτη αμφισβητείται, και ο τελευταίος αμφισβητεί τη σχέση εκμετάλλευσης (βλ.σημ.2)
  5. Οι σχέσεις εργασίας – κεφαλαίου που αμφισβητούνται, τοποθετούνται στην ευρύτερη παραγωγή και συνεπώς έχουν να κάνουν και με αναπαραγωγή σχέσεων πχ. από οικογένεια μέχρι εκπαίδευση, αλλά ακόμα και με μοντέλα αστικοποίησης, πόλης αλλά και ιδεολογικά (καταναλωτισμός, μικροαστικοποίηση κλπ), και διαχείριση / μετακίνηση πληθυσμών (μετανάστες)
  6. Η κρίση σημαίνει ότι ο καπιταλιστής προτιμάει αντί να επενδύει στην παραγωγή με εργάτες απείθαρχους, να στέλνει την παραγωγή σε μέρη με εργάτες / να φέρνει εργάτες / που θεωρεί πειθαρχημένους, τη συγκεκριμένη περίοδο τουλάχιστον, και που δίνουν μεγαλύτερο κέρδος. Να επενδύει επίσης σε χρηματιστηριακά προϊόντα που κερδοφορούν με προβολή επένδυσης στο μέλλον και στο σίγουρο δημόσιο χρέος που αυξάνεται (επενδύσεις προσέλκυσης επενδυτών, μείωση φορολογίας κερδών, απορρόφηση επενδυτικών κινδύνων, αποτυχιών από τον ιδιωτικό τομέα, ανάληψη μη-κερδοφόρων τη συγκεκριμένη στιγμή παραγωγικών/αναπαραγωγικών τομέων απαραίτητων για τη ευρύτερη κυκλοφορία/συσσώρευση κεφαλαίου, ανεξαρτητοποίηση [βλ. λειτουργία με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια] κεντρικών τραπεζών που αυξάνει το κόστος δανεισμού), αλλά και στο ιδιωτικό χρέος που δεσμεύει εργαζόμενους και τις συμπεριφορές τους.
  7. Η ροή του κεφαλαίου επιταχύνεται όλο και περισσότερο. Το κράτος δεν μπορεί να ελέγξει αυτή τη ροή. Η ποιμαντική εξουσία που είχε  με το κράτος πρόνοιας, ως απόρροια του ελέγχου των ροών του κεφαλαίου, αντικαθίσταται από κυριαρχική εξουσία που δεν διασφαλίζει τίποτα πλέον στον πληθυσμό αλλά αντιθέτως απαιτεί από αυτόν την ίδια τη ζωή του σαν εγγύηση. Παράδειγμα οι μετανάστες και πρόσφυγες και η μεταχείρισή τους ως τρομοκράτηση των ίδιων αλλά και των ντόπιων (υπενθύμιση της ευαλωτότητας ακόμα και των ντόπιων).
  8. Η ροή κεφαλαίων διαχειρίζεται από το τμήμα του κεφαλαίου (χρηματοπιστωτικό) που έχει εδώ και πολλές δεκαετίες την ηγεμονία πάνω σε άλλα τμήματα (βιομηχανικό, εμπορικό κλπ) και εκφράζει συλλογικά και καλύτερα τα συμφέροντα όλου του κεφαλαίου. Ο διαχωρισμός των τμημάτων είναι τεχνητός και σχηματικός καθώς π.χ. μεγάλοι όμιλοι κατασκευαστικοί, εφοπλιστικοί κλπ κατέχουν μεγάλα μερίδια χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Αυτό που έχει σημασία είναι η ηγεμονία της λογικής του χρέους, της πίστωσης ως βασική παραγωγική επιλογή.
  9. Η κρίση σημαίνει απαξίωση/καταστροφή παραγωγής. Είτε νεκρής εργασίας (εμπορεύματα), είτε ζωντανής εργασίας (εργατική δύναμη). Η καταστροφή αυτή μπορεί να πάρει τη μορφή πολέμου, ανεργίας κλπ (βλ.σημ.3)
  10. Η ανάπτυξη/μεγέθυνση μεταπολεμικά του 50-60 (και από άποψης ταξικής πάλης αποτέλεσμα του ωκεανού αίματος του Β’ Παγκ. Πολέμου και της άνθησης του αντιναζιστικού αντάρτικου με σαφείς τάσης ανατροπής), είναι εξαιρετικά σπάνια, αντίστοιχοι ρυθμοί οικονομικής μεγέθυνσης έχουν παρατηρηθεί ίσως μόνο στον ύστερο μεσαίωνα.
  11. Το κοινωνικό συμβόλαιο στη Δύση που πρόσφερε μερίδιο κατανάλωσης στην εργασία δεν μπορεί να επεκταθεί στον υπόλοιπο κόσμο, και αναιρείται ακόμα και στον πρώτο κόσμο από 70’-80’
  12. Η σημερινή κρίση είναι συνέχεια της κρίσης του ’73. Από το ’73 και μετά είτε μέσω νέων τεχνολογιών είτε επέκτασης (ανατολική ευρώπη, ασία κλπ) , είτε μέσω κερδοσκοπίας ακινήτων, είτε μέσω ξεζουμίσματος μεταναστευτικών ροών,υπάρχουν μόνο μικρά διαλείμματα σε αυτή την κρίση. Οφείλουμε να μιλάμε για διαρκή κρίση όσο και τα μοντέλα εξουσίας απονομιμοποιούνται και επιδιώκουν στυγνή επιβολή (βλ.σημ.2, σημ.7)
  13. Η κρίση έρχεται με την υπονόμευση της σχέσης εργασίας/κεφαλαίου από κινήματα σε ολόκληρο τον κόσμο δεκαετίες 60-70 και ως απάντηση του κεφαλαίου σε αυτά
  14. Η κρίση έρχεται μαζί και με την πετρελαϊκή κρίση, αύξηση τιμών από τον ΟΠΕΚ, (υπονόμευση σχέσης αποικιοκρατίας – ως ένα σημείο – αντίστοιχη με την υπονόμευση της σχέσης νεκρής/ζωντανής εργασίας (βλ.σημ.2,7,13),  και με κλασσική κερδοσκοπία ακινήτων.
  15. Μέχρι και τις αρχές του ’70 και για ορισμένες χώρες ακόμα και πιο μετά, υπάρχει μεγάλη προσφορά κεφαλαίου, πετροδολάρια.
  16. Το δολάριο είναι το γενικό ισοδύναμο / νόμισμα για την ανταλλαγή της ενέργειας (πετρέλαιο). Οι ΗΠΑ στα τέλη του 50 φτάνουν στο αξεπέραστο σημείο, η οικονομία τους να αγγίζει το 50% της παγκόσμιας παραγωγής. Άρα επιβάλλεται το δολάριο.Με την αύξηση των τιμών του πετρελαίου κυκλοφορούν ευρέως στα πετρελαιοπαραγωγά κράτη αλλά και σε όλο τον κόσμο τα πετροδολάρια, αλλά και πριν από το «πραξικόπημα» του ΟΠΕΚ (βλ.σημ.14), αρχίζει ήδη η εμφάνιση των δολαρίων εκτός ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ και λόγω της μεγάλης αύξησης κυκλοφορίας δολαρίου εκτός χώρας καταργούν τη σύνδεση του δολαρίου με το χρυσό. Ακολουθούν παγκοσμίως όλα τα κράτη.
  17. Τα μη πετρελαιοπαραγωγά κράτη δανείζονται με μεγάλο επιτόκιο για να ανταποκριθούν στις αυξημένες τιμές πετρελαίου. Τα κράτη επίσης μπαίνουν σε κούρσα ανταγωνισμού εκβιομηχάνισης με εξαγωγικό/ανταγωνιστικό προσανατολισμό. Φιλοδοξία η οικονομική μεγέθυνση τύπου Δ.Ευρώπης, Β.Αμερικής, Ιαπωνίας.
  18. Οι φιλοδοξίες οικονομικής απογείωσης δεν υλοποιούνται. Η διαφθορά, οι εσωτερικές αντιφάσεις κλπ είναι το κερασάκι στην τούρτα. Η θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας / ιμπεριαλισμό καθορίζει και το μέλλον της κάθε χώρας. Η αποικιοκρατική κληρονομιά είναι πάντα παρούσα.
  19. Οι τιμές των πρώτων υλών, βασικά εξαγωγικά εμπορεύματα των χρεωμένων κρατών από το 80 μειώνονται τραγικά. Για την εξυπηρέτηση των δανείων μπαίνουν σε ένα φαύλο κύκλο συνεχών δανείων.
  20. Ο πυρήνας των καπιταλιστικών χωρών με τις επιδοτήσεις των αγροτικών προϊόντων και τις μεγάλες οικονομίες κλίμακας που εφαρμόζουν , και την προστασία/δασμούς ακόμα και στα βιομηχανικά εμπορεύματα τους ενίσχυσαν την παραγωγή τους και ύψωσαν ένα τείχος για τα προϊόντα των υπερχρεωμένων χωρών που με αυτά έλπιζαν πως θα ξεχρεώσουν οι τελευταίες. Συγχρόνως ζητάνε ανοιχτά σύνορα και ελεύθερο εμπόριο για τα εμπορεύματά τους, κάτι που επιβάλλεται και με τη βία.
  21. Οι υπερχρεωμένες χώρες του Νότου έχουν ακόμη ανάγκη εμπορεύματα του καπιταλιστικού πυρήνα (νέες τεχνολογίες, ιατρικά είδη κλπ). Επίσης οι εξαγωγές των πρώτων υλών τους παραμένουν προς το Βορά. Δεν μπορούν εύκολα να σπάσουν τα δεσμά του χρέους.
  22. Μετά από δεκαετίες μέτρων λιτότητας και καταστροφής από ΔΝΤ κλπ. οι δείκτες του χρέους στον Γ’ κόσμο βελτιώθηκαν, οι ίδιες οι χώρες ισοπεδώθηκαν.
  23. Στη Λατινική Αμερική κινήματα και αντιστάσεις μετά από δεκαετίες καπιταλιστικής επέλασης (Ζαπατίστας, Οαξάκα, MST, πόλεμος του Νερού, Βενεζουέλα, Αρτζεντινάζο, διαγραφή χρέους Ισημερινού κλπ.) είχαν επιπτώσεις και στη μείωση του δημόσιου χρέους.
  24. Τα κέντρα του καπιταλισμού μεταφέρονται ιστορικά από τις πόλεις Β.Ιταλίας στην Ολλανδία, στην Αγγλία, στις ΗΠΑ, αύριο/σήμερα στην Ασία? Η τάση για την απώλεια του κέντρου από ΗΠΑ/Ευρώπη δεν είναι ξεκάθαρη, δεν κάνουμε τους προφήτες, αλλά: η άνοδος της Κίνας, η πτώση των ΗΠΑ σε σχέση με δεκαετία 50, το μήνυμα από την ήττα στο Βιετνάμ, η «κουρασμένη Ευρώπη», η στάσιμη βέβαια Ιαπωνία της οποίας η θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας δεν είναι νέα, αλλά σε συνδυασμό με τους οικονομικούς [πρώην(?)] δορυφόρους της στην Νοτιοανατολική Ασία – έστω και μετά την κρίση 1997, οι BRICS έστω και μυθοποιημένοι(κρίση Ρωσίας 1998, Βραζιλίας 1997, κρίση 2008, τους οδήγησε σε διάψευση ρυθμών μεγέθυνσης),όλα αυτά δημιουργούν μία νέα γεωγραφία. Αυτή η μετατόπιση του κέντρου του καπιταλισμού δεν διαψεύδει την αυστηρή αποικιοκρατική κληρονομιά (σημ.18) που εμποδίζει την άνοδο κρατών στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, αλλά μάλλον τη συμπληρώνει.
  25. Ο σημερινός Α’ κόσμος με την άνοδο της Ασίας(?) και τις μεταφορές επενδύσεων εκεί, προχωράει σε πραγματική μείωση οικονομικής μεγέθυνσης και ανόδου χρέους.
  26. Το χρέος και δημόσιο και ιδιωτικό στον Α’ αυξάνει ως προβολή στην παραγωγή του μέλλοντος (κλασσική περίπτωση σχεδόν σε όλες τις κρίσεις η φούσκα των ακινήτων και της γαιοπροσόδου), αφού η τωρινή παραγωγή στη Δύση μειώνεται, λόγω υπερπαραγωγής και κρίσης και αποεπένδυσης και επένδυσης σε χρηματιστικά προϊόντα (βλ.σημ.6). Οι μειώσεις στου μισθούς,(άμεσους και έμεσους/κοινωνικές υπηρεσίες) οδηγούν σε αύξηση του ιδιωτικού χρέους των μισθωτών. Τα δάνεια οδηγούν στην υποθήκευση των εργαζομένων, των οποίων δεν ελέγχεται μόνο το παρόν τους στην εργασία και στην κατανάλωση/αναπαραγωγή εργατικής δύναμης αλλά και το μέλλον τους σε όλες τις εκφάνσεις με συνέπεια την πλήρη πειθάρχηση της εργατικής τους δύναμης (βλ.σημ.1)
  27. Αύξηση δημόσιου χρέους στη Δύση: μείωση φορολογίας κεφαλαίου, δημιουργία όρων προσέλκυσης επενδύσεων (δημόσιες επενδύσεις, υποδομές, επιδότητηση κεφαλαίου ουσιαστικά κλπ) που όμως με τη συνεχή φυγή/ροή κεφαλαίων δεν αποδίδουν. Μη δυνατότητα δραστικής μείωσης (συνολικού) κόστους κοινωνικού κράτους : αύξηση συνταξιούχων, ανέργων. Συνέχιση πολεμικών δαπανών ως βασικός όρος ιμπεριαλισμού και Α’ κόσμου. Αύξηση κόστους ασφάλειας ως συντελεστή παραγωγής και στο εσωτερικό κάθε κοινωνίας: κράτος καταστολής (αστυνομία/security κλπ) Ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών, κρατικοποίηση ιδιωτικών απωλειών. Η επιμονή (μέχρι πρόσφατα) στο σκληρό νόμισμα – νομισματικός πόλεμος – από πλευράς Ε.Ε. σημαίνει ότι ο πληθωρισμός ως και μορφή κοινωνικοποίησης απωλειών ιδιωτικών επενδύσεων (δεκ.’70)αντικαθίσταται από την αύξηση δημόσιου χρέους. Ανεξαρτητοποίηση κεντρικών τραπεζών (βλ. ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια: λειτουργία τους ως εμπορικές τράπεζες και όχι πιστωτικά εργαλεία). Κερδοσκοπία ακινήτων. Κρίση ρευστότητας (επενδυτές δεν περιμένουν μεγάλες αποδόσεις και προτιμάνε βραχυχρόνιες, συνεχή ροή κεφαλαίων με μεγάλο ρίσκο, είτε σε νέες γεωγραφικές αγορές είτε σε νέες οικονομικές (χρηματιστήριο και παράγωγά του, και αντίστοιχη κατάρευση τραπεζών/δανείων/σύνθετων χρηματιστηριακών προϊόντων)(βλ.σημ.6). Με τον ανταγωνισμό στο έπακρο, την συγκέντρωση κεφαλαίου και τις «περιφράξεις», την συνεχή συσσώρευση , είναι φανερό πως σε περίοδο κρίσης το ζητούμενο δεν είναι η δημιουργία «πιάτσας», ώστε να υπάρχει μερίδιο για όλους, αλλά το πώς θα επιβιώσουν ορισμένοι πατώντας πάνω σε άλλους. Συνεπώς και η μείωση π.χ. της εσωτερικής κατανάλωσης δεν αφορά τα κέρδη των λίγων. Φτάνουμε στο σημείο που ο νεοφιλελευθερισμός ως ιδεολογία για την ανοιχτή επιχειρηματικότητα για τον καθένα έχει πλέον ενταφιαστεί. Αναφερόμαστε στον μετα-νεοφιλελευθερισμό μάλλον που ο καθένας ελπίζει να μην του τύχει το χειρότερο που συμβαίνει στον γείτονά του και η μόνη δυνατότητα πολιτικής που απομένει είναι αυτή της καταστολής.
  28. Η συγκριτική άνοδος ορισμένων οικονομιών Β’, Γ΄Κόσμου με την παράλληλη υποχώρηση Α’ κόσμου σημαίνει ότι όταν οι εργάτες εκεί κερδίζουν έστω και μισό πιάτο ρύζι, ή δημιουργούνται ίχνη μεσαίας τάξης, οι επενδυτές γυρνάνε πίσω στον Α’ κόσμο να σβήσουν αυτή την απώλεια κερδών τους και να επιβάλουν νέες μειώσεις στους εργάτες της Δύσης και αύξηση των χρεών δημόσιων και ιδιωτικών σε αυτές τις χώρες. Ας θυμηθούμε επίσης ότι το δημόσιο χρέος του Γ’ κόσμου έχει μειωθεί (βλ.σημ.22,23) και τα κοράκια ψάχνουν νέα πτώματα
  29. Ο αδύνατος(?) κρίκος του Α’ κόσμου την πληρώνει περισσότερο, παράδειγμα ευρωπαϊκός νότος.
  30. H ελληνική αστική τάξη, όπως και αντίστοιχες άλλες με την ανάλογη θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, λειτουργεί ως ιμπεριαλιστής π.χ. στα βαλκάνια, κατά μία έννοια αδύνατη στο παιγνίδι στην Δ.Ευρώπη και Αμερική, αποεδαφικοποιημένη και λόγω εφοπλιστικού κεφαλαίου, και βασικά στα δύσκολα (ίδρυση ελληνικού κράτους, εμφύλιος) πάντα έχει δεχθεί τη στήριξη των μεγάλων δυνάμεων. Επίσης ως μέρος των νικήτων του ψυχρού πολέμου λαφυραγώγησε τους βαλκάνιους (επενδύσεις, μετανάστες) και έχει ως βασική επιλογή να είναι στην ομάδα των ισχυρών με κάθε τίμημα, γνωρίζοντας ότι το πρόβλημα δεν είναι να πέσει λίγες θέσεις στον παγκόσμιο ανταγωνισμό αλλά η έξοδος από το club των ισχυρών σημαίνει βαθιά υποχώρηση και απρόβλεπτες κοινωνικές αντιστάσεις. Έτσι και η επιλογή του ευρώ είναι βασικής στρατηγικής για την ελληνική αστική τάξη. Η ελληνική αστική τάξη και ο καπιταλισμός της είναι διεθνοποιημένος πολλά χρόνια πριν (βλ. ελληνική εμπορική/επιχειρηματική διασπορά και η πολιτική του κράτους να κατακτήσει τα εδάφη που κατοικούσε[βαλκανικοί πόλεμοι/μικρασιατική εκστρατεία], επίσης ακόμα και η σημερινή βαριά βιομηχανία της, η ναυτιλία και ο τουρισμός αποτελούν τους πλέον διεθνοποιημένους τομείς παγκοσμίως που επηρεάζονται athens.plutosL1020069sάμεσα π.χ. από νομισματικές διακυμάνσεις, τιμές ενέργειας, κύκλους κρίσης, άρα η επιλογή για ένταξη στο διεθνή οργανισμό της Ε.Ε. και η υιοθέτηση του Ευρώ καλύπτουν άμεσα τα συμφέροντα αυτά, και δεν έχουν να κάνουν με λάθος επιλογές που επιβάλλονται από «ανθέλληνες που θέλουν να διαλύσουν τον παραγωγικό ιστό».
  31. Οι εθνικές αστικές τάξεις παραμένουν (σημ.30) Δεν έχουν εξαφανιστεί από μία πολυεθνική αστική τάξη, την κυριαρχία την κατέχουν ακόμα συγκεκριμένες ομάδες που εκπροσωπούνται ακόμα από συγκεκριμένα εθνικά κράτη. Μπορεί στο πλαίσιο συνεργασιών και υπερεθνικών / διεθνικών οργανισμών να σπάνε κάποια στεγανά αλλά ακόμα τα κράτη και οι αστικές τάξεις έχουν εθνόσημα. Αυτό προς διάψευση νεοφιλελεύθερων ιδεοληψιών ότι η παγκόσμια επέκταση του εμπορίου, θα φέρει ειρήνη και ευτυχία. Δες προηγούμενη περίοδο «παγκοσμιοποίησης» τέλος 19 ου αιων. με παρόμοια οράματα ειρήνης, πως οδηγήθηκε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και σήμερα εμπορικοί, νομισματικοί πόλεμοι, και βέβαια κανονικότατοι πόλεμοι Ασία, Αφρική, ακόμα και Ευρώπη. Η επέκταση του εμπορίου έρχεται μάλλον με τα κανόνια και έχει και εθνικά χαρακτηριστικά, και συνεπώς η πολεμική μηχανή για   κάθε κράτος, και αστική τάξη είναι σημαντική (βλ. Ελλάδα και ΝΑΤΟ) και για τη σχέση με την επέκταση στα βαλκάνια (σημ.30) ειρηνευτικές αποστολές Κόσοβο, Αλβανία, Βοσνία αλλά και Αφγανιστάν, Σομαλία-Διεθνής πειρατεία κ.α.και σε σχέση με τη θέση της στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα/αλυσίδα.
  32. Σε αυτή την ιμπεριαλιστική σχέση το δημόσιο χρέος αφορά και τον ανταγωνισμό των εθνικών αστικών τάξεων, αναλόγως της φυσιογνωμίας της κάθε μίας, αλλά η βασική επιλογή παραμένει η υποταγή/υποτίμηση της εργασίας στο εσωτερικό της κοινωνίας που ελέγχει. Ακόμα και αν η αστική τάξη χάσει ορισμένες θέσεις ή τμήματά της καταποντιστούν, συνεχίζει να ελπίζει στην ανάκτηση του χαμένου εδάφους και με το παραπάνω από την εκμετάλλευση της νέας υποταγμένης εργασίας.
  33. Η επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης για το group των ισχυρών και σε σχέση με το δεδομένο της μη μεγάλης ανάπτυξης δευτερογενούς παραγωγής ιστορικά (σχετική με τη θέση της στο Νότο της Δ.Ευρώπης) την οδηγεί στο Ευρώ και την υπεράσπισή του.
  34. Η επιλογή του ευρώ, σημαίνει ότι στη δεδομένη χρονική στιγμή η επιλογή της νομισματικής υποτίμησης, ως υποτίμηση της εργατικής δύναμης, ενίσχυση ανταγωνισμού αστικής τάξης, αλλά και δυνατότητα προσωρινών υποχωρήσεων σε εργατικές διεκδικήσεις εξαφανίζεται.
  35. Η επιλογή της αστικής νομισματικής υποτίμησης (σημ.34) μπορεί να επανέλθει, αλλά μέσα από δραματικές μάλλον συνθήκες.
  36. Η λειτουργία του νομίσματος σε ενιαία ζώνη συνεπάγεται την πίεση τμημάτων των πιο αδύναμων οικονομιών και το άνοιγμα της ψαλίδας με τα δυνατότερα και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Η θέση του αδύναμου κρίκου (σημ.29) χειροτερεύει;Συνολικά ή για ορισμένα τμήματα? Πάντως η επίθεση στην εργατική τάξη θα είναι ακόμα πιο έντονη.
  37. Δεν αποκλείεται κάποια στιγμή αναλόγως και της παγκόσμιας κίνησης, και κάτω από την ηγεσία μίας «επαναστατικής» μερίδας της αστικής τάξης να υπάρξει επιστροφή στην εσωτερική κατανάλωση ή/και στην στήριξη των εξαγωγών στα πλαίσια της ανταγωνιστικής οικονομίας με εργαλείο και το υποτιμημένο εθνικό νόμισμα, ή/και στις κρατικοποιήσεις τμημάτων παραγωγής ή/και σε ελαφριά κόντρα με αντίπαλα κέντρα για την ενίσχυση της ελληνικής αστικής τάξης . (βλ. «παραγωγική ανασυγκρότηση» που ευαγγελίζονται και αρκετοί «ριζοσπάστες»στην πλάτη των εργαζομένων χωρίς λόγο για αυτή). Αν και όλα τα προηγούμενα δεν φαίνονται άμεσα στο προσκήνιο.
  38. Το πελατειακό κράτος της ελληνικής αστικής τάξης ως ανάχωμα / συμβιβασμός της ταξικής πάλης είχε το δικό του μερίδιο στην αύξηση του δημόσιου χρέους. Παρέμεινε το υποκατάστατο του ανύπαρκτου κοινωνικού κράτους (σημ.27), υπονόμευσε την αυτόνομη ταξική πάλη, πρόσφερε πεδίο δράσης λαμπρό για ταχεία υπερκέρδη ενός μη ορθολογικού ελληνικού καπιταλισμού. Όμως η έμφαση που δίνεται σε αυτό και στην συνδεόμενη διαφθορά είναι υπερτονιζόμενη με βασικό σκοπό την επίθεση στα έστω διαστρεβλωμένα χαρακτηριστικά του κοινωνικού κράτους που πρόσφερε αλλά και την επίθεση στην εργασία και ελάχιστα μόνο για την ορθολογικοποίηση του ελληνικού καπιταλισμού.
  39. Το πελατειακό κράτος, όπως εμφανίζεται από την κυρίαρχη ιδεολογία, ήταν στις προηγούμενες δεκαετίες ένας λόγος που συγκράτησε την επίθεση στους εργαζόμενους, και ανέβασε αντίστοιχα το χρέος . Αυτή η συγκράτηση βασικά πήρε τη μορφή του κατακερματισμού, αφού η επίθεση εστιάστηκε σε μετανάστες, νέους εργάτες κλπ και δεν επεκτάθηκε σε παλαιούς εργαζόμενους δημόσιου αλλά και σε ορισμένους του ιδιωτικού τομέα. Σε αυτή την συγκράτηση που μέσω όμως του κατακερματισμού προετοίμασε την συνολική επίθεση για αργότερα, έπαιξαν ίσως ρόλο και οι πελατειακές σχέσεις αλλά και τα απομεινάρια επίδειξης δύναμης παραδοσιακών εργαζομένων (διαδήλωση ενάντια στο ασφαλιστικό Γιαννίτση, ΕΑΣ πιο πριν κλπ) όπως επίσης και η δυναμική απείθαρχων νέων εργατών που εκφράστηκε εκτός παραδοσιακών καναλιών (μαθητικές καταλήψεις, Δεκέμβρης 2008 κλπ) αλλά και η επίμονη επανάληψη κάθε τόσο ταραχών και επεισοδίων. Ουσιαστικά όμως όλα αυτά καταδείκνυαν και τα όρια της αντίστασης ώστε να προετοιμαστεί η συντριπτική επίθεση.danish-pavilion-at-the-54th-venice-biennale_stelios-faitakis_detail_imposition-symphony_detail-2
  40. Την ίδια περίοδο, οι μεγάλοι ρυθμοί ανάπτυξης δεν περιόρισαν ουσιαστικά το δημόσιο χρέος και αυτό υποδηλώνει και το αστήριχτο αντίστοιχων επιχειρημάτων σήμερα που ευαγγελίζονται ανάπτυξη για μείωση χρέους. Επιπλέον και η τότε ανάπτυξη βασίστηκε σε υποτιμημένους μετανάστες, απελευθέρωση ωραρίων, σαλαμοποίηση ασφαλιστικού, εθελοντές εργαζομένους, συμβασιούχους, προγράμματα τσάμπα εργασίας stage κλπ.ενώ συγχρόνως πολιτικά και ιδεολογικά διαμορφώθηκαν οι όροι της παράδοσης μέσω μικροαστισμού, life style, μικροαφεντικά με δούλους μετανάστες, καταναλωτισμού, φρενίτιδα χρηματιστηρίου,κατακερματισμού εργατικού δυναμικού κλπ
  41.  Κατακερματισμός εργατικού δυναμικού: λόγω «πολιτικών» [πελατειακό κράτος, management, HR στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, κ.α.] και «παραγωγικών» [νέες τεχνολογίες, τριτογενοποίηση παραγωγής, υπεργολαβίες κ.α.] επιλογών, που βέβαια ουσιαστικά δεν διαχωρίζονται.

[:]

[:en]ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ Και τώρα μπορείτε να πάτε να …το ξανασκεφτείτε… ή αλλιώς απόσυρση υποψηφιότητας της Ερμούπολης ως Ευρωπαϊκής Πολιτιστικής Πρωτεύουσας 2021!!!! ΟΥΦ, φτηνά τη γλυτώσαμε???[:]

[:en]Οδυρμός, κακεντρέχειες, και θλίψη στους κύκλους wannabe διαμόρφωσης πολιτικής και πολιτισμού στο μικρό μας νησί. Αυτό που πλανόταν εδώ και μήνες, επιτέλους εμφανίστηκε, πήρε σάρκα και οστά: η Ερμούπολη αποσύρεται και επισήμως από υποψήφια Πολιτιστική Πρωτεύουσα Ευρώπης 2021.

Επισήμως στο δημοτικό συμβούλιο αποφασίστηκε ότι σταματάει η υποψηφιότητα και δεν πετάγονται άλλα λεφτά για αυτή.

Ήδη με συνθήκες μάλλον μυστικότητας, κονδύλια που προορίζονταν για αυτή, είτε με μορφή εκδηλώσεων, είτε με ανάθεση σε εταιρίες συμβούλων είχαν προ πολλού παγώσει.

Λίγο η ατολμία του Δημάρχου, λίγο η «σύνεσή» του ότι δεν βγαίνει με τίποτα οικονομικά, λίγο ο ανταγωνισμός με τους τέως πασόκους (ιστορικά οι πασόκοι ως αναπτυξιολάγνοι και χωμένοι στα διάφορα προγράμματα τρέχουν για mega events αλλά οι κλασσικοί δεξιοί τα κάνουν π.χ. Ολυμπιάδα 2004), λίγο ότι άλλα κοντινά νησιά δεν τζογάρουν στον πολιτισμό αφού έχουν ήδη τουρισμό, λίγο η ανύπαρκτη ενδοκυκλαδική συγκοινωνία – απαραίτητη για την διακυκλαδική υποψηφιότητα, χρεώνονται όλα αυτά μαζί για αυτή την υπέροχη αποτυχία.

Εμείς ελπίζουμε ότι επίσης έπαιξαν ρόλο και οι πιθανές έστω και εκ των υστέρων κοινωνικές διεργασίες αντίστασης που η κυριαρχική εξουσία, έστω και της μικρής μας κοινωνίας, φοβόνταν ότι θα αναδύονταν στην πορεία διεκδίκησης και εφαρμογής της πολιτικής αυτής.

Έχουμε κάθε λόγο να πανυγηρίζουμε για αυτή την αποτυχία. Προσπαθήσαμε και εδώ

περί πολιτιστικής πρωτεύουσας 2021 και Ερμούπολης

για την εξέγερση στο Μάριμπορ – Πολιτιστική πρωτεύουσα 2012

για την Γλασκώβη 1990 και το μοντέλο πολιτικής πολιτισμού ως αστεακή ανάπλαση

να αρθρώσουμε ένα λόγο εναντίωσης και πολιτικής αντιπαλότητας σε αυτά τα σχέδια με βασικό κριτήριο ποιος αποφασίζει για ποια πόλη, ποιος επωφελείται από τέτοιου είδους δράσεις και πολιτικές, τι αποπροσανατολισμός επιχειρείται από βασικές κοινωνικές ανάγκες, τι μοντέλο ανάπτυξης και εργασιακών σχέσεων προωθείται, ποιος δημόσιος χώρος και πως αλώνεται υπέρ ποιου?

 

Έχουμε κάθε λόγο να είμαστε χαρούμενοι που δεν τους βγήκε το σχέδιο και ανεβαίνει το ηθικό μας και μόνο με τα κατεβασμένα μούτρα τους και τις αλληλοκατηγορίες που εκτοξεύουν. Όσο για μερίδα πολιτιστικόπληκτων του νησιού που με αγαθές προθέσεις γουστάρανε το πανυγήρι, αυτόματα έρχεται το τετριμμένο : και η βλακεία έχει τα όρια της.

ΟΜΩΣ, γνωρίζουμε πως η πολιτική ανάπλασης του νησιού, η τουριστική προβολή, το παραμύθι του πολιτισμού δεν σταματάει εδώ. Οι βασικοί άξονες που εξυπηρετούν τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα τους και τη διαρκή κρίση μπορούν και χωρίς τον τίτλο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης. Είτε με το γλύψιμο εφοπλιστών, είτε με τις λευκές νύχτες, είτε με την εμπορευματοποίηση των ελεύθερων χώρων, είτε με το ξαναστήσιμο του εμπορικού σήματος (“Unesco”) της Ερμούπολης προς χάριν βιομηχάνων του Τουρισμού είναι σαφές πως η πολιτική της επιδότησης των «από πάνω» και της περιθωριοποίσης των «από κάτω», και με όχημα τον πολιτισμό δεν θα σταματήσει εύκολα.

Από την άλλη τα ανασφάλιστα γκαρσόνια, οι κακοπληρωμένες καθαρίστριες, η απλήρωτη εργασία στο Νεώριο, οι νοσηλευόμενοι στο υποβαθμισμένο Κέντρο Υγείας, οι άνεργοι, οι πολίτες που μετατρέπονται σε υπήκοοι, όλοι εμείς δεν θα παραδοθούμε τόσο εύκολα.[:]

[:en]Αντι-ψυχιατρικά[:]

[:en]

Van-Gogh-Painting-038

Λίγες μέρες πριν, τότε που τα μμε πούλησαν φύλλα και τηλεοπτικό χρόνο προβάλλοντας το πτώμα ενός μικρού αγοριού, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης συνεπήρε το ποστ μιας νοσηλεύτριας που αποτύπωνε τον διάλογο της με τρόφιμο ψυχιατρικής κλινικής για το θέμα.Ο άμεσος λόγος του, έξω από τις συμβατικές νόρμες, πέρα από την υποκρισία, συγκίνησε, αφύπνισε. (“Τα λόγια μας αρχίζουν ν’ αγγίζουν τον άλλο και να που βρίσκεται ο κίνδυνος της τρέλας: λέει την αλήθεια. Ο μοναδικός κίνδυνος της τρέλας έγκειται στο γεγονός ότι απο-ομαλοποιεί βίαια τις ασήμαντες λέξεις και τους κόσμους της σιγουριάς.” Ντ. Κούπερ, 1978) Το σχετικό ποστ αναδημοσιεύτηκε και εδώ.

Λίγες μέρες μετά ξεσπά φωτιά στο Δαφνί. Τρεις άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους κι ένας νοσηλεύεται στην εντατική. Για τους τρεις λέγεται ότι ήταν δεμένοι. Άλλη μια κατεπείγουσα εισαγγελική έρευνα ξεκινά.Για τον ένα, αυτόν που βρίσκεται στην εντατική, λέγονται και γράφονται διάφορα. Είχε σκοτώσει πέρσι έναν άνθρωπο πάλι στο ψυχιατρείο. Λαβράκι για τα μμε. Ο ρατσιστικός, στιγματιστικός λόγος θριαμβεύει ξανά και ξανά.

Αντιγράφω τυχαία από το σάιτ της “ημερησίας”.

“Ο ασθενής-θύτης έπασχε από βαρύτατη διαταραχή, μη ανταποκρινόμενη στη θεραπευτική αγωγή. Ενώ νοσηλευόταν καθηλωμένος κατάφερε να λυθεί μόνος του, χωρίς τη βοήθεια συνεργού.”

Νοσηλευόταν καθηλωμένος”. Φτιάχνουν ή όχι αυτές οι δύο λέξεις μια αντίφαση; Σε ποιά “θεραπευτική αγωγή” δεν ανταποκρινόταν; Στα φάρμακα και την καθήλωση – καταστολή; Ανταποκρίθηκε. “..κατάφερε να λυθεί μόνος του, χωρίς τη βοήθεια συνεργού.” Συνεργός, καθαρά εγκληματολογικός όρος.

Για τα μμε και τους φοβισμένους νοικοκυραίους φταίει πάλι η σχιζοφρένεια. Το κακό θεριό. Δεν είναι η αρρώστια αλλά η αντιμετώπιση της από το σύστημα που κάνει τον άνθρωπο θεριό. Οι εργαζόμενοι μιλούν για υποστελέχωση. Είναι σίγουρο. Είπαν για δυο νοσηλευτές με 17 ασθενείς. Ο “περιορισμός” του ασθενή, δηλαδή η καθήλωση είναι η μέθοδος που επιβιώνει κόντρα σε κάθε πλάνο ψυχιατρικής μεταρρύθμισης στην χώρα. Τον άνθρωπο αυτόν τον κρατούσαν στο ψυχιατρείο με βάση το άρθρο 69 του Ποινικού Κώδικα περί ακαταλόγιστου. Με αυτό το αρθράκι έχουν μετατραπεί τα ψυχιατρεία και τα νοσοκομεία σε φυλακές, οι νοσηλευτές και οι γιατροί σε δεσμοφύλακες. Για ποια θεραπεία μιλάμε μετά;

Πριν λίγες μέρες απέδρασε από το Παίδων ένα 11χρονο παιδί. Απέδρασε κυριολεκτικά, αφού βρισκόταν εκεί κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας. Για πόσο διάστημα; Ένας γιατρός φωνάζει«το νοσοκομείο δεν είναι φυλακή. Τα ανήλικα δεν πρέπει να νοσηλεύονται εδώ για καιρό αλλά να γίνονται οι απαραίτητες εξετάσεις και να μεταφέρονται σε δομές πρόνοιας. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν παιδιά στο Παίδων που κλείνουν ακόμα και έξι μήνες νοσηλείας. Ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα εξαφανιστούν; Θέλουν να εκφραστούν, να παίξουν».

Να μεταφέρονται σε δομές πρόνοιας τα παιδιά… Τι γίνεται σε αυτά τα άβατα; Πόσο υποστελεχωμένες ή/και ακατάλληλες είναι αυτές οι κατάλληλες δομές;

Σε κάποια μέρη όπως η Σύρος και οι Κυκλάδες δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά. Αν γίνει το κλικ και “νοσήσεις” και δεν υπάρχει δίπλα σου οικογένεια, φίλοι, που καταλήγεις; Και με ποιον τρόπο; Τι υπαγορεύουν οι νόμοι; Ο νόμος 2071 του 1992, ίδιος κι απαράλλαχτος, τόσα χρόνια μετά, τόσες ρημαγμένες ζωές μετά. Αν αρρωστήσεις και δεν έχεις κανένα, ο ψυχίατρος έχει την υπερεξουσία να αποφασίσει τον ακούσιο εγκλεισμό σου. Που συνήθως δεν ξέρει κι ο ψυχίατρος τι να κάνει. Και στέλνει το μαγικό χαρτί στον εισαγγελέα. Κι αφού το λέει ο ψυχίατρος-αυθεντία (ο νόμος λέει γνωμάτευση από δύο ψυχιάτρους, αλλά άμα δεν έχετε από έναν) ο εισαγγελέας στέλνει το δικό του χαρτάκι στην αστυνομία. Κι ύστερα σε ψάχνει η αστυνομία να σε συνοδεύσει όπου υπάρχει άδειο κρεβάτι, συνήθως στην Αθήνα. Δηλαδή αν αρρωστήσεις και είσαι μόνος έρχονται μετά από μια γραφειοκρατική διαδικασία οι αστυνομικοί και σου φοράνε χειροπέδες. Για το καλό σου. Κυρίως για το καλό όλων των άλλων. Κι από εκείνη τη στιγμή είσαι στα μάτια όλων όχι άρρωστος αλλά επικίνδυνος, υποψήφιος εγκληματίας. Και κάπως έτσι ξεκινά η ιστορία ενός ανθρώπου που στην γειτονιά του, στο νησί ή στο χωριό του θα τον ξεχάσουν. Κι ίσως μετά από χρόνια διαβάσουν γι αυτόν ότι έφτασε στο έγκλημα. Χωρίς να αναρωτηθούν….μέσα από ποιό έγκλημα;

Θα ‘ταν ωραίο το κλείσιμο εδώ. Αλλά χρειάζεται να ρωτήσω κι άλλα. Διάβασα κάπου ότι στην Ελλάδα οι ακούσιοι εγκλεισμοί κυμαίνονται στο 90%. Για πόσο καιρό τους κρατάνε αυτούς τους ανθρώπους κλεισμένους; Ο νόμος λέει ότι πρέπει να εμφανιστούν μετά (από πόσες μέρες; δεν είναι ξεκάθαρο….) στο δικαστήριο για να αποφασίσει ο δικαστής αν έχουν δικαίωμα στην ελευθερία. Πάλι το χαρτάκι του ψυχιάτρου στη μέση. Πάλι αντιμέτωπος ο άνθρωπος που αρρώστησε με τις εξουσίες.

Με το πρώτο μνημόνιο ο Μπενίτο Βενιζέλο τσάκισε πρώτο – πρώτο τον προϋπολογισμό της αποασυλοποίησης. Βγήκαν τότε οι εργαζόμενοι των δομών ψυχικής υγείας στους δρόμους. Τους αγνόησαν όλοι. Πόσες δομές του προγράμματος Ψυχαργώς έκλεισαν; που βρέθηκαν τα άτομα που εξυπηρετούνταν ή φιλοξενούνταν; Κι όλο λένε για το κλείσιμο των ψυχιατρείων. Και το λένε πονηρά. “εσείς δεν ζητούσατε τόσα χρόνια αποασυλοποίηση; ορίστε να εμείς τολμάμε. Κλείνουμε τα ψυχιατρεία”. Ναι, ναι, χίλιες φορές ναι. Όχι με κριτήρια μνημονίων όμως.Να εξασφαλίσουμε ότι θα μπορούμε όλοι αν αντιμετωπίσουμε μια κρίση, να βρούμε φροντίδα και ένα μέρος να μείνουμε. Και εκείνοι που αναπηροποίησε η χρόνια “θεραπεία”, που συνήθως δεν έχουν υποστήριξη, που θα βρεθούν; Τι έχει χτιστεί εναλλακτικά; κέντρα ημέρας; ξενώνες; διαμερίσματα; ή τι δεν έχει γκρεμιστεί;

Υπάρχουν βέβαια πάντα οι ιδιωτικές κερδοφόρες κλινικές. Πόσο αυξήθηκαν οι εισαγωγές εκεί; Υπάρχει εκεί κάποια προστασία απέναντι στα κέφια για κέρδη των ψυχιάτρων; Και οι άστεγοι πληθαίνουν. Παντού. Και στο νησί.

Πως μπορώ να αντίδρασω απέναντι σε αυτό; πως μπορώ να βοηθήσω αυτόν που δεν μπορεί να υπερασπιστεί την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του; Τα επιστημονικά άρθρα συνήθως προτείνουν την άρση των στερεοτύπων. Μην αναπαράγετε όρους που στιγματίζουν. Ωραία, εντάξει, είναι πολύ σωστό κι ουσιώδες. Αλλά πως θα σπάσουμε την καθήλωση; πως θα σπάσουμε τις ποινές των ενέσεων;

Κάποτε είχα δει σε μια εκπομπή τον Ζουγανέλη. Τον γνωστό καλλιτέχνη. Έλεγε ότι πήγαινε σε ένα ψυχιατρείο εθελοντικά και έκανε παρέα σε αυτούς που ζούσαν/κρατούνταν εκεί. Τον συμπάθησα έκτοτε. Στη Σύρο δεν έχουμε ψυχιατρείο. Στα παγκάκια ή στα σκαλάκια της πλατείας συναντάς ανθρώπους που σου ζητάνε τσιγάρο ή σου ζητάνε παρέα. Δεν φοβάμαι ποτέ. Η επιστήμη λέει, πια, ότι είναι καλό οι άνθρωποι που αρρωσταίνουν να θεραπεύονται στην κοινότητα. Η κοινότητα είναι η λύση. Κοινότητα δεν είναι ο ψυχίατρος και οι υπηρεσίες της. Είμαστε εμείς. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για όλα τα παιδιά, για όλους τους αρρώστους, για όλους τους ηλικιωμένους που ζούνε δίπλα μας. Κι αν μοιραζόμαστε αυτή την ευθύνη, αν συμπονάμε και συντρέχουμε δεν γεμίζουμε μονάχα από θεραπευτική αλληλεγγύη αλλά νιώθουμε και ασφαλείς. Όταν θα μας χτυπήσει κάτι θα μπορούμε να στηριχτούμε και να στηρίξουμε κι όχι να περιμένουμε αυτόν που ψηφίσαμε να μας σώσει.

Η γραμμή είναι λεπτή. Η ζωή κι ο πόνος κι η χαρά κι η αρρώστια κι η γιατρειά είναι ένα. Ας σπάσουμε τα σύνορα και τα τείχη μέσα στις πόλεις και τις ζωές μας.

Αυτό που από ιστορική άποψη πρέπει να γίνει στην κοινωνία μας, είναι να βγάλουμε την τρέλα έξω από κάθε κλινικό πλαίσιο – το οποίο δεν έχει άλλη λειτουργία εκτός από την καταστολή και τον κοινωνικό έλεγχο – και να της δώσουμε τη θέση που την ανήκει μέσα σ’ έναν κόσμο καθολικής δημιουργικότητας. Αυτό όμως προϋποθέτει πολιτική δράση.”

Ντ.Κούπερ. 1978. “Η γλώσσα της τρέλας”

 [:]

[:en]Συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες[:]

[:en]Η Συγκεντρωση Ειδων Α Αναγκης θα γινεται απο τις 5 εως 13 Σεπτεμβρη στην οδο Μ, Μερκουρη εναντι Πνευματικου κεντρου απο εθελοντες ωρες καταστηματων

Είδη ένδυσης:
Ρούχα (καθαρά και αξιοπρεπή, καλοκαιρινά-εποχικά ρούχα που να χρησιμεύουν σε κάποιον που ζει στο ύπαιθρο και που κάνει πολλά χιλιόμετρα με τα πόδια). Βοηθητικό θα είναι να χωρίσετε τα ρούχα που θέλετε να δώσετε ανά σετ σε ξεχωριστή σακούλα πχ: παντελόνι μπλούζα , να κλείσετε τη σακούλα κι απ’έξω να γράψετε τι είναι, για ποιο φύλο προορίζεται και το νούμερο πχ: αγόρι 2 ετών, παντελόνι μπλούζα, αν έχετε να προσθέσετε σε κάθε σετ κι ένα ζευγάρι κάλτσες, βρακάκι ή καπέλο, ακόμα καλύτερα).
Παπούτσια γυναικεία, ανδρικά, παιδικά
Κάλτσες γυναικείες, ανδρικές, παιδικές
Εσώρουχα γυναικεία, ανδρικά, παιδικά
Κονσέρβες εκτός από χοιρινό
Πάνες
Φάρμακα

Χρήσιμα προιόντα επίσης θα είναι οι μάρσιποι, για την μεταφορά των βρεφών, sleeping bags, υποστρώματα, στρώματα γυμναστικής για τον ύπνο στην ύπαιθρο.
Μωρομάντηλα, σερβιέτες, χαρτιά υγείας, κηραλοιφές, οδοντόκρεμες, οδοντόβουρτσες, σαπούνια κ.α.
Από φαρμακευτικά είδη, βρεφικά αναλγητικά, σιρόπια για το βήχα, αντιβιωτικά, κρέμες για συγκάματα, φυσιολογικό ορό κ.α.11993161_975893982433934_2145642057_o[:]

[:en]Μαύρο στη “λευκή νύχτα”[:]

Gallery

This gallery contains 1 photo.

[:en]Άλλη μια “λευκή νύχτα” του μάρκετινγκ και της ψυχολογίας της κατανάλωσης, στον αντίποδα εκείνων του Ντοστογιέφσκι. Θα στεφθεί κι αυτή με απόλυτη επιτυχία. Το ΄χουν ήδη αποφασίσει τα τοπικά μέσα, έντυπα και ηλεκτρονικά. Τα σχετικά άρθρα έχουν γραφτεί, λείπουν οι … Continue reading

[:en]Πρόσφυγες[:]

Gallery

This gallery contains 2 photos.

[:en]Καραβιές ανθρώπων που τα ρούχα τους μυρίζουν πόλεμο και αρμύρα. Φίλοι γυρνούν από τις διακοπές στα Δωδεκάνησα, μας δείχνουν φωτογραφίες απ’ τα πλοία της γραμμής με Σύριους πρόσφυγες. Γυναίκες με μαντίλες, γονείς, παιδιά, νέοι άντρες, όλοι χαμογελούν, βιώνουν ακόμη την … Continue reading

[:en]Μάρσαλ ξανά[:]

Gallery

This gallery contains 1 photo.

[:en]«Αλληλεγγύη στην πράξη» γράφει το φυλλάδιο για το πρόγραμμα «επισιτιστικής και βασικής υλικής συνδρομής». Πάνε να την κουρελιάσουν την αλληλεγγύη, ξανά και ξανά, όσο εμείς την κάνουμε πράξη στην καθημερινότητα μας, τόσο αυτοί τη μασάνε, την φτύνουνε, την κοπιάρουν, την … Continue reading

[:en]Θέλω να συναντηθούμε και να κυνηγήσουμε το όνειρο…[:]

[:en]

τώρα είναι μια ώρα δράσης
δεν είναι εύκολο στην ομαλή ροή των πραγμάτων να αλλάξεις τις δομές, θέλεις μια χαραμάδα κενού για να αρχίσεις να γεμίζεις μέσα, να αλλάζεις την ροή των πραγμάτων
και τώρα;
τώρα έχουμε μπροστά μας μια χαράδρα που όλο μεγαλώνει και αντί να δούμε το κενό, την ευκαιρία, τί θα κάνουμε; θα προσπαθούμε με χάρτινα νήματα να ξαναενώσουμε το κενό; γιατί;
για να παραμείνουμε ο καθένας στο διαμερισματάκι του; για να ξαναβρούμε τη μοναξιά μας; την καταναλωτική μας δύναμη; τους φόβους μας;
δεν είμαι άνεργη, έχω δουλειά σπίτι, αυτοκίνητο, βιοπορίζομαι, το βγάζω πέρα καλά…όμως δεν έχω τη ζωή που θέλω μαζί με άλλους, δεν θέλω αυτό τον κόσμο στον οποίο ζω και θέλω να τον αλλάξουμε μαζί και να τον ευχαριστηθούμε μαζί…
νιώθω πιο έτοιμη από ποτέ να “θυσιάσω” την ασφάλειά μου, την άνεσή μου, την με οποιαδήποτε τρόπο ήσυχη ζωούλα μου, μάλλον δεν νοιώθω ότι μπορώ να την “θυσιάσω” θέλω να απαλλαγώ από αυτή…
όμως ένα πράγμα…μόνη μου δεν μπορώ και δεν είναι αδυναμία, μόνη μου δεν θέλω γιατί δεν γίνεται…αυτά τα πράγματα δεν είναι μοναχικά…
και για να μην μείνω μόνο στην ανάγκη…
να σταματήσουμε να μπλοκάρουμε αυτή τη διαδικασία με μπλοκάρισμα της παραγωγικής διαδικασίας (από τα κάτω δεν περιμένω να κηρύξουν απεργία διαρκείας καμιά γσεε και αδεδύ); με κλείσιμο δρόμων; με καταλήψεις δημοσίων χώρων κρατικών κτηρίων;…
να αυτοοργανωθούμε να βρεθούμε και να δούμε ποιες είναι ανάγκες μας, όχι μόνο οι βιοποριστικές αλλά και οι βασικές μας ανάγκες του πώς θέλουμε να ζήσουμε, τί κοινωνικές σχέσεις θέλουμε; να αποφασίσουμε και να διεκδικήσουμε τον χώρο και τον χρόνο να ζήσουμε όπως θέλουμε
στο Κομπάνι βρέθηκαν στο κενό για να αρχίσουν να χτίζουν τις σχέσεις που έχουν τώρα
δεν φοβάμαι το κενό, δεν φοβάμαι μην χάσω το τυράκι μου, φοβάμαι όμως μη δεν συναντηθούμε…
να βρεθούμε λοιπόν; ακούει κανείς;
δεν θα πω ή τώρα ή ποτέ κάθε ώρα είναι τώρα…όμως θέλω να πούμε ΤΩΡΑ
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=iIP6l0qfWSw[/youtube]
 να ανεβούμε τη δική μας γελαστή ανηφόρα
αύρα

[:]

[:en]φυσάει κόντρα…[:]

[:en]Μας ενημέρωσε η ¨κοινή γνώμη¨ ότι οι άνεμοι του αιγαίου φυσούν στην πινακοθήκη κυκλάδων…μάλλον μπερδεύτηκε λίγο το μετεωρολογικό δελτίο, γιατί άνεμοι αντίστασης και καθάριοι την παρασκευή τ΄ απόγευμα και όλες αυτές τις μέρες φυσούν και μας κάνουν να αναπνέουμε στους δρόμους και τις πλατείες και όπου συντροφεύουν άνθρωποι….

εκεί που συναντιούνται όλες οι εξουσίες μικρές και μεγάλες (κεφάλαιο, “θρησκευόμενο” κεφάλαιο, κοτζαμπάσηδες και λοιπά αστικά και μικροαστικά φερέφωνα) μόνο μπουφίλα και καταχνιά έχει…

υγ. Έπρεπε να μας το είχατε πει νωρίτερα ότι θα είναι μαζεμένοι όλοι εκεί, που είμαστε εκεί κοντά και είχαμε κάποια συνθήματα να τους επικοινωνήσουμε…

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=A9O3NQZaqFc[/youtube]

Το έθνος μας απειλείται!
Υπέρ βωμών και εστιών.
Μα πρέπει να συντομεύουμε Εξοχότατε,
μας περιμένουν για το τσάι!
Εν θα ουκ εστί πόνος ου λύπη;

Ένας ζητιάνος ξύνει τ’ αχαμνά του.
Ο άγνωστος στρατιώτης κρυώνει στο χιονόνερο;
Ο υπουργός χειρονομεί, μια γριά σταυροκοπιέται.
Κύριε των δυνάμεων!!!
Των δυτικών, βέβαια, δυνάμεων.

Σκασμός, σκασμός λοιπόν μιλάει ο υπουργός!
Τα γάντια χειροκροτούν,
οι φαντάροι παρουσιάζουν όπλα,
οι τράπεζες χωνεύουν τη λεία τους,
δυο αστυνόμοι τρέχουν.

Ποιος είναι;
Τίποτα, τίποτα.
Ποιος είναι;
Ένας άνεργος λιποθύμησε. Τίποτα.
Μπορεί και να πέθανε. Τίποτα.
Σκασμός!!! Σκασμός λοιπόν μιλάει ο υπουργός!

Πρέπει να εξοπλισθώμεν δια να διασφαλίσουμε
την ασφάλεια του έθνους…
Μακάριοι οι πεινώντες και οι διψώντες;
Ω! sorry! Ε, με συγχωρείτε!
Η ελευθερία της πατρίδας ήθελα να πω;

S. O. S.
Φυσάει, φυσάει απόψε φυσάει.
Τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι, φυσάει
κάτω από τις γέφυρες φυσάει
μες τις κιθάρες φυσάει;.

S.O.S.
Δώσ’ μου το χέρι σου φυσάει;
Δώσ’ μου το χέρι σου.

Τάσος Λειβαδίτης[:]